Stukje erbij in de Surprises

Na de het vorige artikeltje over de Mouflons, even de stand van zaken weergeven in een andere ontdekking, de Grotte des Surprises in My. De exploratie is daar wat stilgevallen, en om een of andere reden schijnen we daar nog enkel in de maand januari naar toe te gaan! Laatste exploratieverslag op dit blog dateerde van 2 januari 2016. Toen gingen we een “plop zetten” in de instabiele puinberg ten einde het “Derde zaaltje”, waar we tussen de wand en de blokken een vervolgje veronderstellen.

Wat gebeurde er sindsdien? (= allen exploraties van Paul en Annette)

Vrijdag 22 jan 2016 Ineens naar het “Derde zaaltje”. Onze plop had goed gewerkt maar de instabiliteit van de blokken maakte dat we nog niet verder durfden. Dus eerst een grote afbraak van de éboulis, waarbij we wat geluk hadden dat een immens blok op de “goede” plek viel. Finaal konden we verder, zowat 1m50 verder was het al uit met de pret. In een soort nauwe galerij was het onderaan veel te nauw, 2 m hoger zag men een vervolgje maar een groot blok versperde de doorgang. Blok geplopt en naar buiten waar het -6°C vroor.

Zondag 1 jan 2017 Nieuwjaarsdag en stevig vriesweer (-8°C). In het “Derde zaaltje” was het grote blok voor 2/3 weg en we geraakten er half voorbij. Daar loopt het wat verder (met matige tocht) maar van links zijn er veel blokken omlaag gerold. Om daar te kunnen aan werken, moet het restant van het blok ook weg! Dus werd er weer een gat in geboord, en de zaak vanop afstand geplopt.

Het ging ons vandaag geen van beiden erg goed af, dit is toch een slopende grot en veel blokken om het stressniveau op te drijven. En de Oudejaarsavond zat vast en zeker nog wat in ons lijf.

Woensdag 2 jan 2019 Bijna dag op dag twee jaar na onze vorige tocht, wij weer naar de Surprises. Aan dit tempo zijn we met pensioen tegen we gedaan hebben in die grot!

Amper 15 m in de grot, eerste probleem: de doorgang naar Salle de la Licorne bleek over wel 5 m lengte vol modder en stenen te liggen, de trémie erboven (die we destijds hebben ondergraven) had het grotendeels begeven! (de 4^de keer dat we dit hier meemaken). We graven ons er moeizaam doorheen en wonder boven wonder geraak ik tot in de Licorne, de enige plek waar we wat stockageruimte hebben. Annette geeft me wel een uur lang stenen en modder door. We hebben geen bakje en dat maakt alles uiterst lastig en vermoeiend. Tegen dat we klaar zijn, is onze pijp al uit.

In het Derde zaaltje waar we tussen de wand en de enorme puinhelling (wel 15 m hoog) aan het werk zijn.

Dan naar het derde zaaltje waar we de vorige “jaren” werkten en toen een groot blok hadden geplopt. Dat was in grote stukken gevlogen. We konden veel ruimen want in feite zitten we gewoon tussen de wand en de enorme instortingskegel van puin en modder die het centrum van de grot vormt. In de verte zagen we tussen wand en puin zowaar een ruimte met enkele stalactieten. Nog een uur later zaten we 3 m verder, met zicht op een plafond vol concreties en plaats voor twee (denken we). Maar de doorgang omhoog naar die ruimte was zeer instabiel, met een enorm blok dat boven ons hing en nergens op steunde. Na een uur sakkeren, aarzelen en schrik hebben, toch maar niet doorgedurfd. Twee blokken aangeboord en een plop erin gezet. We zullen volgende keer wel zien of we van de regen in de drop zijn beland. De ruimte die we zien heeft alvast een toepasselijke naam: Salle de Janvier. Ziet er in elk geval hoopvol uit, maar wel zeer gevaarlijk!

Zaterdag 12 jan 2019 een heuglijke dag want de 50^ste Surprises explodag (de 48^ste voor mij, ik heb er twee gemist wegens een gebroken sleutelbeen)! Eerst nog een uurtje geruimd in de lage doorgang voor de Salle de la Licorne, waar we vorige week een instorting hadden moeten ruimen. Nu hadden we een bakje meegenomen en dat ging vlotter. Dan, surprise: ik trok een groot blok uit de vloer en daaronder zat een opening waaruit goede tocht blies! Maar te nauw om in te kijken. De Canon camera bracht redding: met de camera beneden in het gaatje filmde ik wat in het rond. Op de beelden zagen we een duidelijke ruimte. Maar die zou wel kunnen corresponderen met een dalende spleet die we in de Licorne als dumpplaats hadden gebruikt. Enfin, dat verder openmaken was iets voor later.

