Anialarra augustus 2012 resultaten

De augustusaflevering van de 16^de Anialarra-expeditie, georganiseerd door SC Avalon, zit erop.

Drie weken schitterend weer (naar het einde toe een echte hittegolf) en zeer weinig sneeuw maakten ons het leven aangenaam.

Even overlopen waar we allemaal mee bezig waren.

De AN509-Sima de la Mariposa werd geëquipeerd. Drie dagen werk (600 m touw) en wat problematisch, doordat de sneeuwberg in de ingangsput was verzakt en rond -100 een passage vrijwel had afgesloten. In de laatste put van de grot (de schitterende vrijhangende Puits des Jeunes, zowat 123 m diep) werd via een pendule een balkon bereikt en de ruime Galerie Jan ontdekt: zowat 80 m lang en geconcretioneerd. “Jan” is de zieke opa van onze benjamin Gertian die zijn eerste (en hopelijk niet laatste) stappen op het Anialarramassief zette. Aangezien de grot nog diverse putten telt die we nog niet gedaan hebben, is ze geëquipeerd gebleven. Wordt vervolgd in september dus.

De Mariposa werd ook gebruikt door een trio om “snel” in de Réseau de Nostradamus te komen, en aldus de artificiële klim  verder te zetten in de enorme “Trémie du Crève Coeur” waarop de grot eindigt, geheel stroomopwaarts dus. De oorsprong van deze klimpartijen gaat al terug tot in 2004-2005, toen het duo Paul&Annette middels enkele eendaagse “raids” de “Escalade des Nuits Blanches” deed, waarmee de basis van de enorme omhooglopende schouw werd bereikt die nu het doel van onze klimmers was. We vermoeden dat daar een grote zaal boven de trémie ligt. De klimmers bleven drie dagen ondergronds en geraakten een meter of 40 hoog in een oplopende put. Wordt vervolgd.

In het Systeem van Anialarra werd gewerkt in de extreme amonts van de rivier van de AN6. 500 m topo waarvan 200 m “nieuw”. En ook in de extreme amonts van de rivier van de FR3 werd geëxploreerd, via de gloednieuwe verbinding die we vorige zomer maakten en waardoor de FR3 nu toegankelijk is zonder dat we de putten ervan moeten equiperen. Ook daar werd zowat 150 m bijgevonden, die mogelijk ooit een tweede verbinding met de galerijen van het Systeem van Anialarra opleveren.

Een vierdaagse tocht in de grot (met bivak in Salle des Marsupilamis) stond vooral in het teken van het hertopograferen van de grote galerijen tussen de “voutes-mouillantes” (-575) en de grote trémie van -640. Maar er werd ook een dag “post-trémie” geëxploreerd waarbij mooie premières konden worden gedaan (o.m. verlenging van de Affluent Tournesol) en een boel vraagtekens d.m.v. kleine explo’s werd opgelost (diverse putten in Terranef en Yoko Tsuno). En natuurlijk werden er twee halve dagen besteed aan zwaar plopwerk in de Aspirateur, onze toekomstige verbinding tussen de grote galerij op -620 en de Rivière Tintin. We zijn weer 3 m verder geraakt, we zien nog 5 meter verder (17 cm breed) en we horen een flinke echo. Volgens de topo’s zitten we minder dan 10 meter van de andere kant verwijderd. Als kers op de taart van deze vierdaagse, vonden we nog een kleine 150 m bij in een zeer mooi gedecoreerde zijrivier (Affluent Chaud) nabij de Plage des galets.

Te noteren: het intensieve gebruik van de Speleoponcho of Burkanette die nu wel definitief zijn (warme) kwaliteiten heeft bewezen. Er zijn er al meer dan 100 van in gebruik bij speleologen die in koude grotten exploreren (Picos, Pyreneëen, Alpen). Met een kaars eronder is het fantastisch, boven een MSR-benzinevuur is het de max (hé Gertian?). Meer info of aankoop van dit vederlichte en onmisbare ding bij Annette Van Houtte, of via Avalon. Eén nadeel toch: onze foto’s van exploraties beginnen steeds meer op bijeenkomsten van Bedoeïenen of Drie Koningen te lijken!

Alles bij elkaar voegden we een kleine 800 m toe aan de lengte van het Systeem, dat nu 31608 m lang wordt, -771 m diep is en (voorlopig) 7 hoofdingangen telt.

We werkten in verschillende andere grotten, o.m. TS85, een blaasgat in een doline die in de jaren ’70 als stortplaats werd gebruikt door de Spaanse ploegen die op het massief exploreerden (o.m. in Pozo Estella). Interessant graafproject waarbij we ons tussen oude tenten, roestig speleomateriaal en ander afval een weg moesten banen. Na enkele dagen even “on hold” gezet vanwege zeer instabiel (maar vergeten doen we dit niet want de tocht is zeer hevig). Andere gaten waar we werkten: AN594 (sterk aanzuigende tocht en boven Tintin gelegen), AN683 (P60 door ESS afgedaald in 1985) en dan vooral in de AN536-Cueva del Arco. Deze merkwaardige horizontale grot, in 1999 gevonden en met een enorme blazende tocht, werd getopografeerd en de terminus na enkele dagen werk geforceerd. Halte in een nieuw zaaltje zonder tocht…want die komt vanuit een zeer nauwe spleet.

