De weg naar de Waerimont en Bonheur kennen we ondertussen wel. Gelukkig konden we ons droog omkleden en was het redelijk warm. Misschien dat dat de ongelooflijke hoeveelheid muggen verklaart in de ingangszone. Het is er in het begin niet breed, en alle wanden waren volledig bedekt met ontelbare muggen.
Gelukkig lieten ze ons met rust toen we ons doorheen de ingang wurmden. Al snel stonden we aan de werkplek: beneden een sterk dalende pijp vertrekt er een smalle diaclase met lichte tocht en deels opgevuld met sediment. Het werd al snel duidelijk dat het met twee moeilijk ging worden, zoniet onmogelijk om bakken met zand uit de pijp omhoog te krijgen.
Maar Mich is een vrouw die van aanpakken weet, en al vlug werden twee rotsbruggen en daarna nog een groot blok geëlimineerd zodat één man/vrouw voldoende was om de bak met puin naar boven te trekken.
De rest van de dag valt kort samen te vatten. Graven, graven, bakken trekken, nog meer bakken trekken… met andere woorden: het gewone werk. Alhoewel. Deze pijp is toch wel verschrikkelijk oncomfortabel. Na enkele uren deed alles zeer: schouders, nek, rug.
We zijn geëindigd bij een rotsblok dat ons het zicht belemmerde. Dit hebben we nog kunnen weghalen. Het puin dat we verder in de pijp zien, is afkomstig uit de Terre d’ Haurs, een rotte prutlaag. Alles valt direct in stukken uiteen. Wat we zien is niet direct het grote vervolg. Maar het graven gaat er nu al wel wat beter en we kunnen enkele meters verder zien in een smal gangetje, bijna geheel gevuld met blokjes. Deze zijn echter gemakkelijk weg te halen…
Om half zes stonden we terug aan de auto. Moe maar voldaan zoals dat heet. Na een soep/Rochefort bollen we op ons gemak terug naar huis.
Wordt vervolgd.
Verslag: Jos
Foto’s: Mich
Geen opmerkingen :
Een reactie posten