Trou du chien, Grotte de Falmignoul.

Zaterdag 20 januari 2024 Toon, Len, Peter.

Dit grotje hadden we alle drie nog nooit gedaan. Het zou wat kort zijn om de hele dag te vullen en dus waren er nog wat andere kleine grotjes kandidaat om bezocht te worden. Aangezien er veel sneeuw lag, moesten we wat verder van de grot parkeren. Min vier op de thermometer, het omkleden ging dan ook redelijk vlot al was het met verkleumde handjes. Een korte wandeling door het bos en de ingang was snel gevonden. Equiperen vanaf de poort, het ingangs zaaltje moet ooit mooi geweest zijn. Daarna beginnen equiperen vanaf het begin van de gang, dit was achteraf gezien helemaal niet nodig geweest maar ook wel weer een goede oefening in het zoeken naar ankerpunten. Een paar versmallinkjes en dan werd het ruimer, laatste karabiner, laatste dyneema en laatste meters touw maar juist beneden in de put. 12u10 begonnen, 13u20 beneden en uurtje later weer buiten.

Toon en Len wilden liever gaan wandelen in de sneeuw ipv naar de trou Mairiat. Geparkeerd aan de rotsen van Freyr, Len had een wandeling uitgestippeld. Een stukje wandelpad gevolgd, dan de Colebi afgedaald langs de steile, besneeuwde helling en op zoek naar de grotte de Falmignoul. De bedding lag bezaaid met honderden grote bomen die, als een mikado, het wandelen niet zo makkelijk maakten. De grot gevonden, even rond gekeken en veel vleermuizen gezien.

De weg naar de auto liep via het ravijn over grote rotsen, besneeuwde smalle paadjes, langs een tricky afklimmetje tot aan de Maas en dan via het pad langs de klimrotsen omhoog. Een hele fijne, gevarieerde dag langs een ravijn waarvan je niet geloofd dat je nog in België bent en dat in een wondermooi sneeuwlandschap. Eén van de betere dagen in een jaar, ook al is dat pas begonnen.

Contrastes de ultieme kleurproef

Gisteren zondag (14/1/24), eindelijk nog eens in een grot, na bijna 4 maanden inactiviteit (wegens teveel privéwerk, en vooral een knie die het voortijdig aan het opgeven is). Eindelijk waren de omstandigheden goed om de kleurproef van de Grotte aux Contrastes te herdoen.

De vorige poging was in mei 2022, in samenwerking met de Universiteit van Namur. Echter, wegens een maandenlange droogteperiode, was de fluoresceïne toen vele maandenlang "gevangen" blijven zitten in het ondergrondse meer (vier maanden na de kleuring, was het nog zichtbaar groen). Er was toen geen duidelijke verbinding aangetoond met de resurgentie van Pont-le-Prêtre. Dus, nieuwe en hopelijk ultieme poging. De grote overstromingen van enkele weken geleden waren uiteraard geen goed moment, maar intussen waren de waterstanden genormaliseerd. Nu of nooit dus!

Annette in texair (altijd lastig wanneer het zou koud is)

Eerst daalden Annette en ik af in de Grotte de la Patience, die een toegang biedt tot de twee ondergrondse rivieren "Nord" en "Sud", die zich in die grot samenvoegen en 100 m verder uit de resurgentie komen, langs de weg Bomal - Aisne. In allebei de rivieren werd een fluorimeter gelegd. Er was redelijk veel water, moeilijk te schatten (minstens 30 l/s in elke rivier).

Ook in de resurgentie zelf werd een fluorimeter gelegd.

Dan naar de Contrastes. De oppervlakterivier werd droog overgestoken dankzij een grote omgevallen boom. De Contrastes zoog zoals steeds in de winter, ijskoude lucht aan en alles was daardoor kurkdroog tot aan de grote zaal. Annette, die speciaal een echte Texair had aangetrokken - uit schrik voor de overvloedige modder - was eraan voor haar moeite. Nog nooit zo proper gebleven in de Contrastes.

Gemiddelde waterstand van het meer. Zeer helder water, met de typische groene tint (nog niet gekleurd!)

In de zaal bleek het water een meter of 1,5 à 2 boven zijn laagste punt te staan. Het was verbazend helder ( na de crues van enkele weken geleden, had ik het veel troebeler verwacht).

Injectie van 300 gram vooraf opgeloste fluoresceïne. In het meer is geen enkele stroming merkbaar, we observeerden een tiental minuten de fluowolken die uiterst langzaam uitdeinden.

