Verboden doline, vervolg

De Anialarra is weer achter de rug, tijd om weer eens in een Belgisch gat te gaan wroeten. En wroeten dat hebben we gedaan. Weer naar de “verboden doline”, ditmaal met een compagnon, Rudi. Geen lawaaimaker, gelukkig want lawaai kan je daar wel missen. Discretie is het toverwoord.
Eerst groeven (bikken zeg maar, de grond is keihard) we de kuil nog wat dieper en groter. Daarna werd de spleet die ik vorige keer na een dag graven in het vizier had gekregen, met de zware middelen aangevallen. Hiermee waren we heel de dag bezig. Onze luidruchtige plopwerkzaamheden werden met dikke kussens zeer effectief gedempt. Op de duur was de zaak dermate verbreed dat we ons aan een “penetratie” konden wagen, maar de nog te nauwe kuil verplichtte ons tot een soort handstand en terugkeren bleek echt niet van de poes. Dus werd de kuil nog wat vergroot.



We geraakten zo in een kleine ruimte, waar het water de rots op erg agressieve wijze heeft opgelost – het leek wel een lapiazspleet. Aan de rechterkant daalde een soort meandertje omlaag, maar de toegang was veel te smal. Dus plopten we lustig verder, en tegen 18 u zaten we in het meandertje. Dat lijkt na 2 m dicht te zitten, en om het daar leeg te maken zal je eerst nog veel meer plaats moeten maken zodat je er met je hoofd eerst in kan.

Er was geen tocht van betekenis. Maar dit is een fossiele perte, op het diepste punt van een heel grote doline, en waarschijnlijk zit alles dus goed dicht met keien en zand. Nog veel werk dus, en wordt vervolgd.


Een kort filmpje van ons gewroet kan je hier zien (4 minuten):

Veel gespartel in de verboden doline