We deden ook een poging om vast te stellen of de AN669-Sima de la Babosa, waarin we de voorbije jaren veel tijd staken en die ons nu op -60 een ondoordringbare spleet voorschotelde, nu al dan niet zou kunnen verbinden met de nabijgelegen AN561-Sima del Viento (-100). Beide grotten werden geherequipeerd maar onze wierrookdampen en fluitconcerten waren vergeefs: er is geen verbinding. En dus is het zeker de moeite om in de Babosa verder te werken. Hij zou de hoogste ingang van het Systeem kunnen worden en de aanzuigende tocht is abnormaal hevig.

Een mega-Systeem van Anialarra in de maak

Tijdens de tweede week werden onze plannen van tafel geveegd door het heuglijke nieuws dat de ploeg van Eric Boyer (MJC Rodez/GS Bilbao/Alpina), na vele jaren werk in de AN43, de rivier van Anialarra had teruggevonden. Ter herinnering: oorspronkelijk verdween die rivier in de trémie op -640 van het Systeem van Anialarra. Trémie die bijna 40 jaar lang het eindpunt van de grot was!

In de kilometers verder stroomafwaarts gelegen Sima AN8, waarin Rodez/Bilbao/Alpina in 1992 een enorm vervolg vond, ziet men de rivier van Anialarra terug. Ze verschijnt er in een grote instorting en verdwijnt na een traject van een halve kilometer, in de grote Salle Achéron.

Tussen de trémie van het Systeem van Anialarra, en de AN8, zaten er zowat 2 “onbekende” km. SC Avalon geraakte in 2005 de trémie voorbij: het begin van een ongelooflijke exploratie waarbij meer dan 10 km aan galerijen werd gevonden, en ook die verdwenen rivier. Maar ze verdween finaal in een nieuwe instorting, de Trémie Crimson (-771). Van het onbekende traject tussen Anialarra en AN8 was daarmee al wel de helft (1 km) overbrugd.

Rodez/Bilbao hadden er de laatste jaren een erezaak van gemaakt om die andere km, de “ontbrekende schakel”, te bereiken via één van hun vele desobstructieprojecten op de zone van Aniabercandia.

En nu was het hen dus gelukt, via de AN43, halfweg het onbekende traject gelegen tussen Anialarra en AN8! Ze waren in reuzengalerijen uitgekomen. Stroomafwaarts (richting AN8) werden ze geblokkeerd door een enorme puinberg waarin ze momenteel 140 m gestegen zijn. Maar stroomopwaarts (richting Trémie Crimson) lag de weg open. Beter nog: ze nodigden ons uit om mee te komen exploreren en dus pasten we onze plannen aan en gingen met vijf mee. Memorabele dag (16 speleo’s van 4 nationaliteiten!) waarbij het eindpunt een zeer grote zaal was (Salle du Sprint Final) die ergens boven de Trémie Crimson moet liggen. De verbinding werd nog niet gemaakt maar dat zal misschien in september wel gebeuren, want een hooggelegen fossiele galerij loopt in de goede richting.

De verbinding met AN43, die momenteel de 3000 m lengte ruim overschrijdt, zou het Systeem van Anialarra +/- 35 km lang maken, voor een diepte van 832 m. Het zou de 8^ste ingang worden, en een enorme doorsteek mogelijk maken vanaf de hoog gelegen ingangen zoals AN51 of AN509. Maar, zolang de verbinding van de Aspirateur niet is gerealiseerd, zou deze doorsteek zeer veeleisend zijn…

De toekomst zal uitwijzen of ook een fysieke verbinding met de stroomafwaarts gelegen AN8 mogelijk is.

Maar het verhaal is nog niet gedaan! De zomer van 2012 was echt wel uniek. Zoals gezegd spelen we de rivier van Anialarra weer kwijt in de AN8, beneden in de Salle Achéron. Maar enkele honderden meters voorbij dat punt is er sedert enkele jaren een nieuwe grot in exploratie door de SG Forez: de Gouffre de l’Ours. In deze grot is in augustus eveneens de rivier van Anialarra bereikt! Ze stroomt er zachtjes tussen keienstranden in een galerij van 30 m breed en werd over meer dan een kilometer stroomafwaarts gevolgd! Stroomopwaarts (naar de AN8) is men op een grote sifon gestopt. En de terminus was nog slechts 400 m van de gigantische Arresteliako Ziloa (65 km lang!) waarin datzelfde water alweer passeert.

Kortom het Systeem van Anialarra geeft zich eindelijk prijs en het ziet er naar uit dat het in lengte en diepte dat van de Pierre-St-Martin kan evenaren. Onderstaande schets geeft een beter idee. De blauwe stippellijnen zijn de nog ontbrekende schakels. Al de rest is intussen ontdekt!

Meer info over deze bijzonder straffe ontwikkelingen vind je op de Arsip-site, onder de rubriek “Explorations”.

Wat nu?

We maken ons intussen gereed voor de september-expeditie die de laatste twee weken van september doorgaat. Behalve de Mariposa afwerken en met de collega’s van Rodez in de AN43 verder exploreren is er één hoofdmoot: de Gouffre des Partages! Jawel, voor het eerst in vele jaren bleek de ingangsput weer sneeuwvrij en dus te passeren. Onze collega’s van Lyon hebben de grot geëquipeerd en wij krijgen in september vrij spel om er achter de verbinding met de Rivière Tintin te gaan zoeken… op voorwaarde dat we de grot ook desequiperen. We staan te popelen om deze mythische -1000 eens van dichtbij te gaan bekijken!

Van zodra er de tijd voor gevonden kan worden, zal ik hier een link naar een fotoalbum posten…

Paul De Bie, Expeditieleider (lijder ?).

Foto’s: Paul, Annette, Ellen VB