Injectie van 300 g fluoresceïne

Ongetwijfeld zal het dagen duren eer de fluo goed gemengd is, en dan allicht weken/maanden voor het verdwenen is. Alles hangt af van de regenval van de komende weken: niet teveel maar ook niet te weinig, a.u.b. ! Ik zal de komende weken de fluorimeter in de resurgentie opvolgen.

Hopelijk kunnen we nu ook voor eens en voor altijd besluiten of het water van de Grotte aux Contrastes, inderdaad afvloeit naar de Resurgentie van Pont-le-Prêtre.

Ter info: we hebben heel de Grotte aux Contrastes gedesequipeerd. In principe moeten we daar nu niet meer naartoe, bovendien was het touw dat in de grote zaal hing, levensgevaarlijk glad geworden. Alle vaste plakketten zijn blijven hangen (want allen op goujons geschroefd). Gelieve deze te laten zitten!

NB: Na het grote onderzoek van de voorbij 2 jaar, samen met het departement Hydrogeologie van UNamur, weten we dat de ondergrondse watertafel in deze vallei buitengewoon vreemde schommelingen vertoont, die op vele punten al onze verbeelding overtreffen (voorlopig nog onverklaard én ongepubliceerd).

Verslag 40 jaar Avalon in Villers-Ste-Gertrude 6-7-8 oktober 2023

Twee jaar geleden organiseerden we een weekendje met onze clubleden (en enkele oud-leden) in Bertogne. Het verslag daarvan kan je nog hier terugvinden: https://scavalon.blogspot.com/2021/10/clubweekend-in-bertogne-oktober-2021.html. Dat was zo leuk dat we dadelijk beslisten: binnen twee jaar gaan we dat opnieuw doen.

Belofte maakt schuld en bovendien viert de club in november 2023 ook haar 40-jarig bestaan, dus dat clubweekend mocht gerust een “feestweekend” worden. Waarom niet met iedereen, alle speleologen van VVS, UBS en Speleo NL, vroegen we ons even af. Maar dat zou een enorme organisatie worden, die op alle gebied onze mogelijkheden te boven ging (cfr. de Speleologische Dagen, die het VVS tweejaarlijks organiseert). En dus beperkten we ons tot clubleden en oud-leden, en een selectie speleovrienden van andere clubs.

Ook voor ons moest dit een feest worden, dus het idee om mensen in grotten te gaan gidsen en heel het weekend te animeren, lieten we gauw varen. Het opzet was: gewoon een weekendje samen doorbrengen, met op zaterdagavond lekker samen eten en feesten tot de vroege uurtjes.

Uiteraard was het grootste probleem om een plaats te vinden waar we met +/- 50 mensen konden slapen, en met nog meer mensen een avondje konden feesten. Dat bleek gauw een vrijwel hopeloze opdracht, bijna alle vakantieverblijven van die grootte waren peperduur. Maar wie zoekt die vindt en zo kwamen we terecht op het domein in Villers-Sainte-Gertrude (https://villers.info/fr/). Dat omvat meerdere grote “gîtes” die in een schitterend parkdomein liggen (een oud arboretum). En bovendien onklopbaar qua prijs. Na een bezichtiging ter plaatse, moesten we niet lang meer twijfelen: dit was perfect. We huurden de gîte “le Bovet” (capaciteit 48 personen) en de grote polyvalente zaal die er vlakbij ligt.

Eens plaats en datum vastlagen, kon het feestcomité zich bezighouden met de verdere voorbereidingen. Voor het avondfeest opteerden we voor een barbecue. Eensgezind besloten we die gratis aan te bieden aan alle genodigden…

Vrijdagavond 6 oktober 2023

Een eerste lichting deelnemers nam zijn intrek in de gîte. Gauw stond de spaghettisaus te pruttelen en werden de eerste Trappistjes uitgeschonken. Het was een hartelijk weerziens met sommige van onze leden van het eerste uur, er was heel veel bij te praten. Ik had een selectie gemaakt van foto’s uit de oude doos, die op 2 Tv’s werden getoond. Het waren er meer dan 600 en sommigen hebben ze volgens mij meermaals allemaal bekeken en becommentarieerd.

