Na 8 weken “kas opvreten” wegens resp. een ongeval met gebroken sleutelbeen en - ribben (Paul) en een knieoperatie (Annette) hebben we de voorbije zaterdag weer enkele stapjes onder de grond gezet.
Was geen geweldig succes, al goed dat er geen toeschouwers aanwezig waren. De keuze viel op de D3 waar we enkele plopjes konden gaan zetten op amper 10 meter van de ingang, en op een ander grotje nabij de Trou des Côtes waar er op 6 m van de ingang ook een vernauwing moest verbreed worden. Eerst naar daar. Ik ben er exact 2 meter in geraakt en dan zagen mijn nog niet volledig genezen ribben het al niet meer zitten. Aangezien ik absoluut niets wilde forceren (volgende week vertrekken we voor een weekje naar de Pyreneeën) heb ik de eer aan Annette gelaten om daar achteraan het gat te boren en de plop te zetten.
Na het vuurwerk ging het richting D3. Daar ben ik zowaar 3 keer ingekropen (met de snelheid en souplesse van iemand die ze met Duct-tape zijn beide enkels en polsen hebben vastgetaped), maar de eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat het plopwerk aan de kant van het Kabouterzaaltje ook geheel voor rekening van Annette is gekomen. Aan de tegenovergestelde kant, Boyau Dépri die intussen al over 8 m verbreed is geworden, ben ik wel tot vanachter geraakt en heb er zelfs een gat geboord. Dus alle hoop is nog niet verloren maar er gaat nog veel moeten gebeuren willen we (en dan vooral ik) binnen een maand gereed zijn voor de Anialarra!
Enfin, de D3 blijft superinteressant maar het mag echt wel eens gaan vooruitgaan daar. Een (kleine) doorbraak is nu toch niet teveel gevraagd hé. Er was veel wind en dus mega-tocht in de grot. We zijn nog even tot aan de A114 gegaan en die tochtte ook heel sterk. En de Grotte Norbert daar waaide je helm van je kop (= dichterlijke overdrijving). Al deze grotten (samen met de Grotte Danièle) staan in verbinding met een nog te ontdekken karstsysteem in deze heuvel. Ooit geraken we daarin!
Geen opmerkingen :
Een reactie posten