Topowerk in het bos

Jammer dat ik Jans leuk artikeltje van de eerste plaats moet verdringen, maar we zitten niet stil (en morgen gaan we naar de Fagnoules en wie weet valt er daar ook weer wat over te rapporteren).

De keuze was: topowerk in de verste ingewanden van de Chawresse of in een bos met mooie herfstkleuren. Moest ik niet lang over nadenken. Er waren twee massieven met daarop vele ingangen en gaten waar we al een paar jaar aan het werken zijn, en waarvan de coordinaten tot nu toe hoogst onnauwkeurig waren, want bepaald met een GPS. In een bos en onder rotsen is dat soms hooguit op 10 meter juist, terwijl de hoogteligging (de "Z") die een GPS geeft sowieso nooit bruikbaar is: fouten tot 30 à 40 m zijn doodnormaal. Zelfs met een perfecte ontvangst is die hoogteligging nog altijd slechts benaderend en dus onbruikbaar voor het opstellen van preciese topo-syntheses. Dus brachten Annette en ik een halve dag door met oppervlaktetopo, vertrekkende vanaf een punt waarvan de coordinaten zeer precies bepaald konden worden.

Eerrst het massief van de Trou des Côtes waar maar liefst 14 grotingangen wachtten op een nauwkeurige plaatsbepaling. Vervolgens naar het massief van Tabreux waar Grotte Danielle, Norbert, Michelle, D3, D4, A114, A108 eveneens voor eens en voor altijd op de kaart werden vastgepind. Heel dit karwei hield ons bezig tot 3 u in de namiddag. Niet zo eenvoudig, in een bos dat vaak overwoekerd is met bramen en vervelende plantjes die altijd net in het traject van de laserafstandsmeter bleken te staan. De resultaten zien er alvast goed uit, het wordt daar stilaan een echte gatenkaas. En de onderste steen mag boven komen (in de D3 zijn we daar alvast goed mee bezig): ooit ontdekken we grote meanderafsnijding die dit massief verbergt!

Na dit karwei kropen we in onze speleopakken en dan in de D3. Puin ruimen van de vorige plop, en dan een uurtje heel de boel ruimer en dieper uitgraven want er viel zo niet te werken. Waarom onze voorgangers dat niet hebben gedaan was ons een raadseltje, want de bodem bestond gewoon uit aarde. Eens er manoevreerruimte was om de Hilti te hanteren, werden 3 gaten geboord voor een nieuwe plop. Aangezien er amper tocht stond (heel lichtjes blazend, buiten was het 11°, dus in perfect evenwicht met de lucht in de grot) en de rook dus toch zou blijven hangen, krasten we op. Afijn het enige vervolg is een spleet van zowat een vuist breed die alvast 1m50 lang is. Niet direct wat men noemt "ruim" maar we zien wel waar we uitkomen.

Versassen maar naar een ander gat in het bos, A114, zowat 100 m verder dan de D3. Oorspronkelijk een piepklein muizenholletje, maar na een hevige sessie of 2 een gat van 50 cm diameter en een kleine meter diep geworden. Vrij hopeloos, gefragmenteerde rots met spleetjes van een centimeter of zo waaruit een flauwe tocht kwam. Zeer moeilijk werken, met je kop omlaag in een soort halve handstand. Maar toch, het ging beter dan eerst gedacht en nadat we er met veel moeite enkele grote blokken hadden uitgesleurd, kregen we zicht op iets ruimers. Toen verschenen er wat calcietafzettingen en zelfs stenen met bloemkooltjes erop gegroeid. En die dingetjes (vaak indicatie van tocht) hadden ook in de Trou des Côtes de weg gewezen! Nu waren we niet meer te houden, en onder het motto: op een vrijdagavond moet je zeker niet te vroeg naar huis rijden want je staat toch maar in de file, hebben we tot half acht 's avonds verder gewroet. Tegen dan hadden we zicht op een echt grotgangetje, dat na een meter of 2 wel weer héél smal wordt. Maar, toch een doorbraakje te noemen. Jammer genoeg geen fotoapparaat bij de hand. Wordt zeker en vast vervolgd.

P&A