Le Puits (Bayon Sur Gironde)

door Mario Lebbe

Een goede kennis van ons, Marcel, heeft een huis in een dorpje, Bayon sur Gironde, dat op de rechteroever ligt van de Gironde en op 20 km van Bordeaux. De Gironde is de samenvloeiing van de Garonne en de Dordogne en is ook de naam van het departement. Bayon ligt op een zandsteenlaag en aan de corniche du Gironde zijn er verscheidene rotswoningen uitgehouwen in de zachte rots. Sommige zijn nog bewoond, anderen zijn verlaten en kunnen worden bezocht.
De huizen van Bayon en zelfs van Bordeaux zijn met steen uit de ondergrondse groeven gebouwd en men spreekt van 14 km aan galerijen.
De streek is ook gekend voor zijn uitstekende wijnen (Côte de Bourg).

Marcel heeft in zijn tuin een waterput en hij vermoedde dat er een grot, groeve of een stromende rivier onder lag. Hij was al lang geprikkeld door nieuwsgierigheid, kon de hulp van een speleo wel gebruiken en du ik daar naar toe. Na een zeer ontspannende rit arriveer ik op dinsdagavond bij het koppel dat me hartelijk ontvangt. Na een slechte nachtrust, ik had het koud en ik was wat zenuwachtig vanwege de mogelijk obstakels en gevaren die in een waterput kunnen voorkomen en die door mijn hoofd gingen, instabiliteit en CO2, genieten we van vers brood en spek en eieren.

De put tocht als de hel. Hij blaast een warme, vochtige damppluim uit die een goed teken is en die de CO2 bezorgdheid alvast wegneemt. 

Marcel had de put ooit gemeten en kwam bij 50 m diep uit. We zien diep onder ons het water dat de indruk geeft te stromen. De put is mooi afgewerkt met metselwerk en ongeveer 1,5 m diameter.

Voor alle zekerheid laat ik een kaarsje aan een touw tot beneden zakken en dat blijft mooi branden totdat ik wat wild ben en mijn tester onder water gaat. 

De felle tocht en deze test nemen alle onzekerheid weg en ik begin te equiperen. We leggen enkele flinke balken over de put die we stabiliseren. Dit ankerpunt wordt op zijn beurt aan een forse boom gezekerd en een tweede maal een een dunnere boom. Tenslotte liggen de balken op de rand van de put.

Alles lijkt me in orde en ik begin voorzichtig aan mijn afdaling. Bij min 15 m hangen er stenen van het metselwerk los en ik stop even om de zaak te bekijken. Het is het onderste metselwerk en de druk van de klei heeft het naar binnen geduwd. Ik twijfel wat maar besluit om het niet aan te raken en daal verder af. Op min 30 m is er zowaar een gangetje gemaakt dat uitgeeft op een ruimte. YES, de toegang tot de groeve en de oorsprong van de tocht.

Ik ontdek er twee ruimten van ongeveer  8 bij 8 m en 1,5 m hoog. 

Het plafond is vlak en je ziet de sporen van het uithakken van blokken. 

De wanden gemaakt met blokken mogelijk voor stabiliteit. De tweede ruimte geeft zicht op een vervolg maar de wanden zijn deels ingestort en er is een étroiture. Ik ben alleen, heb geen extra verlichting en ben geen held meer. ik besluit het voor later te houden als ik eens terugkom met een tweede speleo.

Ik daal nog verder af in de put en op - 35 m is er een tweede galerij maar die is ingestort. Ik daal nog verder af tot aan het water en ontwaar enkele houten balken. Het is een ophaal mechanisme voor emmers dat ooit naar beneden is gevallen. 

Ik keer dan maar terug naar boven en jumaar met moeite meter per meter. Regelmatig stop ik om een foto te maken maar dat is een excuus om te rusten want het was lang geleden dat ik aan een touw hing.

Expeditie geslaagd, Marcel is twee kamers rijker en ik zit met een vraagteken. had ik toch niet beter puin geruimd ... Ik kom wel eens terug met een maat.

