Dwangarbeid

Zondag 27/11/2011 Fagnoules - Topo

Met 4 naar daar: Jos, Bart, Paul en Michaela. Een hele dag topo in de Réseau de l’Echo.

Niet zo eenvoudig: in sommige geconcretioneerde stukken moesten we onze modderpakken uittrekken, wat tot enkele hilarische taferelen leidde (vooral met die idote en weinig efficiënte "ziekenhuisoverschoentjes"). 

 

Paul klom ook nog een cheminee uit in de Salle des Cheminees. 7 m hoger stopt het in de blokken.

De Réseau de l’Echo klokt voorlopig af op 225 m, we komen nog 31 m te kort om de 3000 m te halen voor de hele réseau Buc-Fagnoules! Er zijn nog enkele mogelijkheden en er is nog een hoge cheminee uit te klimmen, dus dat komt wel in orde.

Zondag 4/12/2011 Fagnoules - Gracht graven.

Weer zo een idee dat een plaatsje vindt in de (lange) lijst van “crazy digs”.

Aangekomen aan de Fagnoules, bleek er net die dag een klopjacht gepland. We dachten gauw voor de jagers arriveerden, in de grot te sneaken, maar dat lukte niet: de karavaan 4x4’s van de jagers was er sneller dan verwacht. Gelukkig kende Paul enkele van die mannen en binnen de paar minuten was onze vrije doortocht verzekerd. Onze zeskoppige groep, voorzien van schoppen in allerlei afmetingen, hakjes en piochkes zat tegen 10u onder de grond.

De Fagnoules bleek tot onze verrassing in forse crue te staan. Uit beide buizen van de dam spoot troebel bruin water. De eerste hevige regen, sedert maanden, had ook de rioleringen en de koeienstront van de weiden gespoeld, dus het water van de rivier rook allerminst aangenaam.

Aangekomen aan de plaats van de (dwang)arbeid dan: de tijdelijke sifon die zich net voor onze nieuwe ontdekking, de Réseau de l’Echo bevindt. Deze sifon zou zich waarschijnlijk binnen enkele weken vullen en dan voor minstens 6 maanden de toegang tot alles dat erachter zat, onmogelijk maken. In feite ging het zelfs over twee tijdelijke sifons, met zowat 10 m ertussen.

Berekeningen hadden aangetoond dat, mits het maken van een grachtje achter de sifon, naar een (veel) lager gelegen punt verderop, de sifon zich niet meer tot aan het dak zou kunnen vullen. Maar: die gracht zou +/- 35 à 40 m lang moeten zijn, en tussen de 40 en 70 cm diep.  Bovendien was de bodem een zeer harde kleilaag, en lag je op de meeste plaatsen plat op je buik in de lage galerij. Kortom: het graven zou dus een beestige klus worden, met een onzekere uitkomst.

Maar gegraven hebben we! Uren en uren, in alle mogelijke houdingen en in alle mogelijke substanties: beenharde klei, diarree-achtige klei, boterachtige klei die niet van de schop los te krijgen was, in hard grind, in fijn zand dat in de handschoenen kroop enz.

In het begin kon de lol niet op, de ambiance was er. Na een uur of 3 lag iedereen in stilte te lijden wegens zere knieën, zere ruggen en vooral verkrampte spieren. En graven met een neopreenpak aan: zoiets verzint men zelfs in Guantanomo nog niet! Na een uur of 5 kwam er dan nog een stekende hoofdpijn bij, want tegen dan was de lucht in deze niet-geventileerde galerij bedorven.

In de late namiddag gingen Rudi, Peter en Jos nog gauw even een toertje maken in de Réseau de l’Echo, terwijl Annette, Annemie en Paul profiteerden van het laatste beetje zuurstof in de lucht, en de laatste fut in hun armen, om de gracht af te werken.

Maar ze is er dus, die gracht! Of ze effectief gaat zijn, zullen we pas binnen enkele weken of maanden weten. Het zal kantje boord worden, in het beste geval transformeren we de sifon in een voûte-mouillante met enkele centimeters lucht.

Rond half vier kozen 6 totaal onherkenbaar bemodderde aliens, resoluut de weg van de uitgang (en het café). Gelukkig is er halfweg die prachtige waterval die in enkele seconden tijd van zo een modderkruiper weer een herkenbaar menselijk wezen maakt...