Solo topo en foto

Ik geef toe: veel schrijf ik hier niet meer, maar dat wil niet zeggen dat we stilzitten. Echter, ik heb mijn buik wat vol van dat geblog en ik zal mij daar nog slechts sporadisch mee bezighouden. Je steekt daar veel tijd in, en de reacties (of dat nu van clubgenoten of het grote publiek is), zijn vrijwel nihil. Andere bloggers zullen dit wel herkennen. We zijn geen professionele journalisten die een krant moeten vullen: we doen dit allemaal in onze schaarse vrije tijd. Een woord van aanmoediging, een reactie, een kritische noot, zijn dan ook de minimale brandstof om onze schrijfmotor aan de praat te houden. Zo niet sputtert die (en momenteel is hij eigenlijk al serieus in panne gevallen!).

Enfin, ik moet natuurlijk nu en dan wel wat reclame maken voor mijn publicatie over het Systeem Chawresse-Veronika, vandaar dat ik de pen weer eens ter hand neem. Aan dat boek is heel veel gewerkt en het nadert stilaan zijn voltooiing! Reken op zowat 150 blz. Meer info volgt de komende maanden. Momenteel ben ik aan de laatste details bezig, en ook de vertaling is al goed gevorderd (met dank aan Claudine en Annette) want het boek zal in zowel het Nederlands als het Frans worden gepubliceerd!

Een van de redenen dat het weer allemaal langer duurt dan gepland, is dat ik de zaak toch heb uitgebreid naar de hele vallei. Er wordt dus ook duchtig gesproken over de Trou des Manants en de Grotte Sainte-Anne. Maar van deze beide grotten waren niet echt bruikbare topo’s en die had ik echt wel nodig. Dus, zijn we maar effe begonnen met die grotten te hertopograferen! En dat viel wel wat tegen, want de Trou des Manants is uitermate complex. We zijn daar momenteel de kilometer al voorbij en er is er nog zeker nog een halve te gaan. Maar het schiet wel op, omdat we er telkens met twee topoploegen heen gaan. Zo bv. op zondag 11 november 2012.

In de Grotte Sainte-Anne daarentegen, maak ik die topo solo. Vorige vrijdag trok ik daar voor de derde keer heen, ditmaal met de Réseau Lemaire op het programma. Bovendien had ik ook nog wat foto’s nodig, ter illustratie van mijn boek. Nu is solotopograferen één ding (best doenbaar), maar solofotografie is een ander paar mouwen. Zo kwam het dat ik met een keizware sherpakit vol materiaal naar achter in de grot baggerde. Fototoestel, vijf flitsers en statief, topomateriaal en wat desobmateriaal (je weet maar nooit!)

Het bleek echter bijzonder leuk: je hebt werkelijk alle tijd, er is niemand die ongeduldig staat te trappelen om verder te gaan. Een probleem was wel dat mijn huidige camera (Canon G11) geen afstandsbediening meer heeft en dat de timer maximum op 10 seconden kan worden gezet. Afdrukken dus en dan heb je 10 seconden om op je plaats te gaan staan (liefst in een natuurlijke pose). Dat is bijzonder kort, zeker wanneer er wat hindernissen in je weg liggen (blokken, een diepe plas). Bovendien heb je er het raden naar of je de tegenlichtflitsers (die ik systematisch gebruik, om het personage mooi af te lijnen van de achtergrond) wel goed afdekt. Kortom, je kan elke foto vijf maal herdoen omdat je vaak knal in je lens hebt geflitst. Toch was ik wel tevreden over de resultaten. Hier een impressie.