Zaterdag 7 oktober 2023

Na een uitgebreid ontbijt trokken velen erop uit. Het was schitterend weer, de omgeving was prachtig en uitnodigend. Jammer genoeg hadden de jagers net dit weekend uitgekozen om in deze buurt het wildbestand te terroriseren. Dankzij uitgekiend speurwerk vooraf, waren er toch mooie wandelingen mogelijk. De wandeling langs de Chemin des Crêtes van Vieuxville naar Sy kende veel belangstelling (en enkele ijsberen namen een verfrissende duik in de Ourthe !), anderen trokken naar Comblain-au-Pont en de geologische muur, gingen de dolmen en menhirs bekijken in Wéris of een bezoekje brengen aan Couckeville (Durbuy). Annette nam enkele andere fietsfanaten mee op een flinke mountainbiketocht van zowat 35 km.   

Intussen bracht het feestcomité de grote zaal in orde. Die was voorzien van een klimmuur, waar vooral de jongere (en zelfs allerjongste) deelnemers hun vaardigheden konden tonen. Na deze opwarming gingen de echte klimmers naar de rotsen van Sy.

We konden ook snuisteren in de stand van boekenman Jean-Marc Mattlet, die een mooie selectie aan boeken had gemaakt, er was voor elk wat wils.

In de namiddag kwamen hoe langer hoe meer genodigden aan, het was echt terrasjesweer en de meesten begonnen alvast te oefenen voor het officiële aperitief, dat vanavond gepland was.

18:30 u, we waren vrijwel compleet (een 70-tal personen) en het was tijd voor een toost op onze 40 jaar. Huidig voorzitter Dagobert hield een korte speech, gevolgd door een iets langere speech door mijzelf (oud-voorzitter en stichtend lid van de club). 

Vervolgens: uitgebreid eten en tafelen tot in de vroege uurtjes! Er was immers zoveel te vertellen en bij te praten. Dat duurde tot 4 u ’s ochtends, toen begon de “harde kern” (zie foto onder) dan toch wat moe te worden. Sommigen hebben een verbazingwekkend uithoudingsvermogen (ik lag toen al enkele uren in mijn bed)!  

Zondag 8 oktober 2023

Ontbijt en eitjes met spek. De wandelaars trokken er weer op uit (ditmaal een karstwandeling doorheen de Vallei van Pont-le-Prêtre). Onderweg lonkte de Grotte de Hohière en als speleoloog kan je daar uiteraard niet aan weerstaan!

In de namiddag was er nog even tijd voor een drankje op ons terras. Om 15 u stipt moesten we de gîte verlaten en dankzij de vele helpende handen was alles in een mum van tijd opgeruimd en schoongemaakt.

Dank aan de weergoden, die zorgden dat het weekend in optimale omstandigheden kon doorgaan, en aan alle aanwezigen die er mee voor zorgen dat dit een geslaagd weekend werd dat we hopelijk binnen 10 jaar nog eens kunnen herhalen! 

Dank aan wie vrijwillig een kleine bijdrage in onze spaarpot stak.

Dank aan Annemie voor het opvolgen van de inschrijvingen, Paul VI voor het perfect voorbereiden van de wandelingen (geen sinecure in vol jachtseizoen), Erik en Peter voor het urenlang worsten en brochettes bakken, Dagobert voor de lekkere spaghettisaus, Annette voor de inkopen van spijs en drank en administratie, Mario voor de geluidsinstallatie, en de vele helpende handen aan de bar of klimmuur, Jean-Marc met zijn Librairie Spéléo, het VVS en anderen die cadeautjes meebrachten en iedereen die ik hier vergeten ben.

Paul De Bie

(foto's: Dirk Roelandt, Paul Van Immerseel, Paul De Bie, Guido De Keyzer)

Verslag Anialarra-expeditie 2023

 

Inleiding

In 2023 organiseerde speleoclub Avalon voor het 27^ste opeenvolgende jaar een exploratiekamp op Anialarra (onderdeel van het beroemde Pierre Saint Martin-massief). Zoals gebruikelijk, gingen we er twee keer gedurende twee weken heen: van 22/7 tot 6/8 en van 9/9 tot 22/9. Uiteraard werkten we onder de vlag en de zegen van ARSIP, de overkoepelende organisatie die bijna 60 jaar lang de speleologische activiteiten op het massief coördineert (zie https://www.arsip.fr/).

