Over grotten, pizza's en muziek

Onder het motto: het moet niet altijd over speleo gaan, hier een kort verslag van de voorbije zondag-activiteit. Maar allez kom, er is toch wel een zeker oorzakelijk verband.

Met drie (Bart, Kim, Paul) naar de Lembrée om verder te werken in de grot "waar mijn kleine teen van voelt dat er een vervolg is". Omdat dit toch nogal een omslachtige omschrijving is, heb ik er een naam voor bedacht: Grotte de l'Intuïtion en die zal hier voortaan gebruikt worden. Past mooi in het rijtje van onze andere grotten in die vallei (Emotions, Illusions). De toekomst zal wel uitwijzen of die intuïtie juist is of niet.

Vorige keer (intussen meer dan een maand geleden) waren we gestopt op een kleine doorbraak, met zicht op vervolg. Enkele uren graven later was de passage breed genoeg en kon de smalste, Kim, zich door het schuin dalende gat wurmen. Om jammer genoeg vast te stellen dat het twee meter verder opnieuw dicht zat met blokken, maar dat er nog een kleine gaatje was omlaag, waarin echter veel van ons puin was gevallen.  De rest van de dag hebben we besteed aan het vergroten en uitruimen van dit nieuwe stukje. Bijzonder moeizaam werk want we moeten intussen al ruim 15 m achteruit met ons puin… en 3 meter omhoog. Tegen 17u konden we een meter verder omlaag zien, maar ook daar is het niet echt veel groter. Voorlopig geraken we maar niet uit de instortingszone. Er zijn nog een paar andere mogelijkheden te vergroten, en er is er de onmiskenbare tocht. Wordt dus vervolgd.

Voilà tot zover het speleoluik. Daarna togen de Avalonners richting Verviers, waar we eerst gezellig pizza's gingen smikkelen bij speleovriend Patrice Dumoulin thuis, om dan vervolgens onder zijn vakkundige begeleiding af te zakken naar het plaatselijke Marktrock festival, dat hier "Fiestacity" heet. Op 4 verschillende plaatsen wordt daar 3 dagen lang gemusiceerd, en dat allemaal gratis voor niks (gesponsord door de provincie Luik en stad Verviers).

Ze hadden zich kosten noch moeite gespaard want top-of-the-bill was Roger Hodgson, ex-frontman van de legendarische jaren '70 groep Supertramp. Deze Britse band was in de jaren '70-80 een supergroep (met 60 miljoen verkochte albums ! ), met een zeer typische en eigen sound. Net als bij bv. Queen wist je na 5 seconden al dat je naar een Supertrampnummer aan het luisteren was. Het gebruik van een aantal niet zo alledaagse instrumenten (toch voor een rockband) was daar niet vreemd aan (sax, klarinet, elektrische piano), de elektrische gitaar speelde hooguit een figurantenrol,  maar het was vooral het hoge en schrille stemgeluid van Roger Hodgson dat de sound zo typeerde. Roger was niet enkel één van de zangers (samen met Rick Davies) maar componeerde ook zowat elke hit die de groep zijn sterrenstatus bezorgde (Dreamer, The Logical Song, Take the Long Way Home, Give a little bit enz. enz.). Supertramp live aan het werk in 1977.

Onder Supertramp tekende hij o.m. voor de 4 CD's (die elke muziekliefhebber in huis zou moeten hebben): Crime of the Century, Crisis what Crisis? , Even in the Quietest Moments en Breakfast in America.

Nadat hij Supertramp verliet in 1983, wijdde hij zich aan het opvoeden van zijn kinderen, en eens de bengels het huis uit (en na een lange revalidatie van een ongeval waarbij hij beide polsen brak), werd de muziekmicrobe hem weer te machtig en begon hij weer op te treden.

Ik was/ben een Supertramp fan sedert mijn prille tienerjaren, bezitter van hun belangrijkste platen die ik zowat allemaal woordelijk van buiten ken, en wilde Roger al jaren eens bezig zien, na niks dan goede recensies te hebben gelezen over zijn optredens. Bovendien was het naar het schijnt een bijzonder bescheiden en minzame man, wars van kapsones en dat kwam goed uit, want aan mensen die naast hun schoenen lopen heb ik een hekel.

Dus werden mijn jeugdige kompanen Kim en Bart meegesleept naar de Place du Martyr in Verviers voor een avond "oudezakken" muziek. En ze hadden er achteraf bekeken geen spijt van, want Roger speelde er een ronduit geweldig concert. Multi-instrumentalist als hij is (hij wisselde voortdurend tussen zijn keyboards, zijn vleugelpiano of zijn twaalfsnarige akoestische gitaar) verblufte hij iedereen vanaf de eerste minuut met een perfecte uitvoering van zowat elke Supertramp hit die hij schreef (daarbij wel netjes het werk van de andere zanger-componist Rick Davies mijdend) en dat waren er heel wat.

In smetteloos wit jasje, zijn lange dunne haar net als 35 jaar geleden tot ver over de schouders gedrapeerd, musiceerde de 62-jarige hippie met zichtbaar plezier. Hield uitgebreide dialogen met het publiek, in het Frans nota bene (wel met veel haar op, maar zijn inspanningen werden toch geapprecieerd…). Omringd door een groep van 4 uitstekende muzikanten ging het bijna twee uur lang in een flinke vaart door het Supertramp-oeuvre. En dat ook met de sound van toen, je hoefde maar je ogen dicht te doen en je was 35 jaar terug in de tijd, bij hun schitterende dubbel-CD "Live in Paris". Het geluid was ronduit fantastisch, zelden een openluchtconcert gezien met zo'n goed gebalanceerd geluid, waarmee elke muzikant perfect tot zijn recht kwam. Rogers stem was na al die jaren alleen maar beter geworden, en geloof me vrij: hij haalt nog elke hoge noot. Dit concert was de afsluiter van hun Europese tournee en de hele band gaf nog ene keer het beste van zichzelf.

Alleszins, had een waarzegster mij in 1978, als 18 jarige Supertramp fan, voorspeld dat ik in 2011 in het godvergeten oord Verviers, een beklijvende uitvoering door Mister Supertramp himself van Fool's Overture zou staan beluisteren, op 7 meter van het podium: ik had het mens niet geloofd. Volgens de pers woonden 10000-15000 mensen dit concert bij, eerlijk gezegd ik heb ze niet geteld maar het lijkt me nogal overschat. Maar toch, een redelijk magische avond om een dagje blokkenwroeten mee af te sluiten. Moeten we meer doen!

Setlist van Verviers hier, kleine compilatie van zijn recente tour hier, en meer info vind je op Rogerhodgson.com. En wanneer de man volgend jaar of zo nog eens in de buurt is: gewoon gaan kijken! Het moet niet altijd speleo zijn, die grotten gaan niet lopen.

Volgende keer gaat hier weer over echte grotten, ’t is beloofd (Anialarra III staat voor de deur!)... hoewel? Een speleobox, is dat wel een grot?