De dagen er na bezoek ik nog de duikboothaven van Bordeaux waar ik nog een pak foto's maak. 

Het dak is 7 m dik en er zijn 11 dokken die werden afgesloten met stalen poorten. Ook Brest, St-Nazaire en La Rochelle hebben dezelfde havens die in de tweede wereldoorlog werden gebouwd met Duits beton.

Groeten, Mario

Fagnoules - 23/11/2013

door Gleb Lanskoy

Zaterdag 23/11/2013 zijn Annemie, Paul, Annette, Frederiek, Peter en ik naar de Fagnoules gegaan. We zijn tot de Réseau de l’Echo geraakt. De fantastische stalagmiet die op een sneeuwberg lijkt was een echte beloning voor deze lange tocht. De Galerie Océade met het cascade-riviertje en kleine meertjes vond ik het meest interessant van de grot.

Op een bepaald moment stopte ik gewoon gepasseerde ex-sifons te tellen. Ik vermoed dat het rond 9 was maar ik ben er niet zeker van.
En elke sifon en galerij gevolgd door een indrukwekkend exploratieverhaal van Paul. Plus soms een korte wetenschappelijke uitleg over het ontstaan van bepaalde gedeelten of specifieke formaties van de grot. De formaties zoals Breccie-gesteenten of afvalprodukten van ijzerbacteriën (bizarre plekjes van rode zachte stof, rond 0.1 m² - 1 m² oppervlakte, die je op sommige plaatsen van de grot kan waarnemen).

Bijna aan het einde van de heentocht, ergens in de buurt van de Réseau de l’Echo, zijn we aan de bodem van een relatief diepe put gekomen. Daar op een wand kon men een kleine groep van fossielen waarnemen. 4 of 5 zeelelies (4 - 5 cm lengte) in zeer goede staat die opmerkelijk uit de wand staken. Ondanks hun naam zijn het geen planten maar echte dieren (stekelhuidigen). Je kon alle delen van een zeelelielichaam (een steel, armen etc.) duidelijk zien.

Ook de effect van verhoogde CO2-concentratie was iets nieuws voor mij. Ik kon dat tijdens onze terugtocht in sommige galerijen heel goed voelen.

Tegen 16:00 zijn we naar boven gekomen. Omkleden en dan naar een café in de buurt. Het was een zeer interessante grottocht die zeker nog moeite waard is.


Gleb

Avalon Wijnactie 2013

Beste vrienden,
Naar jaarlijkse traditie gaat de Speleoclub Avalon wijnactie weer van start.
Door deze wijn te kopen steunt u de club en aldus werkt u mee aan de exploratie van de Belgische en buitenlandse ondergrond.

En u houdt er een lekker wijntje aan over.
Wij kozen opnieuw voor:

- een rode Franse Cabernet Sauvignon "Jean Balmont" uit de Pays d'Oc.
- een witte Franse Cabernet Sauvignon "Touraine" uit de Loire-streek

Denk NU aan de eindejaarsfeesten - Bestel tijdig

2 € korting bij aankoop van een karton van 6 flessen!

De prijs: 6 Euro per fles of 34 Euro per karton van 6 flessen.

Een karton mag gemengd zijn: wit & rood.

Bestellen kan bij eender welk lid van SC Avalon, of bij onderstaand adres.
Vermeld duidelijk het aantal gewenste flessen van elke soort (rode/witte).
info@scavalon.be

Voor levering spreken wij iets af.
Betalingen contant, of op rekening van SC Avalon vzw.
IBAN: BE89 9796 1592 8985 BIC: ARSPBE22
bij voorbaat dank!

 

Chers amis,

Comme tous les ans le Spéléoclub Avalon vend du vin.

L’achat de ce vin signifie un soutien financier pour notre club, ce qui signifie également une contribution à l’exploration de cavités belges et étrangères. Et vous aurez un bon petit vin en échange.

Vu que le vin rouge et le blanc des années précédentes a fortement été apprécié notre choix c’est porté sur les mêmes pour cette année !

