Het mag eens gaan vooruitgaan

… daar in de Intuition en Surprises.

Zondag 28/10/2012: Paul & Annette naar de Lembrée. Eerst naar de Intuition, waar we sedert de ontdekking van de zeer nauwe meander (1/5/2012, zie http://www.scavalon.blogspot.be/2012/05/lembree-en-nog-eens-lembree.html) niet meer waren geweest. Na een grondige inspectie moesten we concluderen dat het grote vervolg niet langs hier is. Topo gemaakt, en kruis erover. De hele grot meet nu 55 m waarvan er 30 door ons zijn ontdekt. Toch is er veel meer te vinden. Maar waar?

Enige resterende mogelijkheid: recht omhoog in de instorting die halverwege boven je kop hangt. Niet het eenvoudigste of meest veilige, maar de enorme calcietblokken wijzen op een geconcretioneerde ruimte erboven. Na een dubbele plop van twee blokken die een sluitsteen vormden voor al de rest erboven, naar buiten en naar de Grotte des Surprises. Ook daar waren we het Noorden kwijt, maar vandaag was het koud weer en was er een duidelijke tocht. Aldus konden we vaststellen dat hij afkomstig is van een spleet links achteraan de Salle de la Licorne. Daar een paar uur aan gewerkt: loopt nog verder, maar nauw.

Zondag 5/11/2012: zelfde programma, zelfde mensen. In de Intuition de trémie aangevallen. Ging verbazend goed: de blokken zitten volledig gevangen in vrij harde klei en blijven dus relatief goed hangen. Met een lange koevoet konden we ze er een voor een uitwrikken. Uren gewerkt en aldus een grote klok omhoog gemaakt (je kan er vrijwel in staan). Voorlopig geen zwarte gaten te zien, zelfs geen zucht tocht te voelen. Maar de aanhouder wint! Een blok van 200 kg betekende het einde van ons gewroet. Een gat erin geboord, plop en wegwezen. Het was onze 18de dag in deze grot: het mag al eens gaan vooruitgaan!

In de Surprises dan, urenlang gegraven aan de spleet tot ze echt te nauw werd. Dat betekent plopwerk dus, over wel 3 m lengte zo te zien. Probleem is wel dat onze stockageruimte in de Salle de la Licorne vrijwel opgesoupeerd is. Op het diepste punt van het zaaltje is er nog plek, maar daar is ook een (nauw) vervolg zichtbaar dat we nog niet grondig hebben kunnen inspecteren. Als we ons puin er nu ingooien, gaan we daar misschien ooit spijt van hebben. Een dilemma dus. Ook hier mag het al eens vooruitgaan, want het was onze 12de dag hier.

Met dank voor Annette haar geduld: ik had een flinke verkoudheid in mijn lijf en elke spiervezel deed pijn. En daar heb ik duchtig over gezaagd.