Zomerse wintertocht op Anialarra

Vorige week zijn Annette en ik een weekje naar de Pyreneeën getrokken. Zoals gewoonlijk om (veel) materiaal voor onze augustus Anialarra-expeditie af te zetten op Camping Ibarra, om te wandelen en misschien om een beetje te grotten.

We wisten natuurlijk dat de sneeuwval dit jaar uitzonderlijk is geweest. Er is niet enkel gigantisch veel sneeuw gevallen, maar de lente was buitengewoon koud wat resulteerde in een nieuwe golf van sneeuw begin juni! Normaal is de sneeuw in mei/juni al zo goed als verdwenen. Deze keer niet dus: de sneeuwhoogtemeter van Météo France op de Soum Couy registreerde einde mei nog 275 cm en dat verontrustte ons zeer, want we weten dat er op de Anialarra altijd nog meer ligt.
Dat moesten we dus met eigen ogen gaan bekijken. Intussen waren we wel eind juni/begin juli en was de situatie enigszins verbeterd.
Toch overtrof de werkelijkheid alle onze (sombere) fantasie.

We trokken omhoog naar de Anialarra op zaterdag 29 juni. In onze rugzakken uiterst ongebruikelijk materiaal voor deze tijd van het jaar: sneeuwraketten. Gauw bleek dat ons normaal punt van vertrek, de weide van Pescamou, niet met de auto bereikbaar was wegens enkele grote sneeuwvelden. De herders van Pescamou waren dan ook nog niet aanwezig en de belletjes van de schaapjes ontbraken dus ook. Zoals het er nu uitziet, is de kans groot dat de herders deze zomer hun schapen gewoon beneden laten. Want waar de sneeuw al verdwenen is, is het nieuwe gras nog niet uitgekomen.
GR10 wandelaars waren er evenmin; wijd en zijd was verwittigd dat vele stukken van de GR10, o.m. van de Pierre-St-Martin naar de Aspevallei, nog veel te besneeuwd en te gevaarlijk waren.

Vanaf Pescamou liepen we meer in de sneeuw dan op rots. Vanaf het plateau na “het touwtje” gespten we de sneeuwraketten aan: hier was nog amper rots te bekennen. De sneeuw lag meters dik, van de anders zo chaotische lapiaz was niks te zien. Gevaarlijke progressie, want het was warm zomerweer, de sneeuw dooide en was nat en zacht en we wisten wat er zich onder die verraderlijke laag bevindt: honderden kloven en putten. Door een sneeuwbrug zakken kon fataal zijn.

De vallei waar het kamp staat

De vallei waar het kamp normaal staat, was totaal dichtgesneeuwd; het is een laag punt waarin de sneeuw bijeen waait. Hier lag minstens 5 meter of meer!  Het lijkt niet voorstelbaar (maar we blijven hopen!) dat we hier binnen een maand onze tenten zullen moeten opstellen. Gauw een kijkje nemen in ons stockagegrotje: ook hier zat een paar kuub sneeuw in: nooit gezien.

Zelfde plaats zomer 2009 en "zomer" 2013. Zoek zelf maar hoeveel sneeuw er ligt.

De ons zo bekende lapiaz die vanaf hier schuin omhoog loopt naar de crête van Anialara, was volledig besneeuwd, dichtgeplamuurd met vele meters sneeuw. Geen enkele kloof, grot of blaasgat was zichtbaar. De AN51, onze ingang tot het Systeem van Anialarra, konden we enkel lokaliseren met de GPS. Van de 20 m lange en 9 m diepe ingangskloof was totaal niks te zien.

Ingang van de AN51 zomer 2009 en zomer 2013

Bizar was ook dat er geen blaasgaten waren, en we weten er nochtans tientallen liggen. Doch nada, noppes. De sneeuwlaag te dik? De temperatuur van de grotlucht te koud? De tocht in omgekeerde richting? Slechts één spectaculair blaasgat, een ware tunnel in de sneeuw, was van ver zichtbaar: het was de Sima de los Ninos, met de enorme put van 259 m diep (Le Monstre). Maar deze grot blaast normaal gezien nooit in de winter! Begrijpe wie kan. We kropen een eindje in de ijzige tunnel, en hoorden voor ons het water in de ingangsput douchen. Erg aangenaam leek het er alvast niet.

Het enorme blaasgat boven "het Monster"

De Sima de la Mariposa, een grote doline met een diepe put eronder, was ook al “weg”. Enkel de cairn stak nog boven de sneeuw uit.

Mariposa in de zomer van 2013

Mariposa in normale zomer. Zoek de cairn!

Een lichtpunt: de grotten aan de zonnige zuidkant van de crête zoals de Babosa bleken wel open te zijn. Maar ook daar hoorde je van ver het smeltwater in omlaag klateren. Ook de veel lager gelegen grotten (o.m. ons hoofddoel Sima de la Verdad) leken (van ver te zien dan) open te zijn.
Kortom, het was een verbazingwekkende tocht door een winters landschap… in de zomer.

Het was duidelijk dat we hier deze week geen speleo konden komen doen. Geen probleem want we hebben de week gevuld met schitterende wandeltochten zowel aan Franse als aan Spaanse kant. Het prachtige weer was meegenomen, en de panorama’s waren zoals steeds adembenemend (elke top van meer dan 2000 m hoog is nog besneeuwd)!

Maar we weten al wel dat de Anialarra-expeditie dit jaar anders dan anders zal zijn. Het is niet gezegd dat we zelfs in de AN51 (en dus het Systeem) zullen geraken. En zo het wel lukt, zal er (te)veel water zijn want het smelten van al die sneeuw zal nog maanden doorgaan.
Wat we de komende weken nodig hebben is een hittegolf met regelmatig een gigantisch onweer. Zon en veel water om die sneeuwlaag te doen smelten. Allemaal duimen dus.