- le rouge est un Cabernet Sauvignon, « Jean Balmont » du Pays d’Oc

- le blanc, un Cabernet Sauvignon sec, Touraine originaire de la Loire

Pensez dès maintenant aux fêtes de fin d’année – Commandez à temps

Une réduction de 2 € à l’achat d’un carton de 6 bouteilles !

Le prix est toujours de 6 euro/bouteille.

Si vous achetez un carton vous ne payez que 34 euros. Un carton peut être constitué d’un mélange de rouge et blanc.

La commande peut être passée à un membre du SC Avalon, ou à l’adresse ci-dessous. Mentionnez clairement le nombre de bouteilles de chaque type (rouge/blanc).

info@scavalon.be

Pour la livraison on s’arrangera. Payement au comptant ou sur le compte du SC Avalon vzw.

IBAN : BE89 9796 1592 8985 BIC : ARSPBE22

Merci!

Een goedgevuld weekend

door Dagobert L'Ecluse

Zaterdag 16/11 vertrekken we met een volgeladen auto richting Ardennen. We dat zijn Annemie, Peter, Hervé, Dagobert en Julans (Spero).  Eerste stop is de gîte in Hurlevent waar we de 2 jongsten (Hervé en Julans) droppen op het jongeren weekend. Zij zullen zich de komende dagen uitleven in verschillende grotten in het Luikse. De Sainte-Anne, Beaumont, Veronika en de doorsteek Chawresse-Veronika zullen de revue passeren. Naar wat ik opgevangen heb was het een goed gevuld en leuk weekend 

De volgende halte is Hamoir waar het andere drietal een klassiek bezoek brengt aan de TDC. Voor Peter een test(je) om eens te zien hoe hij zich doorheen geconcretioneerde zones moet bewegen. Ik maak van de gelegenheid gebruik om de vleermuizen te tellen. Doorheen de grot zie ik er 7 hangen, allemaal kleine hoefijzerneuzen. Sinds dat we de grot ontdekt hebben en opengemaakt stijgt het aantal jaar na jaar. De mensen van Plécotus zullen weeral blij zijn met onze bevindingen. 

Een kleine hoefijzer.

Na een 3-tal uurtjes zijn we rond en is Peter met vlag en wimpel geslaagd in het slalommen tussen concreties. Terug aan de auto eten we wat en hop richting Nettine. Daar ligt de A160, met zijn 3 mogelijke ingangen, te wachten op ons. Ik gids de andere 2 ernaar toe doorheen het paleokarstbos. Overal zijn hier karstverschijnselen te zien, ze zijn echter niet allemaal natuurlijk en dat maakt het moeilijk om de juiste plaatsen te vinden om aan te werken. Eerst duiken we de boveningang in, er komt een lekkere warme en vochtige tocht uit. Dat kan maar 1 ding betekenen, hier zit een grot achter. Maar er komt ook een dierlijke geur uit en dat betekent dat de das ook terug is. En ja hoor een beetje verder zie ik al een eerste kuiltje met verse uitwerpselen. Gelukkig zit de das in het stuk waar we niet moeten zijn. Maar toch zijn er overal nog sporen van graafwerkzaamheden. 

Ik toon Peter en Annemie de terminus en leg hun uit waar ze straks aan mogen komen graven. Terug eruit en naar de 2 andere ingangen. De grote porche is toch wel indrukwekkend maar om hier verder in te geraken is er zwaar spul nodig.  Voor dat we daar mee beginnen wil ik eerst de andere 2 mogelijkheden bekijken. Ik begin aan de 3^e ingang terwijl de andere 2 terug in de boveningang gaan werken. Met de bosch hamer ik me wat verder in de ingangspleet. Maar na een tijdje moet ik me onder een overhangende blok leggen en dat vind ik maar niets. Die moet er dus eerst aan geloven maar ik kom van drup in de regen terecht en finaal moet heel de linkerwand voor de ingang eraan.  

