In 2010 begonnen we te werken aan een soort instorting (met
’s zomers blazende tocht) onderaan een beboste helling en dat werd na meerdere
weekends van puin ruimen een echt grotje: de Grotte des Illusions was geboren. Tot onze verrassing vonden we op
16 m diepte een ondergrondse rivier: het was niks anders dan de ondergrondse
Lembrée, die haar resurgentie heeft in Vieuxville. Jammer genoeg bleek ze
dadelijk te sifonneren. We bleven dus zwaar op onze honger zitten! Het enige
positieve was dat die snelle toegang tot de ondergrondse Lembrée onze
kleurproeven flink vergemakkelijkte.
Ik bleef geloven dat er meer was en hernam de werken in de
grot in juli 2017. Soms alleen, soms met Annette kon ik achteraan het grotje
een instorting boven ons hoofd vrijmaken en we vonden zowaar een maand later een
stuk bij: “Le Grenier”, met einde op een minizaaltje van 2,5 bij 2,5 m. De
sterk blazende tocht kon deels worden gelokaliseerd in een ontmoedigend nauw
spleetje in de pure rots, van amper 2 vingers breed.
Nog een jaar later vonden we toch de moed met de verbreding
hiervan te beginnen. Liefst 13 keer trok ik erheen (7 x vergezeld door Annette,
1x door Rudi en 1x door Geert) voor wat een vrijwel hopeloze zaak bleek, ook al
omdat de stockageruimte beperkt was waardoor we gauw omsloten werden door muren
van opgestapeld puin. Maar eindelijk, na 5 à 6 m zwaar plopwerk, opende zich op
21 april 2019 een donker gaatje. Slechts enkele cm breed maar er was
onmiskenbaar wat meer ruimte achter, en vooral een hoorbaar fluitende tocht.
Zaterdag 27 april 2019 was dan de dag waarop we eindelijk
zouden weten of al ons harde werk iets zou opleveren (het was overigens de 36ste
exploratiedag in deze grot). Het was
koud en regenachtig weer, niet ideaal voor de tocht dus. Om 11 u stipt kropen
we de grot in. Annette ruimde een uur aan de plop van vorige week zonder
evenwel het gaatje weer open te krijgen. We wisselden van plaats en ik slaagde
er met veel gehamer en gewrik met de koevoet in om enkele grote stukken van de
wand te breken. Daardoor kwam het gaatje weer vrij, het was nu zowat 10x10 cm en
we zagen wat stalactietjes hangen!
Het was nu duidelijk dat we op een
dwarsgangetje uitkwamen. De smartphone werd door het gat gestoken en zo kon ik
filmen wat er daar was. En het bekijken van dat filmpje maakte mij zeer
enthousiast: zowel naar rechts als naar links zag je enkele meters verder! Die
beelden, in combinatie met de hevige tocht (vandaag aanzuigend wegens het kille
weer) deden ons dromen van kilometers groot vervolg.
Het komende uur ging ik het gat te lijf met hamer en beitel
en zowaar, na nog een uur, was het groot genoeg om mijn hoofd erdoor te steken.
Naar rechts scheen het niet ver door te gaan, naar links daarentegen zag men
wel 4 m ver, tussen een paar grote blokken door. Ik timmerde nog een half uur
tot het gat groot genoeg leek voor Annette, en worstelde nog een half uur met
een groot blok dat de doorgang tot het nieuwe gangetje nog beperkte. Daarna kon
ik echt geen pap meer zeggen en was het aan Annette. Om 14u30 waagde ze haar
kans; ze ging vrij vlot voorbij de haakse en nauwe bocht, met een heel bizarre “beenzwengel”. Ze werd
gauw gestopt door enkele blokken, maar eens die weg waren, kon ze 5 m verder
kruipen onder een stabiel plafond. Daar kwam ze uit op een dwarsgang, die
opnieuw berginwaarts in het verlengde van de grot liep. Hij leek na 3-4 m te
nauw te worden, maar er valt aan te werken.
Jammer genoeg bleek de hevig aanzuigende tocht niet daarin te
verdwijnen, maar wel in een klein en weinig evident gaatje in het plafond! Grrrr!
Kortom we zijn nog niet waar we moeten zijn. Omdat ik mijn
iets langere benen nog niet voorbij de haakse bocht kreeg, hebben we dan nog
eerst een flinke plop gezet (links en rechts). Weer naar buiten, een
kwartiertje gewacht en gehoopt dat door fel aanzuigende tocht de lucht
voldoende opgeklaard zou zijn. Jammer genoeg scheen de zon nu buiten en was de
tocht aan het keren. Veel puin geruimd en ik geraakte er nu ook voorbij. Maar
de lucht was nog niet zuiver genoeg dus ik onderzocht maar heel snel hetgeen
Annette had gezien. Er zijn zeker mogelijkheden! Nog niet de grote doorbraak
dus, maar wanneer men 13 dagen werkt om 5 m te vorderen, en dan ineens op
enkele uren tijd een meter of 8 bij vindt, mag men niet klagen. Ik blijf erin
geloven. Deze grot heeft alles om ons toegang te verschaffen tot het (groot)
stuk van de Ondergrondse Lembrée, na de eindsifon van de Grotte des Emotions. Ooit zullen we weten of dit alles slechts een illusie is!
Onze belevenissen werden gefilmd met de smartphone en kan je
hier in 10 minuutjes samengevat bekijken.
Eigenlijk is zo’n telefoon een prima HD-camera,
ook qua geluid! Maar één tip: pas op met je hemverlichting. De meeste moderne
ledlichtjes flikkeren zeer snel, met het blote oog zie je dat niet maar in
combinatie met je camera geeft dat een storende interferentie en dus strepen in
het gefilmde beeld.
Geen opmerkingen :
Een reactie posten