Zondag 18/11/2012 trekken Mich, Herman en mezelf (Dagobert) erop uit om een nieuwe mogelijks interessante chantoir te gaan onderzoeken. Na wat onderzoek blijkt dat het helemaal geen nieuwe chantoir voor Avalon is. Zo’n 30 jaar geleden is er reeds in deze chantoir “XYZ” gewerkt. Maar toen waren ze gestopt wegens te smal.
De chantoir ligt te midden van een bos in een toch wel uit de kluiten gewassen doline. Als snel herkent Herman de chantoir van op de oude foto die Paul ons bezorgde, het is wel degelijk dezelfde.
Maar we staan hier nu toch dus we kunnen gerust eens wat blokjes verleggen. En eigenlijk gaat dit verdomd snel, enkele zeer grote blokken komen eruit en we zien al snel de spleet die onze voorgangers in het oog hadden. Deze is inderdaad aan de smalle kant en niet voor vandaag. Maar links van deze spleet zitten nog een hele boel losse blokken die onze voorgangers onberoerd hebben gelaten. Maar wij sleuren ze er toch maar uit en al snel zien we daar een uitnodigend gat verschijnen. Puin valt er zelfs een metertje naar beneden.
Twee megablokken belemmeren echter de toegang maar na veel sleurwerk zijn ze weg en ligt de weg open richting een klein klokje. Ik laat me er behoedzaam in zakken en kom terecht in een mini klokje. Nog meer naar links ontwaar ik zelf enkel gaten met wat uitgespoelde blokjes. Ondertussen is Mich achter me komen zitten bovenaan het putje om puin aan te nemen. Maar dan slaat het noodlot toe. Plots komt de hele wand boven Mich los en dondert naar beneden, waardoor Mich bedolven wordt door enkele megablokken. Een tweede aardverschuiving maakt het compleet af en Mich zit tot haar middel vast tussen de blokken. Al bij al had ik nog geluk dat Mich net boven mij zat zodat zij het meeste puin kon tegenhouden, maar toch had er een hoop aarde en een kleinere blok zijn weg gevonden naar het holletje waar ik in zit. Gelukkig kon ik net op tijd mijn rug wat bollen om een luchtklok te voorzien voor in het geval dat ik afgesloten zou worden. Nu loopt het zo geen vaart en gelukkig zijn we met 3 vandaag. Herman bevrijdt eerst mij en daarna kunnen we samen Mich ook vrij krijgen.
Als we alle drie naast het gat staan beseffen we dat dit veel erger had kunnen zijn. Buiten goed verschoten te zijn hebben we wonder boven wonder niets. We bedanken dan ook onze engelbewaarders. Het beste wat je kan doen is er terug in vliegen zeg ik daarna toch wat beduusd tegen Mich en Herman. Zo gezegd zo gedaan. Heel de wand boven het gat moet eraan geloven alles wat nog maar de schijn heeft van los te zitten of los zou kunnen komen moet weg.
Na enkele uren is het terug wat veiliger geworden en zien we het terug zitten om ons te laten zakken in het gat. Dit is door de instorting echter voor de helft opgevuld geraakt. Om een lang verhaal kort te maken tegen 16:00 zitten we terug op de diepte van voor de instorting. Maar dan gaat het vlot en kunnen we snel diepte winnen en begint er zich een verstopt putje af te tekenen. Af en toe valt er klein puin tussen de blokjes onder ons naar beneden maar het is moeilijk in te schatten hoe diep. Ik zie ondertussen ook een solide wand verschijnen maar het is al te laat om nog grote graafwerkzaamheden te beginnen. Onze pijp is eigenlijk al lang uit en de adrenaline van daarnet is uitgewerkt.
We kramen op maar volgende keer zou het wel eens zeer snel kunnen gaan.
Voorzichtig he jongens! Hopelijk snel goei nieuws voor deze chantoir. Frank
BeantwoordenVerwijderen