Zoals steeds werd een klein kamp opgesteld op 2100 m hoogte. Dit jaar werden we door de weergoden wat in de steek gelaten. Doorgaans hebben we daarboven mooi weer. Ditmaal was dat merkelijk slechter. Het was instabiel en wispelturig weer, geen twee dagen achter elkaar hetzelfde. Zonnige dagen werden vaak verpest door een hevige wind en eindigden vaak in spectaculaire onweders. Zeker in september hadden mens en materiaal het soms zwaar te verduren, gelukkig hadden we geïnvesteerd in een nieuwe Northfacetent (dank U ComExplo!) maar de twee andere tenten hebben nu echt wel hun laatste seizoen gehad. Het instabiele weer hinderde ook onze exploraties in Sima de la Tormenta en in mindere mate in Pozo Estella.

Krzysztof, Kjel en Annette op de terugweg van Verdad naar het kamp, een uur na een zwaar onweer (foto: Paul).

Driedaagse raid in Quick & Flupke

De Rivière Tintin is een zijrivier van het Systeem van Anialarra. Ze kan in stroomopwaartse richting over meer dan 3 km gevolgd worden. 500 m voor het einde is er een zijriviertje op de rechteroever: Affluent Quick & Flupke. Een deel van het water daarvan is afkomstig van de vlakbij gelegen Gouffre des Partages (kleurproef in 2009) en de verbinding met die grot staat hoog op de wenslijst (dit zou een megasysteem PSM-Partages-Anialarra creëren van bijna 140 km groot). In de zone het dichtst bij Partages werd vorig jaar een 30 m hoge schouw beklommen, met zicht op een vervolg…  

Dit jaar trok een trio (Frits, Rudi en Erik) opnieuw, via de AN308, naar ons ondergronds kamp “Milou”. ’s Anderendaags zetten ze dan de exploratie verder bovenaan die schouw. Daar was er een groot platform. De ploeg had de keuze tussen verder klimmen, of weer afdalen naar een onbekende ruimte waar ze beneden een klein beekje hoorden. Ze kozen dit laatste… want dat was misschien wel water dat van de Partages kwam! Inderdaad, 15 m lager stroomde een beekje in een overwegend nauwe meander. Die kon helaas niet in stroomopwaartse richting kon gevolgd worden, maar wel over meerdere honderden meters in stroomafwaartse richting. Het eindpunt was een lage, bijna sifonerende doorgang met enorme tocht. Dit riviertje bleek op de achteraf ingevoerde topogegevens, waarschijnlijk in relatie met de Affluent Fantasio. Het loopt in feite grotendeels evenwijdig aan Quick en Flupke…

Helaas brengt dit ons nog niet verder voor wat betreft de verbinding met Partages. Maar het toont wel weer aan dat er in de Rivière Tintin nog mooie ontdekkingen mogelijk zijn, en we dus dringend nood hebben aan een directe ingang zodat we dergelijke exploraties op eendagstochten kunnen ondernemen in plaats van driedaagse! 

Erik, Frits en Rudi gereed voor de driedaagse tocht (foto: Gwen).

Dag 3, om 1 u ’s ochtends, Erik en Rudi moe maar tevreden na een mooie première (foto: Frits).

Sima de la Verdad (AN594)

Vorig jaar hernamen we Sima de la Verdad (zie het verslag van 2022). Deze grot is de grootste kanshebber om een ingang te worden die in de Rivière Tintin zou uitkomen, en wel zeer ver stroomopwaarts erin. In de noordelijke tak van de grot strandden we in 2014 op een diepte van -186 m, waar een grote instortingszone ondoordringbaar bleek. Onze terminus van vorig jaar, in de westelijke tak, werd vlot gepasseerd maar zoals verwacht kregen we gauw weer een meander onder de kiezen. Deze werd nu en dan onderbroken door kleine putjes zodat we nu, na 11 dagen in deze grot te hebben gewerkt, een diepte hebben bereikt van -87 m. We blijven pal west gaan, in de richting van een omhooglopende schouw die we in de Rivière Tintin zien. Uiteraard moeten we nog wel zowat 340 m zakken. Toch blijven we zeer optimistisch, omwille van de morfologie van de grot én de zeer sterke aanzuigende tocht. De grot is overigens fossiel en kan (tot nu toe) ook bij slecht weer worden geëxploreerd.

Annette worstelt zich door een meander in Verdad (foto: Paul).

Laatste explo in Verdad: Krzysztof staat onderaan een nieuw putje (foto: Paul).

