Lesje in bescheidenheid in een “scholingsgrot”

door Jan Everaert

Zondag 6.45h. Na een hazenslaapje van 3h30 (feestje gehad, diep in Limburg) schrik ik verdwaasd wakker van de wekker. Shit, is’t nu al tijd om te gaan werken ? Nee, gelukkig ! Het is nog maar zondag. Gisteravond sprong plots het licht op groen om vandaag te gaan grotten. Een traversée van de Trou Bernard stond op het programma, iets wat al lang op mijn verlanglijstje stond. Te weinig slaap was dus geen argument om in m’n nest te blijven. Om 7.40h Kris oppikken aan de afrit van Weerde, en dan recht naar het nieuwe kerkhof van Mont Godinne. Afspraak aldaar om 9.00h met Sven, Tom en Marjan.

De tocht was ondermeer bedoeld als equipeeroefening voor de brevet B’ers Marjan en Kris. Marjan en Tom vertrokken langs de centrale as. Kris pakte de number two aan, op de voet gevolgd door Sven en mezelf. Via de SSN meander zouden beide ploegjes dan kruisen en doorsteken naar de andere puttenreeks, om zo terug naar boven te gaan.

Sven en ik probeerden Kris nerveus te krijgen door commentaar te geven en te chronometreren, maar hij bleef er stoïcijns kalm bij, dus gooiden we het maar over een andere boeg en maakten we de oefening interactief door samen na te denken over de beste oplossing. Altijd interessant met een WSV-lesgever in de buurt.

Aan de Trois Pedales kwam al wat meer zweet en emotie te pas. Met enig gevloek slaagde Kris er toch vrij vlot in om het niet zo evidente vertrek te equiperen. Kris en Sven daalden af met hun afdaler aan de korte leeflijn. Toen was het mijn beurt. Omdat ik me niet meteen kon herinneren bij een vorige tocht veel moeite te hebben gehad hield ik m’n afdaler aan m’n delta. Dat bleek al snel een dikke vergissing. Toen ik m’n voeten liet bengelen kwam ik al snel behoorlijk vast te zitten. De leeflijn was al los en ik kreeg geen centimeter beweging meer in die afdaler. Terug omhoog was de boodschap, maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Die verrekte zwaartekracht zoog me onverbiddelijk naar beneden. Na heel wat gewring en gewroet om me met m’n armen op te drukken en de daarbij horende energieverspilling, besefte ik dat ik van strategie moest veranderen. Snel de rem op het touw om het zakken te stoppen en dan met de pedaal op z’n langste m’n voet opvissen. Zo lukte het uiteindelijk om de nodige centimeters te stijgen en de afdaler los te maken en de croll in te pikken. Druppend van het zweet, en behoorlijk nijdig op mezelf om zoveel onhandigheid kon ik enkele minuten later mijn voorgangers vervoegen.

De volgende hindernis van betekenis was de Veuve Cliquot. Deze weduwe slaagde erin Kris nerveus te krijgen. Het gevloek knetterde al wat meer dan ervoor maar daar was niet zoveel reden toe want even later stonden we met z’n drieën op de bodem van de Number Two.
In de meander hoorden we in de verte al het gerommel en gestommel van Tom en Marjan die op komst waren. Perfecte timing ! Dat gaf ons net de tijd om wat calorieën naar binnen te werken voor de 2de helft.

Flink bezweet maar content kwamen Tom en Marjan tevoorschijn. Even een babbel en dan hop de meander in om onze bijdrage te leveren aan het polijsten ervan. De combinatie van rijkelijk vloeiend zweet, een beetje klei en kruipende lijven in Texair zijn daar blijkbaar bijzonder efficiënt voor. Het is best werken geblazen in zo’n gladgeschuurde spleet waarin je moet zorgen dat je bovenaan blijft, en Sven was de gelukkige die de sleepzak er mocht doorsleuren.

Aan de fameuze S-bocht ging Kris als eerste. Even passen en wringen maar goed te doen. Toen was het aan mij. Omdat de bocht eerst naar rechts gaat ging ik er op m’n linkerzij in. Vervolgens moet je op je rug geraken om het 2de deel van de bocht te kunnen nemen. Daarbij ging het echter mis. Ik kwam met m’n borstkas muurvast te zitten tussen twee stukken rots. Wringen maakte het alleen maar erger. M’n rug lag helemaal overstrekt en ik had het gevoel dat enkele ribben het zouden begeven als ik nog meer aandrong. Een ellendige sensatie en een serieuze déjà vu, want ik had hier ooit nog al eens liggen spartelen bij een initiatie. Na even op adem te zijn gekomen raakte ik gelukkig cm per cm terug achteruit. Niet zo bevorderlijk voor het zelfvertrouwen, en voor een 2de keer was ik allesbehalve trots op mezelf. Sven liet ik met plezier even voorgaan zodat ik nog eens goed kon kijken. Terug naar de Number Two gaan was immers geen optie want daar waren ze al aan het desequiperen, en bovendien wilde ik ook doorgaan, temeer omdat ik zeker wist dat het kon. Op de andere zij in het gat gaan liggen bracht de redding. Op die manier raakte ik er wel op een fatsoenlijke manier door. Toch even een zucht van verlichting maar opnieuw een hoop nutteloze energie verscheten. Weer een bewijs van hoe de juiste techniek het verschil maakt tussen wel en niet passeren. Ik was blij dat mijn kompanen het geduld opbrachten om te wachten

Nu was het voortmaken geblazen, want Kris moest om 20.00h nog een badmintonmatch spelen en ik moest nog naar een verjaardagsfeest. We waren snel door de rest van de meander. In de centrale as aangekomen stoomde Sven als eerste naar buiten, gevolgd door Kris die halverwege de volle kitzak zou overnemen. Ik nam ik het desequiperen voor m,n rekening. Tom en Marjan hadden duidelijk super ruim gerekend want de kitzak die er lag zat nog voor een derde vol met ijzerwinkel en touw.

Rond 17.30 stonden we terug buiten in het donker, moe maar tevreden zoals het hoort. Marjan en Tom waren al even boven. Het was een zeer pittige, leerzame, en vooral heel plezante trip.
Mede door mijn gesukkel (ik troost mezelf met de gedachte dat het weinig slapen er voor iets tussen zat) en de tijdslimieten voor Kris en mezelf, zat het er helaas niet meer in het geheel af te toppen met een heerlijk schuimende trappist. Volgende keer nemen we een dubbele portie !


Jan (met pijnlijke ribben en fameus stijve spieren)