Gauw naar de “Derde zaal” en gaan kijken wat onze plops in de instabiele doorgang naar de – nog te ontdekken - “Salle de Janvier” hadden gedaan. Dat was niet slecht, het gat was wel nog nauw en heel tricky; enkele grote blokken hingen klaar om de doorgang weer af te sluiten. Ik wrong me er voorzichtig door, Annette bleef aan de goede kant wachten. 

Annette wacht aan de goede kant. Enkele kleine sleutelstenen houden heel de blokkenhelling tegen. 

Ik zag een lage ruimte, zowat 3 m diameter en aan één kant zeer geconcretioneerd. Een korte verkenning wees uit dat er geen vervolg was, tenzij een nauw gat recht omlaag, tussen wand en éboulis. Ik filmde Annette even die nog aan de veilige kant zat, als filmpje is het geflopt maar het geeft een idee van in welke Mikado we hier bezig zijn.

Terug naar Annette om met een lange buis die ik had meegenomen, wat losse blokken weg te duwen en aldus de gevaarlijke doorgang veel groter te maken. Dat lukte heel goed zodat we daarna allebei tamelijk veilig in het zaaltje konden kruipen om de topo te maken. En een fotootje dat de zaak er veel mooier/groter laat uitzien dan ze eigenlijk is. 

Mooi hoekje in de nieuwe Salle de Janvier. (opgelet, deze "zaal" is amper 1 m hoog!" 

De nauwe put lonkte maar we zagen dat er halfweg een enorm blok hing waar we moesten onder en tegen wringen. Het was onmogelijk in te schatten hoe en of dat blok vasthing. We besloten eerst (na een hapje eten) met de camera te kijken of het sop de kool waard was. We hingen de Canon aan een 3 m lang touw, met een lampje ernaast, in videomode. Ik liet hem in de put zakken en ronddraaien. De wiebelige en rondtollende beelden toonden in één hoek een zeer geconcretioneerde ruimte...

Compositie van videobeelden die aan één zijde een geconcretioneerde gang tonen...

... maar ook dat er vele grote blokken op instorten hingen aan de andere kant. Afdalen was te riskant. 

Videobeelden van wat er daar boven onze kop hangt. Beneden een van de grote blokken die gevallen zijn...

Ik werkte wel een uur lang om daar wat aan te verbeteren en finaal stortte alles in, wel 3 blokken van 70 cm lang versperden nu de doorgang. Hier was voorlopig geen doorkomen aan en omdat we vreesden dat er nog een grotere instorting kon volgen, besloten we het erbij te laten voor vandaag. We zijn niet gek hé, in tegenstelling tot wat de meeste mensen denken. Met nog een omweg langs de Salle Haute (die opnieuw als interessant werd beoordeeld) naar buiten, waar het pijpenstelen regende. 7 u in de grot, ’t was pittig. En de 50^ste keer werd dan toch gevierd met een meter of 10 mooie première.

De grot meet nu 475 m. De topo wees uit dat onze “Salle de Janvier” zich pal onder de ingang bevindt, maar dan 20 m lager. Van een omweg gesproken. Het is intussen ook duidelijk dat deze grot ooit een grote, centrale zaal moet hebben gehad van zowat 15 à 20 m diameter en dat er een open put vanaf de oppervlakte moet zijn geweest tot in de zaal. Daarna is het hele dak ingeklapt en daarbij is een modder- en puinkegel ontstaan die bijna heel die zaal heeft opgevuld en die we nu aan de basis bijna volledig rond kunnen lopen/kruipen (na veel moeizaam desobstructiewerk). 

Aan de oppervlakte resteert enkel een flauwe doline, maar dat er een directe opening is geweest kan niet anders, want in de grot hebben we al veel dingen gevonden die er niet thuishoren. Botten van paarden en koeien bv, maar ook een zeer oude (Middeleeuwse ? ) sleutel, en nu in de nieuwe Salle de Janvier een koperen gesp van een broeksriem. De instorting van die zaal is dus relatief recent (enkele eeuwen geleden misschien ?).

een mysterieuze oude sleutel

Botten van koe en paard