Tegen een uur of 16:00  zijn de andere 2 terug en wieroken we deze ingang maar veel tocht is er niet te merken. Hmmm misschien toch niet zo interessant. We proberen nog een groot blok eruit te krijgen dat het zicht belemmert maar het lukt niet. Er zal dan toch een plopje nodig zijn om erin te geraken. We werken daarna nog tot dik 18:00 aan de boveningang. Hier geraken we een metertje verder tussen de wand en een instabiele puinhelling. De tocht is daar goed maar het is nog niet gewonnen. 

A160 - benedeningang

Op de terugweg  naar de auto zie ik nog een andere interessante plek maar het is te koud en we willen eigenlijk iets gaan eten. Ondertussen staat Paul al te wachten aan het hek van de chalet van mijn ouders. Hij komt van de JNS in Han-sur-Lesse en zal ons morgen vervoegen. Na een frietje in de frietbus en enkele flessen bier duiken we rond 23:00 onze slaapzak in.  

Zondag 17/11 staat de D3 op het programma. In de D3 ligt er overal al puin opgeslagen van de vorige keren. Nu we met 4 zijn kunnen we het min of meer vlot naar buiten krijgen. Daarna kunnen we beginnen met onze destructieve bezigheden. Eerst ploppen we nog een lastige bocht op het traject naar beneden en daarna pakt Paul de terminus aan. Dit wapenfeit werkt bijzonder goed en we zijn uren zoet met het puin. Er komen zeer grote blokken uit en op 2 na liggen die allemaal al buiten.  

Gek doen doet geen zeer.

En wat is het vervolg zullen jullie trouwe bloglezers je misschien afvragen. Wel het ziet er goed uit. Vorige keer wisten we al dat we niet langer horizontaal gingen gaan maar dat het recht naar beneden ging. Vandaag zien we duidelijk via verschillende gaten en spleten naar beneden. De meeste tocht komt van daar en waait ons rond de oren. Volgende keer gaan we volgens mij misschien wel een klein doorbraakje kunnen maken.

De terminus - vervolg op 1/12

Om 16:00 moet ik er punt achter zetten en spurt ik de heuvel af. Ik moet namelijk om 17:00 in Luik aan het station staan om Hervé terug op te pikken. Dat lukt ei zo na en ik arriveer daar om 17:05. Het was een goed gevuld weekend dat zeker voor herhaling vatbaar is.



De muur van puin neemt gigantische proporties aan.

Verslag : Dagobert
Foto's : Paul en Dagobert

Reddingsoefening in de Savoie

Aan dit weekend gaat nog een weekje privé-vakantie vooraf. Lees er alles over op Polleke Piks blog:
http://pollekepik.blogspot.be/2013/11/halve-wandelingen-in-de-haute-savoie.html

Vrijdag 8 nov 2013

Vandaag vertrekken we richting eindbestemming: La Feclaz in de Savoie, waar ons een weekend speleo wacht. Maar omdat we daar pas terecht kunnen vanaf 17u30, vertrekken we maar in de namiddag, en met een omweg langs Chambery. Daar is immers een winkel van Le Vieux Campeur gevestigd. Ik heb speleolaarzen nodig, Annette canyonschoenen. Maar helaas, daar aangekomen, blijkt dat men daar enkel kleding en skimateriaal verkoopt. Dan maar verder naar La Feclaz: 10 km kronkelweg tot boven op het plateau. Het skidorp dat op 1300 m hoogte ligt, is geheel uitgestorven. We gaan dan maar op zoek naar twee van de ingangen van het enorme systeem waarin zich de reddingsoefening zal afspelen. De Trou du Garde wordt vrij vlot gevonden, amper 400 m van de auto. Maar naar de Creux de la Cavale zoeken we veel langer (wegens een onduidelijke wegbeschrijving). De grot ligt een flink eind stappen (20 min) van de auto.

