Belofte maakt schuld.

door Annette

Enkele weken geleden had ik het heel stoer verkondigd, ik wist echter niet of het ging lukken. Ik had het me beloofd en niets kon me nog tegenhouden, ik zou kost wat kost voor de ingang van het nieuwe jaar onder de grond zitten.
De schrik zat er wel in. Niet de schrik om te gaan grotten, maar schrik om een ontnuchterende teleurstelling te moeten verwerken. Het was tenslotte maar enkele dagen geleden dat ik voor de eerste keer zonder mijn wandelstok met de hond was gaan wandelen.
Botten kreeg ik nog niet aan maar Paul had onlangs ergens op iemands vuilbak een paar botinnen gevonden. Niemand van de Biekes draagt die maat, maar wie weet konden ze ooit nog van pas komen. Met deze zijn ze dus van pas gekomen!
Neopreentje en texair aangedaan, helm opgezet en de grot in. In alle kalmte laat ik me in de ingang glijden. Wanneer de vochtige warme duisternis me omsluit heb ik plots het gevoel dat ik eindelijk terug ben thuisgekomen. Geen spoor van angst te bespeuren. Ik voel me als een vis in het water, zelfs bij het passeren van de trémie waar de onderstutte blokken toch wat dreigend overkomen. Door vleugels gedragen geraak ik stroomafwaarts tot aan de sifon die spijtig genoeg vol staat. Een bezoekje aan de laatste nieuwe ontdekkingen is dus onmogelijk. Terug dan maar. In de grote zaal vlakbij de ingang voel ik me echter nog best in staat om het stroomopwaartse deel er ook nog bij te nemen. Dus helemaal stroomop. Daar aangekomen wurm ik me zo ver mogelijk in de cheminee die Paul en Dirk intussen van buitenuit aan het verbreden zijn. Nog maar één meter en de boveningang zal een feit zijn. Nu is het echter nog ietske te smal en de blokken die boven mijn hoofd in de spleet hangen vind ik niet echt geruststellend. Dus toch maar mijn biezen gepakt en langs de normale weg terug naar buiten. Hierbij dank aan Annemie en Benoît die zo vriendelijk waren om hun snelheid aan te passen aan mijn traagheid.
Eens buiten gebiedt de wijsheid me om braafjes naar de auto terug te gaan en lekker warme droge kleren aan te trekken. Blijkbaar ben ik er nog steeds niet wijzer op geworden want ik kan het niet nalaten om te gaan kijken hoe ver de desobstrueerders gevorderd zijn. Ze hebben goed gewerkt en enkele uurtjes later kunnen we met z'n vieren door de cheminee naar beneden wurmen om als eersten de 'traversee' van de Fagnoules te doen. Het moment wordt op de gevoelige plaat vastgelegd. Het resultaat zijn spijtig genoeg maar een paar wazige bewogen beelden.
Voor mij was dat dagje twee vliegen in één klap: een in de gauwte meegepikte première en een serieuze morele opkikker. Want eindelijk geloof ik er weer in.

Om dit alles te vieren werd de dag natuurlijk afgesloten met de traditionele trappist die nog heerlijker smaakte dan anders.