Nieuwe hoop in Casserole

Er werd weer twee opeenvolgende weekends fors gewerkt in de Casserole.

Zondag 9 februari 2020

Terwijl buiten de storm “Ciara” over het land raasde, gingen we met drie naar de Casserole: Mario, Mich en ik. Op de werkplaats aangekomen, zag ik dat de plop prima had gewerkt. De nauwe spleet recht omlaag was flink verbreed, maar er zat een enorme hoeveelheid puin in. Ik zag amper in hoe dat eruit gehaald kon worden: het zat een meter dieper in een verticaal putje dat bovendien met een nauwe horizontale passage begon. Voor Mario en Mich alvast geen optie dus moest ik het doen. Met de kop omlaag hangen, een paar stenen of gruis vastnemen, in een bakje steken en als dat vol was, achteruit weer omhoog spartelen. Daarbij moest Mario me aan mijn benen trekken! Mich die stapelde de stenen weg waar ze maar kon. Nadat er twee heel grote blokken waren uitgehaald, met extreme moeite, werd het ietsje ruimer. Zo werkten we 2,5 uur lang.  Tegen dan was ik “meurreg”. Maar de felle tocht, meestal aanzuigend, maar soms blazend (te wijten aan de stormwind buiten) bevestigde ons wel dat we op de juiste plek bezig waren!

Grote plop gezet (4 gaten) en buiten gaan eten. 20 minuten later weer terug, alle rook was volledig weg! Eén plop was jammer genoeg niet gegaan waardoor het beneden nog steeds erg smal was, maar nu kon ik er al zitten en met één hand steentjes omhoog geven naar Mario. Zo werd het ruimer en ruimer. Op den duur kon ik al met mijn benen in het vervolg zitten. Dat vervolg is een lichtjes dalende gang, zowat 70 cm breed waarin men 2-3 m ver ziet. Te laag nog wegens wat blokken die erin liggen. Maar dat ziet er toch wel hoopvol uit! We besloten deze zware werkdag met een nieuwe plop.

Zondag 16 februari 2020

Doordat de geplande topotocht in de Wuinant geannuleerd was (wegens te hoge waterstand), konden we alweer naar de Casserole. Weer met drie: Mario, Paul en Annette. En opnieuw was het vandaag stormachtig weer, ditmaal de storm “Dennis” die bij momenten voor een enorme tocht in de grot zorgde! Het was direct duidelijk dat het ruimen van de grote plop van vorige week te lastig zou zijn, indien we niet eerst wat meer ruimte maakten. En dus werd eerste werk nog een dubbele plop bijgezet in het putje. Twintig minuten later was de atmosfeer in de grot alweer perfect zuiver. Ze zuigt dus meer aan dat ze blaast. Overigens: een experiment heeft aangetoond dat de Contrastes en Casseroles (die amper 50 m van elkaar liggen) exact hetzelfde regime hebben: ze blazen, resp. zuigen op hetzelfde ogenblik. Wat aantoont dat de 2 grotten niet rechtstreeks met elkaar in verbinding staan.

De nauwe spleet is nu een putje geworden 

Ik ruimde eerst alle grote blokken, een 20-tal kleppers. Daarna was het de beurt aan Annette om het kleinere gruis en stenen eruit te halen. Dat deed ze wel een uur lang, terwijl Mario en ik het zo goed mogelijk wegstapelden. Tegen 15 u was de situatie drastisch veranderd. Beneden het twee meter diepe putje (dat dus amper een maand geleden een vrij hopeloze spleet van 10 cm breed was, zie foto in blogartikel van vorige keer !!) was nu zoveel plaats gekomen dat je er kon zitten en draaien. En we zagen er drie mogelijke vervolgen:

  Naar links een horizontale pijp, waarin men 4 meter ver ziet

   Recht omlaag een spleet/putje met zicht op een schuin afhellende bodem, 2 m diep

 Naar rechts ziet met 2 meter ver in een geconcretioneerde diaklase.

Hoewel dat laatste vervolg het meest “grotachtig” is, zit daar de minste tocht. Hoe dan ook, we eindigden met een flinke plop (4 gaten) waardoor we volgende keer in elk van die drie vervolgen wat verder gaan geraken.  Maar, het zaaltje boven ligt nu stampvol puin – er kan niks meer bij! We moeten dus weer eerst een opruimdag houden, daarvoor moeten we met 5-6 man zijn! In elk geval wij konden toch niet meer verder werken vandaag.

Omdat het nog vroeg was, maakten we nog een toertje in de Trou Eugène. Dat bleek een slecht plan. De grot was ontzettend modderig (wegens recente crues) en na een uurtje hadden we het wel gezien. Maar het venijn zat in de staart, of beter in de lastige en gladde spleet die men vlak onder de ingang moet opklimmen. Mario spartelde er wel een kwartier in en geraakte finaal boven, na veel trekken en duwen door ons, waarna hij prompt bij het uitkomen ervan (smal gat) een rib brak. Volgde dus nog een kwartier duwen, steunen en helpen met een oud touw dat we ter plaatse hadden gevonden. Maar gelukkig geraakte hij eruit, de ingang was slechts 10 meter verder. 

Oef dus net geen speleo-secours, of beter een autosecours! Ja ja die ouwe venten en hun ribben, dat begint een klassieker te worden bij ons. We hebben er zelfs een grot naar genoemd: Trou des Côtes.

 In elk geval: veel beterschap Mario.

Mario toen alles nog pico-bello ging, in de Casserole