We Casserolen weer

Zaterdag 11 jan 2020 Eindelijk nog eens terug naar de Casserole geweest, ikzelf met Kjel Dupon. Vorig keer dateerde van exact 1 jaar geleden, maar in de grot was alles alsof we er pas gisteren waren geweest. 

Enerzijds hebben we het stukje doorheen de blokken nogmaals vereenvoudigd met vele lastige hoekpunten van de blokken te "schaven". Kjel toonde zich, na een minimum aan uitleg, een volleerde "percuteur" met Hiltipatronen. Anderzijds hebben we in het kleine zaaltje beneden, nog heel veel stenen en zand weggegraven. We hebben ons verstand op nul gezet en onder het zeer louche blok (dat ons 1 jaar geleden wat heeft ontmoedigd) veel plaats gemaakt. Het blok valt niet te ploppen want dan komt heel de éboulis ook omlaag. Ik heb de maten genomen om er wat ijzeren stutten voor te maken. Voorbij en onder dat blok zien we recht omlaag in een interessante spleet. Erg smal (10 cm) maar anderhalve meter dieper lijkt een verbreding.

De spleet omlaag waar we onze hoop op vestigen: 10 cm breed

Het zaaltje ligt nu weer grotendeels vol met puin en we zouden dus een volgende keer met 4 moeten zijn om het puin naar omhoog te halen. Nu de éboulis verbreed is, gaat dat al heel wat vlotter gaan!

Deelnemers: Paul, Kjel Dupon

Kjel aan het werk onder het gevaarlijke blok

Vrijdag 17 januari 2020: Een boel materiaal bijeengezocht om de Casserole te gaan stutten: cement, water, ijzeren buizen enz enz. Bij het zien en vooral wegen ervan heb ik besloten om daar al een deel van naar de grot te dragen. Maar dat viel al wreed tegen want mijn rugzak woog wel 35 kg. Met moeite aan de ingang geraakt en alles daar gelegd. 

Deelnemers: Paul

Zondag 19 januari 2020: In de namiddag solo naar de Casserole. Weer met een zware rugzak. In de grot alles in 3 keer omlaag gesleept (ik had een sherpazak mee; dat was geen goed idee!). Een paar uur zitten metselen en enkele stellingbuizen dwars onder het losse blok vastgemetst. Dat is nu echt wel veilig! Dan de spleet omlaag leeg geruimd van onze plop van vorige week. Ziet er eigenlijk niet zo slecht uit, misschien maar een dag werk om beneden te geraken. Nieuwe plop gezet (3 gaten) en dan wegwezen. Op de parking rond 17:30 waar het vervelende mannetje met de blauwe flikkerlichtjes mij weer eens kwam ambeteren. Echt teveel naar Miami Vice gekeken, dat kereltje. Ik heb hem deze keer vlakaf gezegd dat hij op mijn zenuwen werkte. Insiders weten over wie ik spreek!

Deelnemers: Paul

Zaterdag 25 januari 2020: Flinke opkomst voor een dagje puinruimen in de Casserole. Het was fris maar zonnig weer, de winter lijkt al voorbij!

We waren met 3 habitués: Annette, Michaëla en ik (Paul) en nog 3 voor wie het de eerste kennismaking met deze werkplaats was: Krzysztof, Bart en Paul VI. Na de twee sessies van de voorbije weken was er in het “zaaltje” beneden nog amper plaats, er lag waar wel 500 kg puin gestapeld. Dat was wel allemaal al verkleind tot hanteerbaar formaat, d.w.z. maximum kasseigroot. En dat moest ook want al dat puin moest steen voor steen worden doorgegeven!

Keep on smiling

We namen allemaal onze plaatsen in, een persoon om de twee meter in het toch wel verticale traject. Annette op de kop en Michaëla aan de staart (boven). We hadden niet met één man minder mogen zijn, want we kregen het puin net tot in het horizontale stuk van de grot. Na anderhalf uur stoïcijns stenen doorgeven lag het boven zowat vol en schoof heel de bende op naar de volgende etappe: 4 man buiten en 2 onderaan de ingangsput. En weer werd elke steen weer eens vastgepakt, omgedraaid, ingeschat qua gewicht en omhoog gesleurd, om buiten weer eens van hand tot hand te gaan en evenveel keren omgedraaid worden om de muren van de stapel te maken. Die stapel is intussen al vrij indrukwekkend!

Middagpauze

Middageten en dan weer omlaag om het laatste puin uit het zaaltje te ruimen, en de vorige plop te ruimen. Enkele grote blokken werden met patroontjes vergruisd. Sommigen waren van massief calciet, wel 30 cm dik! Rond 15 u zat het werk erop. De spleet recht omlaag, die we vorige keer aanvielen, lijkt al bijna geforceerd! Alle wroeters van dienst kwamen nu ook eens kijken en we slaagden er zelfs in om met 6 tegelijk in het zaaltje te geraken. Een erg intiem gebeuren! Het leek een beetje op de welbekende wedstrijd: om ter meeste volk in een Mini Cooper steken (een originele hé, zo’n rijdende rolschaats!).

Happy together

Ik eindigde de dag met een grote plop, dat ging echter moeizaam en nam bijna een uur in beslag. De anderen konden jammer genoeg niet veel meer doen dan wachten (sorry!). Ik ben erg benieuwd naar het vervolg. Het lijkt beneden ruimer te worden… We zitten nu +/- 13 m diep, dus al onder het diepste punt van de grote doline. Na 37 sessies mag die doorbraak al eens komen!
De aanzuigende tocht vandaag was wat wisselvallig maar lijkt toch te verdwijnen in die spleet omlaag. Zoals steeds was de grot droog en zeer stoffig. ’t Is eens iets anders dan natte modder!

Deelnemers: Paul, Annette, Michaëla, Krzysztof, Bart en Paul VI

Foto's: de 2 Paulen