Sima de la Tormenta (AN709)

Grote ontdekking van 2021, waarin we rond -120 m stopten in een zeer diepe, doch uiterst cruegevoelige put (Puits des Chippendales), die nog minstens honderd meter dieper schijnt te lopen. Bij flinke regenval is deze put een dodelijke val. We deden dit jaar enkele pogingen om hem verder af te dalen, maar het zeer wispelturige weer dwarsboomde elke poging. Eén ervan werd abrupt afgebroken wegens een kleine crue. We hopen in 2024 eindelijk eens een weekje stabiel weer te hebben om deze exploratie verder te zetten. De grot zal zeer waarschijnlijk verbinden met de Rivière Félix van de Sima des Caou Couges (FR3).

Pozo Estella (AN3)

De historische ingang van het Systeem van Anialarra, in de jaren 70 geëxploreerd door IPV Estella en SC de Frontenac, en de enige ingang die nog volledig te hertopograferen is. De oude topogegevens zijn niet meer beschikbaar. Dit is een groot karwei, want de grot heeft twee takken die elk meer dan -400 m diep zijn, en bovendien beantwoordt het equipement niet meer aan de hedendaagse normen en is dus volledig te herdoen. Onder leiding van Jack werd een flinke eerste stap gezet in dit project dat ons ongetwijfeld enkele jaren bezig zal houden. Momenteel zijn alle ankerpunten vervangen (en gedubbeld) tot op -130 m, en ook de topo is tot daar gemaakt.

Ook deze grot is eerder cruegevoelig, met vele natte en nauwe putten.

Andere activiteiten

AN455: met Frits als bezieler werd 4 dagen gewerkt in deze grot, helaas liep ze volledig dicht op 55 m diepte.

AN465B: kleine grot die merkwaardig genoeg nooit eerder geëxploreerd was, want de grote ingangsdoline is opvallend.

AN590: twee dagen werk in een gangetje dat zich op enkele meters boven de bodem van de ingangsput bevindt. Duidelijke tocht. Deze grot is in de winter een “blaasgat”.

Prospectie: er werden meerdere dagen besteed aan het verder prospecteren van de zone die zich stroomopwaarts van ons kamp bevindt. Er werden geen grote ontdekkingen gedaan, maar wel werd de Trou du Chien (AN58) teruggevonden. Dit is een belangrijke grot (-148 m) die we al lang zochten en wilden hernemen. Ze werd reeds in 1935 door Max Cosyns gevonden en is allicht de eerste grot van het massief van Anialarra die door speleologen onderzocht werd!

Jack en Lieven op prospectie in de onmetelijk grote lapiaz (foto: Paul).

Dagtrips in het Systeem:  in juli toonden de veteranen Paul en Annette het Systeem van Anialarra aan “juniors” Toon en Len (via ingang AN51, tot aan de Plage des Galets op -500 m). De 400 m putten namen de 2 oudjes er met plezier bij. In september deed Annette dat nog eens, ditmaal om Kjel en Krzysztof nog verder mee te nemen tot aan Salle de la Fuente (-525 m). Moet het gezegd worden dat onze 4 “gegidsten” razend enthousiast waren? Het is dan ook een zeer afwisselend en prachtig stuk van het systeem. Of beter gezegd “stukje”, want deze ongeveer 1 km lange tocht in een grot van bijna 50 km, is uiteraard maar een voorgerechtje!

Toon aan de waterval van de rivier van Nostradamus (foto: Paul).

Speleometrie

Het Systeem van Anialarra groeide een kleine halve kilometer en meet nu 49560 m in lengte, voor een ongewijzigde diepte van -853 m.

Deelnemers

SC Avalon: Erik Bruijn, Annette Van Houtte, Toon Van Hoye, Len Van Roeyen, Paul De Bie, Krzystof Nedza Kubienec, Lieven De Meyere, Rudi Bollaert, Kjel Dupon

GRSC: Frits van der Werff, Tom van der Werff (plus familie)

C7: Jack London

Dank aan onze sponsors

Zonder de financiële en materiële steun van diverse sponsors, zou het inrichten van deze expeditie vrijwel onmogelijk zijn. Wij danken hen dan ook van ganser harte!

Union Belge de Spéléologie & ComExplo, Verbond van Vlaamse Speleologen, SD Worx, De Berghut en Camping Ibarra.

 

 

Uitsnede van de zone rondom Sima de la Verdad (AN594) en mogelijke verbinding met Partages

 

 

Bezoek Grande Faille du Fond des Cris.

