Resultaten Anialarra September expe 2012

Ziezo, de septemberexpeditie zit erop. Twee weken lang hielden we ons met volgende zaken bezig:

De AN509-Sima de la Mariposa, die sinds vorig jaar de hoogst gelegen ingang is van het Systeem van Anialarra, werd verder geëxploreerd. Zo werden enkele putten (P20+P53) afgedaald ten einde de Galerie Jan Nord (in augustus ontdekt). Ze verbinden rond -424 m met “het Systeem”. Maar ook werd de Galerie Jan Sud geëxploreerd over zowat 100 m. Merkwaardig, die Galerie Jan: ze “zweeft” bijna 70 m hoog boven de galerijen van het Systeem, en is enkel bereikbaar via acrobatieën in de enorme Puits des Jeunes waarop de Mariposa eindigt (P119). Ook de Puits Zébré en de Puits du Sabre werden nu eindelijk volledig onderzocht; het betreft in feite twee grote evenwijdige putten (elk meer dan 100 m diep) die onderling via verschillende vensters verbonden zijn. De grot is geheel gedesequipeerd en zal ons binnen enkele jaren nog wel terugzien, wanneer de sneeuw nog meer gesmolten is!

De Sima de la Mariposa is nu -424 m diep (waar ze verbindt met het Systeem) en heeft een lengte van +/- 1000 m.

Een interessant gelegen grot, AN683-Sima de los Papanatas werd afgewerkt. Hierin vonden we in augustus een nieuwe tak waarin stenen 7 seconden lang vielen, dixit de ontdekker, en met veel tocht. Voorwaar een aantrekkelijk vooruitzicht. Maar na desobstructie bleek de nieuwe tak uit slechts twee putten van 10 meter te bestaan, en dan gedaan. Bereikte diepte zowat -70. Moraal: de ene seconde is de andere niet.

We maakten een lange trip in de M413-Gouffre des Partages. Deze mythische -1000 was voor het eerst in jaren weer toegankelijk (met dank aan de Clan des Tritons voor het equipement) want meestal zitten de putten dicht met sneeuw. Na een tocht van een uur of 4 bereikten we de zone rond -500. Die werd urenlang grondig afgezocht, er werd gewroet en geklommen dat het een lust was. Doch er werd geen spoor gevonden van enige galerij, spleet of wat dan ook in de richting van “onze” Rivière Tintin. Nochtans scheiden slecht 75 m de Gouffre des Partages en het Systeem van Anialarra (Tintin) en passeert het water wel van de ene naar de andere grot. De M413 werd geheel gedesequipeerd.

We namen nog deel aan een topo- en explotocht in de rivier van Anialarra, in het deel voorbij “onze” terminus (Trémie Crimson op -771) dan wel. Dus via de AN43, en uiteraard samen met de vrienden van MJC Rodez. Ook zij waren in september een week goed bezig daar. Maar de verbinding met het Systeem van Anialarra is nog net niet gemaakt: ze zitten nu op +/- 15 à 20 m van de Salle Nero aan onze kant! Op onze gezamenlijke tocht kenden we het genoegen een mooi vervolg aan een zijrivier te breien, en het is daar nog lang niet gedaan! De flinke tocht laat veronderstellen dat langs deze zijrivier mogelijk een groot vervolg op ons wacht.

Maar de verrassing, en de grot waarin we het meeste tijd staken (12 dagen in sept!) was onze nieuwste spruit de AN594-Sima de la Verdad (het gat van de waarheid). Gevonden tijdens een winterprospectie in maart 2010, werd er in augustus al wat in gewerkt (de grot zat op -3 geheel dicht met puin). Maar nu volgde dan de doorbraak! Eerst leek het een makkie: P25, sterke tocht. Maar op -40 strooide een nauwe meander roet in het eten. Daaraan werd drie dagen lang gewerkt doch vooraleer we erdoor geraakten werd boven de P25 een venster gevonden en waren we vertrokken in een andere puttenreeks. Maar systematisch zat er tussen elke put een kort stukje ondoordringbare meander en het een voor een elimineren van die obstakels kostte veel tijd en energie.

Finaal, tegen het einde van onze september-expé, zaten we op -142 met weer een nieuw putje in zicht. Zeer hevige tocht en het beste is dit: de grot ligt pal boven de zone van Tintin waar we de verbinding met de Partages mogen verwachten. Mochten we volgend jaar langs de Verdad in Tintin geraken, dan zouden we niet enkel veel efficiënter naar de verbinding kunnen zoeken, maar we zouden ook de exploratie van Tintin kunnen afronden. Vergeet niet dat we die explo bewust hebben stopgezet, daar het onmenselijk lange tochten vergde (het einde, of beter begin van Tintin ligt op 9 km van de ingang en twee dagen zijn nodig om er te geraken) en de risico’s er veel te hoog zijn (crues, zeer instabiel). Wordt dus vervolgd in 2013.

Qua meteo dan. De eerste week was het weer over het algemeen prima. De tweede week sloeg het om, we kregen twee hevige stormen (zo krachtig dat we erdoor werden omver geblazen, o.m. de terugtocht midden in de nacht van de Gouffre des Partages was ronduit episch) en finaal volgde een zware depressie met sneeuw. De expe werd hierdoor enkele dagen vervroegd stopgezet. Maar dit gaf een trio wel de gelegenheid om een klassieke tocht te maken in het immense systeem, dat beneden in de vallei vlakbij de resurgenties van het PSM-massief ligt: de Souffleur de Larrandaburu of, met zijn Baskische naam, Arresteliako Ziloa. Schitterende grot, met dank aan Oxykarst voor het gebruik van hun equipement.

Tot slot wat cijfers:

Het Systeem groeide in 2012 met 1,1 km en totaliseert nu 31,9 km. Diepte is -771 m ter hoogte van Trémie Crimson. Maar de verbinding met de stroomafwaarts gelegen AN43 is nakend. Dit zou minstens 4 km toevoegen en het systeem naar -834 m brengen. Dat is nog toekomstmuziek, natuurlijk.

Hieronder een schematisch overzicht, waarop je ook de ligging van de AN594-Verdad ziet, recht boven de “amonts” van de Rivière Tintin:

Deelnemers in september waren:

Rudi Bollaert, Paul De Bie, Dagobert L’Ecluse, Mark Michiels, Tobias Speelmans, Annette Van Houtte, Kris Vermeulen (allen SC Avalon), en Jack London voor C7/CASA.

Foto’s bij dit artikel: Paul De Bie, Jack London, Tobias Speelmans