We eindigen de wandeling in de regen. Weer naar het dorp, waar we enige tijd later in de gîte kunnen. Enorm geval (49 plaatsen) met vele kamers. We kiezen een kamertje voor twee en installeren ons. In de loop van de avond druppelen de andere Belgen binnen. Rond 19 uur rijden we met wat vrienden (Jack, Patrice, Arnaud, Vincent) weer de kronkelweg naar Chambery af om ons daar in de “Buffalo Grill” te gaan vol schranzen. Rond 21 u weer naar La Feclaz, in de gietende regen. Rond 23 u in bed.

Zaterdag 9 nov 2013

Om 8 u opstaan, het weer buiten is wat beter maar er ligt al wat sneeuw op de toppen van de Margeriaz. Voor morgen verwacht men strontweer en een pak sneeuw!
Voor de reddingsoefening is het afwachten, ze begint pas rond de middag, in samenwerking met de SSF. Dus wachten, wachten en wachten. Annette heeft geluk: ze mag rond 12 u al vertrekken in een verkenningsploeg: een zoektocht naar een ploeg speleo’s die over tijd is. Ze gaat via de Creux Perrin, een naar het schijnt zeer vochtige en vooral modderige ingang. Pas als er nieuws is van deze verkenningsploegen, kan de echte secours beginnen. Intussen wachten wij. De uren tikken voorbij, wij vervelen ons steendood en kunnen niet veel anders doen dan van Wilfrieds gastronomische kunsten genieten (m.a.w.: veel eten!). Om 15 u is er nog steeds geen nieuws en wordt het duidelijk dat wij een nachtelijke grottocht gaan doen. Dan heeft men eindelijk een karwei voor mij: samen met Marc Legros de ploeg aflossen die de ingangsmeander van de Creux Perrin aan het dynamiteren is. Maar wanneer we aan de grot aankomen, komt die ploeg net buiten: zij hebben alle accu’s leeg geboord en wij kunnen dus niks gaan doen. Terug naar af dus.

Rond 18 u verschijnt Annette, nat en vooral zeer modderig: haar materiaal is onherkenbaar. Het wordt duidelijk dat een secourssimulatie langs de Creux Perrin geen optie is in deze weersomstandigheden. Het zal dus in de Trou du Garde gaan gebeuren!
Ik probeer wat te slapen (onmogelijk in deze rumoerige gîte). Tegen 22 u kennen wij eindelijk onze opdracht: wat evacuatiestellingen bouwen van -160 tot -180 in de Garde. Ploeg van 6 Belgen onder leiding van 2 Fransen, sympathieke gasten. Het klikt direct met de Chef d’Equipe, Yann. Nadat we al ons materiaal hebben bijeengezocht, en ons in de gîte hebben omgekleed, gaan we op weg met de camionette van het UBS. Rond middernacht vertrekken we in de grot. Ingangsput 21 m, drupt flink. Grote zaal, meander, dan zeer natte puttenreeks (La Trilogie) waarin we kletsnat worden. De equipementen zijn gewoon slecht. Dit is blijkbaar een soort “vast” explo-equipement: alles in het water, veel wrijving, lastig, ondermaats (looplijnen op één spit of gewoon geen looplijnen enz.). Bovendien zijn de touwen totaal versleten doordat vele traverseerploegen er natuurlijk ook gebruik van maken. Op sommige plaatsen is de mantel gewoon doorgesleten, zijn er knopen gemaakt. Op een plaats neemt Jack het initiatief een rotversleten touw te vervangen door een van onze secourstouwen. Niemand begrijpt waarom deze putten niet opnieuw geëquipeerd zijn; wij hebben daar met minstens 20 man een hele dag lang zitten niksen.
Enfin, verder maar tot onze bestemming door een toch wel plezante grot met mooie witte rots en veel water, tot in een chaotische zaal met diverse steile obstakels die we moeten equiperen. Beneden de zaal dondert de rivier om dan in een 13 m hoge waterval te vallen. Daar is een andere ploeg bezig met o.m. Kevin en Raf. We bekijken met onze CE alle moeilijkheden, in gemeenschappelijk overleg zoeken we voor alles een oplossing en we beginnen eraan. Wat later weerklinkt staccato gehamer want er zijn minstens 20 spits te plaatsen (in keiharde rots)! Stilaan krijgt alles vorm: schuine helling 15 m hoog met palan, overgang op korte tyrolienne van 5 m, schuine helling overgaand in put omhoog met een balancier, tenslotte helling 10 m omlaag met een frein de charge. Wanneer we rond zijn is het 3 u ’s ochtends. Onder ons is de brancard vertrokken, wij wachten intussen, warmen een chocomelk en eten wat. De ambiance is prima en de vorm is er, ondanks het onmenselijke uur.
Dan kunnen we eindelijk aan de slag. Lastige brancardage in de bulderende rivier geheel beneden, gelukkig niet zo ver, dan over alle onze stellingen met die zware last. Vanaf daar wordt het manoeuvre geneutraliseerd aangezien er een stuk nauwe meander is. Onze opdracht is alles weer desequiperen en dan met alle materiaal naar de point chaud van -100. De terugweg gaat niet snel, er zit veel volk voor ons en sommigen zijn niet meer zo fris. Om 7 u arriveren we aan de point chaud, waar ons een lang inventariswerk wacht: we moeten de inhoud inventariseren van minstens 7 kits secoursmateriaal en die daarna weer allemaal inpakken ook!
Eindelijk is het klaar, vanaf hier kunnen we zonder kitzakken naar buiten. De putten zijn nog natter dan op de heenweg. We kruisen een ploeg die omlaag komt, onder hen Annette. Zij zullen de evacuatie doen in de zeer natte putten! Kusje en we wensen hen veel “plezier” en gaan verder. Om 9 u 30 ’s ochtends staan we buiten, er valt natte sneeuw en alles ziet wit.
In de gîte gauw eten, douchen en dan dodo voor een uur of vijf. Rond 16 u word ik wakker. Buiten ligt nu 5 cm sneeuw en het ijzelt. Ik rij tot aan de grot, waar toevallig Annette en Patrice buitenkomen na een zeer natte ondergrondse tocht. Het zit er nu bijna op, een laatste nog frisse ploeg neemt het desequipeerwerk voor haar rekening.

