Zwijnengat nummer twee

Gisteren zondag 8/3/2009: Paul en Friedemann naar de Fagnoules. Met zijn tweetjes waren de mogelijkheden wat beperkt, dus trokken we naar de Hyperventilateur. Ter herinnering: ligt boven de ondoordringbare Sifon 8, flauw geventileerd kruipgangetje oorspronkelijk bijna tot plafond opgevuld met klei, werd uitgegraven over wel 14 meter, dan een stukje grote galerij die echter volledig dichtliep op een grote coulée. Meerdere inspecties waren nodig om de oorsprong van de tocht te vinden: een gaatje van 4 cm diameter tussen wand en coulée. Zie ook: hyperventilateur; hyperventilateur-vervolg
Vervolgens trad de Grote Plopkabouter in actie, maar vlot ging dit niet want aan een gaatje van 4 cm beginnen, dat is hetzelfde als in de massieve rots een tunnel maken. Zo kabbelde dit projectje langzaam verder ...tot vandaag.

Eerst even buiten wat inspectie, waar tot ons genoegen bleek dat de natuur haar rechten aan het heropeisen is: nabij de boveningang is een nieuw verdwijnpunt aan het onstaan. Dan gauw de grot in.

Friedemann en ik arriveerden vlot in de Hyperventilateur en beoordeelden het resultaat van de vorige plopsessie (de 5de of 6de, dacht ik): het gat was nu een centimeter of 30, en wat heel interessant was: erachter werd het groter, maar wel grotendeels opgevuld met heel natte, lillende klei en water.

Iets uitgraven doorheen een te smal gat, dat is niet zo evident. Dus hebben we gegraven, aan het gat gekapt, hard op mijn hand geslagen, gegraven, aan het gat gekapt, nog harder op mijn duim gemept, gegraven, aan het gat gekapt en zo hard op mijn poot geslagen dat ik er voor de rest van de dag genoeg van had, gegraven, gegraven, gegraven.

Op de duur konden we ons zowaar door dat gat heen wurmen, en verder graven in een soort van nauwe meander, met klei tot vlak onder het plafond. Barbaarse omstandigheden, een handvol glibberklei lostrekken en proberen in de nauwe pijp waarin je lag naar achter doorgeven aan de man achter je, die de blubber van je handschoen schraapte.

Naargelang we verder geraakten, werd het steeds lastiger want de meander maakte een soort “S” waardoor je je rug totaal verkeerd moest buigen. Enige mogelijkheid was om met je oor in de blubber onder je te gaan liggen. Afzien, afzien, en dat allemaal in een dik neopreenpak. En weer ons drinken laten liggen aan het begin van de Hyperventilateur, en niemand die de moed nog had erom te gaan. Dus dorst, dorst, en krampen.
Waarom doen jullie dat dan?, vraagt de nijvere lezer zich nu meewarig af, die zijn zondag in zijn luie zetel thuis doorbrengt, voor de knetterende open haard met een leesboek in de ene hand en een cognac in de andere. Wel sukkelaar: je begrijpt niets van speleologen. Want: hoe verder we groeven, hoe meer het begon te tochten.

In het begin had je wierook nodig om de tocht überhaupt te kunnen detecteren, maar op den duur waaide je bijna uit dat gat. Op één moment dacht ik een rivier te horen… het was het geronk van de tocht (of van mijn lege maag… ben nu nog niet heel zeker hoor)! En alsof dat al niet genoeg was, begonnen we ook een echo te horen. Eerst twijfelden we of die niet van achter ons kwam, maar nee: een flinke galm recht voor ons. Echo en tocht, meer is er niet nodig om een stel speleo’s te doen dromen. Dus, graven maar!

Rond 16u konden we geen pap meer zeggen, en pap daar hadden we vandaag zowat 500 kg van verzet. We hadden nu 2 meter meander van 40 cm breed en 70 cm hoog leeggeschept en we zagen een paar meter verder. Maar het versmalt heel sterk dus er zal nog veel bijkomend plopwerk nodig zijn, en in omstandigheden die doen terugdenken aan het Zwijnengat in de Emotions.
Aangezien we de Hilti bij hadden, werden er alvast 6 gaten geboord en een stevige plop gezet. Daarna gauw naar buiten, zwaar geladen want we hadden onze kits nog volgepropt met allerhande materiaal dat “naar buiten mag” (zo ligt er nog genoeg om 10 tochten op te fleuren). Ik was heel blij vast te stellen dat ik niet de enige was die moe was, zoveel maakten die 32 jaar leeftijdsverschil tussen mij en Friedemann dus ook niet uit.

Ik ben heel opgewonden over deze werkplaats. Houden we hier het grote vervolg van de Fagnoules in handen? Of is er dan toch een verbinding mogelijk met de Chantoir de Buc, die amper 25 à 30 m verder ligt? Feit is dat ik nooit eerder in deze grot zo’n tocht heb gevoeld, en het was buiten zelfs geen tochtweer. Wordt gauw vervolgd!