Fagnoules: gedaan met die dwangarbeid

Zowat een half jaar geleden ondernamen we een poging om het water uit de sifon 8 te pompen (zie http://scavalon.blogspot.com/2009/12/we-pompen-weer.html). Naar aanleiding van dat geslaagde experiment, begonnen we een forse desobstructie van deze sifon. Na een sessie of 3 waren we reeds een dikke meter opgeschoten en leek het ons opportuun het pompen nog eens over te doen: we hadden nu immers al een veel beter zicht op de zaak en waren al zowat 1m50 in de sifon doorgedrongen.

Dagobert, Bart en Paul zaten vrijdag 28/5 dus weer te pompen. Ditmaal werd er een veel grotere en vooral waterdichtere dam opgetrokken.
Menige zak werd vol zand geschept (dat ligt daar gelukkig genoeg!) en hiermee werd een zowat 80 cm hoge dam gestapeld. De pomp in de sifon gelegd en pompen maar. Het water van de sifon werd achter de dam gepompt, maar die dam houdt dus evengoed de rivier tegen en het water steeg er snel!
Daar waar we in december 2009 slechts 10 minuten konden stand houden, haalden we nu ruim een kwartier. Dit volstond om het water in de sifon zowat 30 cm lager te krijgen. Maar wat we zagen was helemaal niet zo fraai. De spleet boven het wateroppervlak die we tot nu toe aan het verbreden waren (zowat 10 cm breed) wordt nog nauwer (6-7 cm), en loopt 2 meter verder geheel dicht.
Profiterend van het lagere waterpeil (en van onze neopreenpakken!) probeerden we met onze benen zo ver mogelijk in de sifon te voelen, maar in feite krijgt men amper een laars in die spleet gewurmd. Op zowat 1m50 diepte lijkt het wat breder, maar nog steeds niet veel meer dan 15 cm. Met andere woorden: die sifon is extreem smal. Maar vooral extreem lang: aangezien hij veel smaller is dan we dachten, en we zowat 15 minuten moeten pompen om het niveau 30 cm lager te krijgen, betekent dit dat hij ofwel heel diep (= twijfelachtig) ofwel heel lang moet zijn. Minstens 20 à 30 meter. Kortom: een onmogelijke desobstructie.

Om zeker te zijn, verbeterden we de dam nog wat en herhaalden we het pompen. Zelfde oordeel; hopeloos. Die sifon 8 is niet duikbaar en evenmin desobstrueerbaar.

Dan even een spannend moment. Het weer laten leeglopen van de dam is telkens een spectaculair gebeuren, want dan lossen we vele kubieke meters water in enkele minuten tijd. De sifon loopt dan normaal gezien weer vol tot zijn oorspronkelijke peil... maar ditmaal steeg het water hoger, tot 30 cm erboven en het bleef stijgen! Verdomd, de sifon was verstopt. Onze geforceerde crue had allicht puin en zand meegespoeld en de zaak zat dicht. Nog een bewijs dat de passage extreem klein moet zijn. Minutenlang bleef het water zo hoog staan. Dit was niet goed: we riskeerden op die manier heel de grot blank te zetten! Gedaan met de Fagnoules! Maar toen begon het water plots weer te zakken en enkele minuten later was alles weer normaal.

Enfin, er is besloten dat het over & out is en dat we alle pompen, boormachines, slangen en zowat 500 m elektriciteitskabel uit de grot gaan halen. Jammer, na zowat 8 jaar kunnen we een punt zetten achter een avontuur dat in de geschiedenis van Avalon zal gegrift blijven. Dammen bouwen, sifons leegpompen, grote boor- en breekwerken om die sifons te elimineren, kortom Avalon als bouwonderneming. Voor het naar buiten halen van al die spullen zal echter mankracht nodig zijn, en als sommige van onze trouwe bloglezers ons daar een handje bij willen toesteken, dat ze zich dan maar kenbaar maken. In ruil krijg je een gidsing in de Fagnoules, met alles erop en eraan! Datum af te spreken, is niet dringend.

Toch blijft er nog een kleine hoop bestaan om die sifon 8 te passeren: op drie verschillende plekken zijn we immers aan het werken. Doch veel tocht is er niet en het zijn moeilijke klussen.
Om de dag af te ronden zijn Bart en ik trouwens nog enkele uren gaan werken in één van die 3 mogelijkheden; een smal en bochtig meandertje waar we systematisch alle bochten aan het rechttrekken zijn! We waren vroeg (16u) uit de grot en hadden dus nog de tijd voor nog wat karweitjes aan de ingang van de grot, en voor lekker lang tafelen op een zonnig terras in ons stamcafé in Purnode.

Foto's: Bart & Paul