Die avond bouwen we een klein feestje, Belgen en Fransen verbroederen met veel Belgisch bier en Franse wijn, en een overheerlijke driegangenmaaltijd van Wilfried en Emilia. Rond een uur zoeken Annette en ik ons bed op want morgen wacht ons nog een terugreis van 900 km.

Maandag 11 nov 2013

Om 7 u uit bed, in de kamer naast ons ligt een Française te kotsen die teveel gedronken heeft dus slapen is er toch niet meer bij. Ik ben snipverkouden, tiens hoe zou dat nu komen? Buiten vriest het flink, er ligt een laag glanzende ijzel en sneeuw. We ontbijten en laden de auto in (die moeizaam wordt open gekregen want de deuren zitten potvast gevroren) en rond 10 u zijn we weg. Het wordt een zware rit want we zijn echt nog groggy en moeten dringend bijslapen. We arriveren dan ook als zombies in Edegem.  Maar het was buitengewoon plezant (op het wachten na), en weer veel bijgeleerd en mensen leren kennen.

Foto’s en video

Een fotoalbum met sfeerfoto’s in en rond de gîte van La Feclaz
Een video (5 min) over de losbandigheden NA de secours en de nu al beroemde speech van Wilfried
Een prima video van de reddingsoefening ondergronds (auteur “jaildede”)

Prospecties & check-ups

door Dagobert L'Ecluse

Omdat ik deze week verschillende keren op en neer ben moeten rijden richting Ardennen kwam het af en toe goed uit om het één en het ander te gaan controleren. Zo belande ik zondag 27/10 in de late namiddag ergens in de buurt van Yvoir aan een project waar we vorig jaar in november één dag aan hadden gewerkt. We hadden daar tijdens de werken een instorting op ons dak gehad en daarom hadden we het besluit genomen om héél de boel wat te laten rusten. En laten rusten hebben we het, bijna een volledig jaar, maar dat kwam door al onze andere projecten die we lopende hebben.