Donderdag 29/12/2022 Gids: Patrice, Sc Avalon: Toon, Len en Peter, Sc Cascade: Dirk, Benoit, Stijn, en nog twee anderen waarvan ik de naam niet onthouden heb. Sorry mannen. Om 10u30 afgesproken op de parking van de via ferrata aan de Rue des carrieres in Chaudfontaine. De grot bevindt zich aan de overkant van de weg in de hoek van een verlaten steengroeve. Na de kleine opengemaakte ingang begint de lange schuine en comfortabele breuk, op het einde onderbroken door een putje van een zestal meter. Hierna begint snel het sportieve gedeelte van de grot. Via de puits Pas Triste, het putje dat iedere bezoeker zich zeker zal herinneren. Smal, modderig en glad is het makkelijk om af te dalen, het uitklimmen vraagt iets meer energie. Hierna volgt een smalle diaclase waar je bovenaan moet blijven,een gladde tobbogan en gekruip tussen een tremie om aan de twee mooie en grootse zalen te komen. In de schuine brede en zeer hoge breuk hangen wonderlijke concreties, op plaatsen bijna zo doorzichtig als ijs. Via een kort stukje kruipen en wat omhoog en laag klimmen over modderig en gladde blokken komen we op het einde van onze tocht. De grot heeft nog veel potentieel vertelt Patrice maar daar moet voor gewerkt worden en het ontbreekt de club aan jonge en gemotiveerde mensen. De terug weg verloopt heel vlot tot aan het befaamde putje. Met de rem die vol modder hangt en van het touw glijdt is het een langzaam proces. Het was een heel mooie grot om te bezoeken, heel blij dat we de kans gekregen hebben. Helaas geen foto's gemaakt door ons maar wel door Cascade. Bedankt aan Patrice om ons te gidsen en aan de leden van Cascade voor het gezelschap.

Fagnoules, zoveelste karweidag

Geen enkele grot heeft mij/ons al zoveel werk bezorgd als deze. Maar dit is een topgrot, en dus verdient ze het om tot het einde der dagen toegankelijk te blijven. Gisteren zaterdag, grote werken in de Fagnoules dus. 9-koppige ploeg (Toon Van Hoye, Len van Roeyen, Annette Van Houtte, Paul De Bie, Jonathan Demaret, Kjel Dupon en nog 3 Styx'ers. Bedankt iedereen voor de hulp!

Ik had de weken voordien al veel materiaal verzameld. Er was bv. 75 kg turbobeton dat ik in halve zakken had gedaan. Buizen ter onderstutting, een kitzak vol gereedschap, boormachine, slijpmachine, graafbakken enz. Normaliter zouden we dat een week geleden met zijn drie (P&A, Erik) zijn gaan doen, maar bij het zien van de berg kitzakken hadden we toch maar wijselijk besloten om naar een andere grot te gaan.

Ditmaal was de ploeg groot genoeg, we maakten een mensenketting en het materiaal was aldus op een kwartier ter plaatse: in de Salle des Arcs. Daar splitsten we op. Annette en ik zouden eerst met de dam beginnen, terwijl de andere 7 doorheen de Siphon 2 zouden gaan. Achter die sifon hadden we vier maanden geleden al een grote operatie gehouden. Toen was er uit de sifon (die door de megacrue van 2021 vrijwel onpasseerbaar was geworden), wel 3 ton grind en zand geschept en dat was toen provisoir op de oever opgestapeld, tegengehouden door een net van kippengaas. Niks dat eeuwig zou standhouden, en dus moest al dat grind vandaag nog eens 15 m verder worden gebracht naar een betere stockageplaats.

De 7 man sterke ploeg was daar al gauw een uurtje of 3 mee zoet. Ze braken vervolgens heel de lelijke kippengaasafrastering af, en gingen dan op verkenning in de rest van de grot. Wat amusement op de traversees boven de waterval, en dan heel de réseau Oufti-Amaai en de prachtige galerie Océade bezocht. Iedereen onder de indruk!

Op het programma van Annette en mij stond o.m. het maken van een nieuwe afdamming ter vervanging van de oude, houten dam. Die stond daar al exact 20 jaar, ongelooflijk toch. Maar was stilaan rot geworden. Die dam had destijds gediend om de rivier te kunnen capteren en in buizen doorheen de Siphon 2 leiden, tijdens het gigantische project waarbij we heel die sifon hebben geëlimineerd. In principe is de dam nu overbodig, maar onlangs had hij zijn nut toch weer bewezen. Die dam kan immers de rivier een tijdje (15-20 min) tegenhouden, wat het mogelijk maakt om in de Siphon 2 onderhoudswerken uit te voeren, of er bij hoog water doorheen te geraken.

