Verdere schoonmaak Sainte-Anne en restauratie Salle des Graffitis

Vrijdag 13 maart 2015: Paul en Annette.  

Zeer grote druipsteenwand schoongemaakt, aan de linkerkant wanneer je uit de rivier omhoog gaat naar het bovenverdiep, richting Baignoire. Zeer veel carbuurroet kunnen verwijderen. Dan verder. 

Na de Baignoire, aan de voet van de Boite-aux-lettres naar de Réseau Lemaire, is er een doodlopend zaaltje van zowat 10 m lang. Het bestaat uit een viertal grote en diepe kristalgours die al enkele eeuwen droog staan. Ooit was dit een prachtige plek, de parel van de grot! Maar nu is alles totaal zwartgeroet van de carbuur en zijn de kristallen dof en grijs. Bovendien was dit, vooraleer de réseau Lemaire werd ontdekt  eind jaren 60, het eindpunt van het bovenverdiep. Veel mensen hebben hier hun “handtekening” achtergelaten, met verf en/of carbuur. Zonder enige scrupules hebben sommigen hun graffiti zelfs gewoon over de kristallen zelf gezet!

Zicht op het achterste deel van het zaaltje. Het is hier ongeveer 2 m breed en de gours zijn minstens 60 cm diep. Ze zijn volledig bedekt met kristallen, maar die zijn zwart van het carbuurroet, om over de graffiti nog te zwijgen.

Al enkele jaren speel ik met het idee om deze gours weer te activeren door het water dat in de brievenbus omlaag valt, deels naar daar te leiden. Het water van de Réseau Lemaire is zeer rijk aan opgeloste kalk. Dat is ook de reden dat de hele Réseau Lemaire uit stalagmietvloeren en gours bestaat, en dat er een metershoge calcietbarrière is gevormd die tot het ontstaan van het meer heeft geleid (het meer is bijna 12 m diep!). Wie weet geraakte dankzij wat water, alle zwarte druipsteen zo op termijn weer overdekt met een wit laagje calciet!

Zogezegd zo gedaan. Het vergde enkele uren werk maar we eindigden met een discreet gootje dat in  de coulée rechts van de brievenbus werd gebeiteld en met snelcement gemodelleerd.  Kleine beschadiging weliswaar, maar voor de goede zaak dus, en het stelt weinig voor in verhouding tot de rest van de grot waar hele trappen in de calcietcoulées zijn gebeiteld.

Ons systeem leidde inderdaad een beetje water van de brievenbus rond de hoek. Niet veel meer dan gedruppel, maar tot onze voldoening was die avond de eerste gour reeds gevuld.  

Woensdag 6 mei 2015: Vervolg, met Ellen, Hans, Paul en Annette. 

Weer naar dat zaaltje. Twee van de 4 gours stonden vol water en er dreef zelfs calciet op!

Hoera, twee gours staan weer vol water. Een uur later was alles weer Spik en Span.

Omdat voor de schoonmaak heel veel water nodig was,  sleurden we ook  45 m polyethyleenbuis naar achter. Daarmee wilden we water uit het meer van de Réseau Lemaire hevelen. Dat plan lukte niet. We kregen de hevel niet in gang, wegens een lekkende afdichting onderaan en een plastiek dopje dat in de buis gezogen werd en ze verstopte. 

Ons geheim doch nutteloos wapen: de slang

Na een boel geklooi, dan maar zonder die slang. Per slot van rekening hadden we nu al een gour vol water in dat voorheen droge zaaltje! Met borstels en 2 sproeiers vlogen we erin. Tot onze eigen verbazing konden we het merendeel  van de grote carbuurgraffiti vlot verwijderen. Enkel in de laatste en grootste gour (die nog droog stond) lukte het niet om een slogan weg te halen. Als we die gour weer van water kunnen voorzien, zal die wel weg concretioneren. Stukje video van ons gepoets hier:

Op de wanden zat er een millimeterdikke laag zwart roet, ook dat ging er allemaal af. Kortom, na een middag kuisen waren wij wel mestnat, maar heel tevreden. De atmosfeer was intussen zo mistig geworden dat we geen enkele foto konden maken van het resultaat, bovendien was het fototoestel per ongeluk ook "proper gespoten" en onklaar.

Historische foto, want luttele ogenblikken later was deze graffiti verdwenen!

Nu moeten we nog eenmaal terug gaan. Enerzijds voor een kleine aanpassing waardoor we ook de laatste, grootste en mooiste gour weer met water kunnen vullen, anderzijds om nog een maximum aan zwarte drab uit de gours te halen want alles dat je van muren en plafond spuit, belandt in die gours natuurlijk.  En natuurlijk voor een kleine fotoreportage voor en na.

Dan zal het enkele jaren afwachten worden, maar ik ben vrij zeker dat het resultaat binnen pakweg 5 à 10 jaar spectaculair zal zijn.  Nu is het maar te hopen dat de bezoekers dit zaaltje zullen respecteren en vooral niet in de gours gaan liggen spartelen (waardoor het bezonken carbuurroet tekens weer zou opwarrelen).

Maar vooral: gebruik geen carbuur meer!  Enkele clubgenoten kwamen vorig weekend een ploeg speleo’s (van GIPS) tegen die een gidsing deden in de Trou Manto… Enkele begeleiders met carbuur! Hoe is het in godsnaam mogelijk? Zo'n mensen moesten ze verplichten om ook eens een paar keer carbuurroet te gaan schoonmaken!