Soit, deze chantoir “Y” lag er rustig bij. Op enkele blokken na was er niets verschoven. De gevreesde instorting van de wand erboven had niet plaats gevonden. Ik verleg wat blokjes en kan zo onze terminus van vorig jaar bekijken. Snel enkele situatiefoto’s en hup terug naar de auto. Erin kruipen zit er niet in want ik was alleen. Onder een regen van “loden” bolletjes naar de auto gespurt want er was net een drijfjacht aan de gang in het bos en ze kwamen toch wel mijn richting uit zeker. Normaal gezien moet dit aan elk pad duidelijk gemaakt worden maar op de weg die ik genomen had was geen enkel bordje te zien.

Woensdag 30/10 zit ik alweer in de Ardennen. Ditmaal ga ik met Hervé enkele van onze ontdekkingen checken. Eerst naar de Mautain in Sinsin want daar was de ingang een beetje ingestort. Maar ver geraken we niet er stond namelijk een jeep net naast de ingang. Dedju ze zijn het bos boven op de grot aan het kappen.  Overal liggen al bomen neer, sommigen hangen nog met de toppen in elkaar maar zijn wel al doorgezaagd. Onmogelijk om ons daar onder te begeven. Dan maar een praatje gemaakt met de “forestier” van dienst.  Als ik hem vertel dat er hier een grot ligt die op sommige plekken maar amper onder de oppervlakte ligt trekt hij grote ogen. Volgende week komen ze de bomen hier weghalen met een machine van 11 ton zwaar. Ik schets hem de plaats waar de grot ongeveer ligt en beloof hem de topo van de grot door te mailen (wat ondertussen al een feit is).
Zo kunnen ze wat rekening houden met de "fragile" plaatsen en hopelijk donderen ze niet met hun machine in de "Salle Herve".

Dan maar richting project A160 gereden om daar wat “veldwerk” te verrichten met mijn nieuwe speeltje (maar daarover verder meer). Na het veldwerk aan de boveningang van de A160 lopen Hervé en ik richting onderingang maar het is zo vettig dat we een beetje verder moeten lopen om naar beneden te geraken en in de helling valt ons oog op een zwart gaatje. Al snel blijkt dat daar gewoon zwarte ruimte achter zit. Hier komen we straks wat aan graven. Snel de situatie opnemen en dan naar de grote abri van de A160 om ook daar de coördinaten van te nemen. 

10 minuten later zijn we al aan het graven en na een uurtje kan ik er al een meter in en zie ik dat het goed is. In 2 trapjes lijkt het een beetje verder naar beneden te gaan en zie ik een vervolgje. Tocht is er niet te meten maar het is dan ook windstil en 11 graden warm, echt geen tochtweer. Maar ik ben er zeker van. Hier zit iets in deze heuvel, dit is namelijk al de 3^eingang die we hier vinden.



De ingang

1 Meter ver is het net te smal

Het vervolg(je)

We kramen op en gaan terug richting chalet waar we voor de rest van de dag lekker niets meer doen, dat mag ook al eens.

En wat is dat nieuwe speeltje nu, wel het is niet anders dan een leuke App die ik op mijn GSM heb staan. Deze App luistert naar de naam “Spelunker” en  is de ideale tool tijdens prospectie. Je kan er namelijk van elk interessant punt de nodige gegevens mee nemen zoals de coördinaten en een foto. Het enige wat ik wat mis is dat je buiten het geven van een naam en adres je er niet veel commentaar bij kwijt kan. Maar daar doe ik niet moeilijk over, het is dan ook een gratis app.

Ik wou hier nog de link plaatsen naar deze app maar wat blijkt de app kan je niet meer downloaden. Mocht iemand toch nog de app weten staan dan mag je me altijd de link doormailen, ik heb me er al rot achter gezocht. De maker was "abwebdev" en zijn echte naam is Adam Bedard(?) Vaak heeft de app ook de naam "Spelunker_" met een underscore erachter en dat heeft iets te maken met een spelletje met dezelfde naam.