Vandaag maakten we dus een nieuwe dam, en wel een gegoten in gewapend beton. Eerst werd een bekisting gemaakt van Styrodurplaat (heel makkelijk op vorm te snijden) en een nieuwe buis geplaatst (met grotere diameter en afsluitbaar met schroefdeksel). Dan veel turbobeton gemaakt, gemengd met stenen. Heel veel gebricoleer dus, maar tegen 15 u was het wel grotendeels klaar. Verdere afwerking is voor volgende week.

Vervolgens moesten we een blok onderstutten met buizen. Dat was door de crue van 2021 komen los te hangen, en iedereen kruipt er op die plek onderdoor. Laten vallen was geen optie want erboven hangt wel een ton los puin. Een uur later was het min of meer en hoofdzakelijk psychologisch onderstut. Moet nog beter!

 Enkele meters daar vandaan, had ik in juli een gaatje opgemerkt in de vloer, dat er vroeger niet was. Ook alweer door die megacrue ontstaan. Ik had er toen even met Erik aan gewerkt, waardoor we enkele meters dieper hadden kunnen kijken. Het was echter te instabiel om af te dalen. Dit keer had ik percuteermateriaal bij (ook dat nog) en nadat enkele grote blokken waren geëlimineerd, kon ik voorzichtig twee meter lager in een klein zaaltje plaatsnemen. Een gat in de vloer tegen de zijwand, ging nog wel 2 m dieper. Weer blokken ruimen dus. Toen probeerde ik eens erin af te dalen, maar mijn borstkas blokkeerde en dus kroop ik terug omhoog. Amper uit het gat stortte alles met veel geraas onder mij in! Oef, effe geluk want 5 seconden eerder had ik eronder gezeten!

Het gat was nu wel véél ruimer en dus kon ik makkelijk verder. Annette volgde voorzichtig. Een vrij grote gang, duidelijk een rivierbedding, liep naar rechts (stroomaf) en naar links (stroomop). Dit laatste was ruimst en dus bekeken we dat eerst. 10 meter verder, zowaar een flink zaaltje (een meter of vier) en het liep op zicht nog verder, alleen lag daar een groot blok in de weg. Terug stroomafwaarts dan maar, naar ons beginpunt. Na wat verbreden geraakt Annette daar een meter of 5-6 verder. Best interessant allemaal, een meter of 20-30 erbij. We veronderstellen dat deze rivierbedding naar een andere perte in de doline moet leiden. Wat leuk is: het Systeem Fagnoules-Buc zal hierdoor de 3000 m lengte overschrijden. Wordt vervolgd dus, topo zal ook voor volgende week zijn.

Aangezien er nog geen spoor van de anderen was, hebben Annette en ik alle kitzakken (ze waren nu toch véél lichter) al tot in het ingangszaaltje gebracht. Toen de anderen daar arriveerden, zegden ze mij dat de 4 Styxers, er langs de boveningang uit wilden en al waren vertrokken. Oei, die mogelijkheid hadden we vanochtend wel geopperd, maar met een gids natuurlijk. Want dat is een best ingewikkeld traject met tal van afslagen waar je verkeerd kan lopen, en vooral een weinig evidente cheminee van 17 m hoog die je moet uitklimmen, in een zone waar er nog zo’n 4 andere zijn!  Dus dat plan kon best wel eens héél lang duren of mislukken, en het was al tegen 18 u dus niemand wilde daar nog lang staan wachten.

Kortom, ik die mannen achterna. In de Salle Goelasnuf had ik ze al te pakken en zo zijn we vlotjes in een halfuurtje via de boveningang naar buiten geraakt. De andere 5 waren toen al lang buiten, natuurlijk.

Topdag in een topgrot.

Interclub vakantie in de Lot (29/10/2022 tot 5/11/2022)

Zaterdag 29/10 vertrek om 7.30u vanuit Schoten, ik mocht meerijden met Paul van Immerseel. Eerst nog Annemie gaan oppikken en weg waren we voor een trip van 11 uur richting Lot.

Aangekomen aan de gite waren er al heel wat mensen aanwezig en we konden meteen aanschuiven aan een heerlijke kaasschotel. De avond werd gevuld met praten en kennismaken met iedereen.

Zondag 30/10: dit weekend werd er van alles georganiseerd rond de grotte de Pech Merle voor zijn 100 jarige bestaan en deze zondag was er een ambachtsmarktje op het pleintje voor de grot. Hier werd er uitgelegd hoe onze voorouders vroeger leefden en jaagden, muziek maakten, silex bewerkten enz.

