Zaterdag 7 mei 2022 : Vandaag zouden we de allereerste integrale traversee Wuinant-Haminte doen. De (vele) afspraken waren gemaakt, de (strikte) timing was door Patrice opgesteld, het restaurant om onze prestatie te gaan vieren, was gereserveerd. Het weer was al wekenlang goed (droog dus), er stroomde amper water in de Magne, en om niets aan het toeval over te laten, was Jack met een vriend afgelopen dinsdag de Wuinant afgedaald via de P40, om te checken of de voûte-mouillantes en de korte duikpassages passeerbaar waren, want sedert de megacrue van juli 2021 waren we daar niet meer doorheen geweest. Resultaat van deze inspectie (tot voorbij de S2 zelfs): alles was OK, er stroomde geen water beneden de putten, groen licht. Dat kon niet mislukken!
Maar is er niet ergens een spreekwoord over het vel van de beer verkopen?
Iedereen arriveerde op het afgesproken uur (14 u) in Olne, aan de kant van de Haminte dus. We waren met tien, dus dat zou grote ambiance worden daar beneden: Patrice, Frits, Charlotte, Bobo, Kjel, Jonathan, Jack, Annette, Erik en Paul. Neopreenpakken aan en dan nog bijna 1,5 km doorheen de weiden, in de hete zon, naar de Wuinant. Dan besef je pas wat voor een doorsteek dit is: de tweede langste van het land, na de grot van Han-sur-Lesse uiteraard. Een traject van 1450 m ondergronds!
Aan de ingang van de Wuinant trokken we onze uitrusting aan, nog wat laatste grappen (de ambiance was er al) en weg waren wij. Ik ging als eerste de putten af. Bijna beneden meende ik even om voor de grap: “het sifonneert” omhoog te roepen, maar dat zou toch niemand geloven. Vijf meter lager, einde touw, ik maakte mijn afdaler los, keek even rond en viel dan bijna omver van verbazing: water! Jawel, de gang die dinsdag nog kurkdroog was, stond tot bijna het dak vol water. Ik riep dus omhoog: “het zit dicht, het passeert niet!” en zoals verwacht, dacht iedereen dat ik een grapje uithaalde. Dat kon toch niet?
Maar toch wel dus. Ik had toch mijn neopreen aan en ging even op verkenning, 40 meter bijna verdronken galerij, met twee lage passages (10 cm lucht) tot aan de plaats waar normaliter het water pas begint. Vanaf hier zou het vandaag allicht over wel 50 m afstand sifonneren, dus verder gaan ging toch niet. Terug omhoog dus, puf puf puf ! Buiten trof ik heel de bende met heel sip gezicht aan. Daar ging onze doorsteek! Wat een anticlimax!
Om de dag te redden splitsten we in drie groepen:
- Jack, Charlotte, Bobo en Jonathan gingen toch de P40 af (Jonathan had die nooit gedaan). Ze deden daar beneden ook de 40 m “bijna verdronken” galerij zodat Charlotte toch ook al eens een “voûte-mouillante” kon doen. Al bij al een leuk stukje grot.
- Frits en Kjel gingen eerst aan de resurgentie kijken en dan de bedding van de Magne inspecteren. De resurgentie stroomde, en ze konden het niveau ervan verlagen (wat zelfs de ploeg in de Wuinant opmerkte). En stroomopwaarts in de bedding vonden ze een flinke perte, waarin heel de Magne verdween. Deze situeerde zich boven de Affluent du Léopard. Maar die moet heel recent (tussen woensdag en vrijdag) zijn ontstaan! Dat gat moet dus wel worden dichtgemaakt... In ieder geval is er weer aangetoond (dit is al de tweede maal) dat een kleine perte buiten volstaat om de voute-mouillantes te doen vollopen. Het blijft tricky en onvoorspelbaar.
- Patrice nodigde Annette, Erik en Paul uit voor een bezoek aan de nabij gelegen Chantoir Faweu-Mika. Ons niet onbekend, we hebben daar lang geleden enkele malen aan gewerkt. Maar gauw opgegeven want een echt riool waarin de drollen ronddrijven. De GRSC gaf er niet op, begon 15 m verder in een "proper" gat te werken en heeft daar nu een grot van -100 m geëxploreerd (-75 en 25 m al duikend). Enfin Patrice had wel wat overredingskracht nodig, want Annette en ik hadden geen droog onderpak bij (enkel een intussen natte neopreen); het was al tegen 16 u en intussen was het flink aan het regenen. Maar kom, wie niet waagt die niet wint. Wij dus mee naar daar.
Afdaling in een éboulis tot zowat -50, dan komt men in ruimere gangen en kers op de taart is een prachtige dalende drukgang die finaal op de sifon eindigt. Tochtje van 2 uur, en toen we buitenkwamen bleek er een kletterend onweer te zijn gevallen. Bedankt Patrice om ons deze mooie, sportieve grot te tonen!
Daarna met heel de bende naar het café-restaurant “Le Montagnard” waar we tegen 19:30 hadden gereserveerd. Heel leuke avond onder vrienden, met (teveel) lekker eten – vooral de “chocolademoelleux” . En het werd best laat voor een dagje speleo. Kortom, al bij al een dag die ik niet had willen missen. En die doorsteek, die komt er zeker nog eens van...
Geen opmerkingen :
Een reactie posten