Wij gingen te voet van de gite naar ginder, een wandeltocht van 7,5 km heen en 7,5 km terug.

Bij de terugweg wilden Annemie en ik de rivier blijven volgen maar dit was echter onmogelijk, de begroeiing van bramen versperde letterlijk onze weg. Dan maar terug naar de begane weg, deze even gevolgd en dan toch weer een alternatief pad genomen en zo onze weg op gps proberen te zoeken. Een zeer avontuurlijke wandeling waarbij we nog enkele grotjes zijn tegengekomen. Als we ‘s avonds terug aan de gite waren stond de teller op 17 km. Dit was al meer dan genoeg voor een eerste opwarmertje, pfff.

Maandag 31/10: Vandaag ga ik met Eric Claes, Guido de Keyzer, Ivo en  Ben Verloy een foto tocht doen in de grotte de la Racinne( comunne de Bouziès).

Deze grot dankt zijn naam omdat er halverwege de grot een gigantische, meters lange wortel in een put naar beneden hangt, zeker 10m hoog/lang. Het is geen grote grot, twee zalen die spijtig genoeg door veelvuldig bezoek redelijk vervuild zijn. Maar hier en daar zijn er toch nog mooie dingen te ontdekken zoals het plafond met uitgeholde marmieten die redelijk wit zijn gebleven. Er is ook een zeer speciale formatie te zien. Het lijkt op een gigantische disque maar is het niet. Je kan het vergelijken met een afgezaagde  hele dikke boomstam( diameter 1m) waar je de levenslijnen in kan zien en deze plakt dan tegen het plafond, echt heel raar. Uiteraard is hier heel wat tijd gespendeerd om foto’s te trekken.

Dinsdag 1/11: Bedoeling was om een Via Feratta te gaan doen maar het huisje waar je materiaal kon huren was gesloten. Telefoontje gedaan en ‘s avonds werd het materiaal geleverd aan onze gite, wat een service. Dus moest er een alternatief gezocht worden en zijn we samen met enkele anderen op een toeristische uitstap geweest naar Rocamadour.

Woensdag 2/11: s’Ochtends was het zeer mistig, we zagen zelfs de rotsen niet meer waar we vandaag onze Via Feratta du Liauzu  zouden gaan doen. Dus hebben we de ochtend al wachtend doorgebracht tot de zon erdoor kwam en het terug een stralende dag werd.

Het parcour bestond uit een gele( gemakkelijke 1h30u) en rode( moeilijkere 2h30 à3h) weg. Wij kozen voor het rode parcour maar halverwege kon je overstappen naar de gele als je wilde en bijna op het einde was er ook nog een escape route waar je kon stoppen indien je te moe werd. We werden getrakteerd op magnifieke vergezichten en een grotje onderweg. Ik vond het een zeer leuke ervaring, zeker de enorme hangbrug was spectaculair. Toch ook wel pittige tocht, vooral omdat er ergens een kleine overhang was dat veel kracht vergde in je armen. Uiteindelijk dan toch voor de escaperoute gekozen, het was genoeg geweest voor iedereen. Super toffe belevenis!

Donderdag 3/11: In de voormiddag gaan we met z’n allen de préhistorische grot “ Pech Merle” bezoeken in  Cabrerets. Zeer zeker de moeite waard zowel de grot op zich als de fantastische tekeningen die er te zien zijn.

Na de middag ben ik terug op een fototrip geweest naar de grot “Igue de Geniez”. Ook weer een kleine grot met een ingangsputje van 15m gevolgd door een zaaltje en nog ergens een klimmetje van 6m. Ook hier werden er vele foto’s genomen met telkens een andere manier van belichting enz… Tegen 19.00 u waren we terug aan de gite en konden we genieten van een lekker paella.

Vrijdag 4/11: De laatste dag vakantie alweer en het was voor de eerste keer slecht weer. Dus, samen met Anita en Guido wat gaan toeristen. Eerst naar Domme gereden, een middeleeuws dorpje. Daarna naar Sarlat-la-Canéda waar we in een Engelse Pub met fantastische muziek,  mosseltjes met frietjes aan 14 euro hebben gegeten. Als laatste stop op de terugweg nog even in Gourdon rondgewandeld en zo terug naar de gite.

Het was weer een leuke vakantie met vele bekenden en vrienden onder elkaar.

Verblijfplaats: La Fleche Bleue gite in Orniac

Tekst en foto's : Michaëla  (behalve de foto waar ze zelf op staat natuurlijk)