Nog drie... om het af te leren

De volgers zullen zich herinneren dat er in het 24 pagina's dikke verslag van onze zomerse escapades aan de Lembrée (ziehier: http://scavalon.blogspot.com/2011/06/twee-x-drie-dagen-in-my.html) werd gesproken over een nieuwe site die in het vizier kwam. Heel kort recapituleren: deze "grot nr 1"  eindigde op een instorting. Op 20/6 ging ik daar wat graven en maakte een piepklein gaatje open, met tocht. Op 23/6 reeds zat ik daar weer, ditmaal met Annette en een dag werken liet ons toe om in een zeer instabiele spleet te belanden waarin men met een soort handstand kon gaan kijken: blokken naar boven en blokken naar beneden. Tot zover hetgeen reeds gerapporteerd was.
Nu voelde ik aan mijn klein teentje dat deze grot een vervolg verborg! Er was niet alleen de tocht, maar vooral het feit dat in de blokkeninstorting vele resten van concreties zichtbaar waren, waaronder calcietvloeren van 30 cm dik. Deze vormen zich niet in zo'n nauwe gangetjes maar wel in grotere ruimtes, waar het calciet ver in de breedte kan uitvloeiien. Dus, boven die blokken was er een zaal! Maar dan wel een die ingestort was. Op vrijdag 15/7 zat ik daar dus terug. Puin ruimen bleek heel lastig, zo alleen, het dreigende pakket blokken boven mijn kop was ook weinig inspirerend. Toch was de balans 's avonds niet zo slecht: ik zat nu al 2 m verder en dieper, en de linkerwand was opnieuw gezond. Diezelfde dag ging ik ook nog in Perte 138 Dagoberts mislukte plop herdoen. Ook daar interessant: we zitten er nu op een driesprong, maar voorlopig te smal.
Donderdag 21/7 had ik versterking van Bart. Zouden we op onze Nationale Feestdag opnieuw, zoals in de Trou des Côtes op 21/7/2009, een doorbraak doen? Eerst naar Perte 138 (Perte des Bouteilles): puin ruimen, 2 meter première, dan lastig blok in de weg dat een Hilti-massage kreeg. Daarna naar de grot "van de Kleine Teen".

Eerst een massa puin ruimen, gevolg van mijn destructieve bezigheden eergisteren. Dan op dezelfde manier verder doen: grote blokken vergruizen en eruithalen, telkens hopende dat de boel niet op onze kop viel. Stilaan kwam er zo ruimte en moesten we niet meer met het hoofd eerst omlaag in de gang liggen, maar konden we er al wat zitten. Tegen 's avonds hadden we zowat alle los puin geruimd, en een enorm blok een zware injectie gegeven: alles of niks want we vreesden dat dit blok (1 m hoog) heel de rechterwand ondersteunde.  Maar we moesten toch iets doen: zicht op een vervolg was er niet, naar boven toe zat het potdicht met puin (vaak vastgeconcretioneerd), naar beneden toe (waar de tocht zat) kon je 30 cm ver kijken, dan zat alles dicht.
Diezelfde dag vonden we (of beter Bart) ook een piepklein tochtgaatje in de andere grot, de Tié de l'Aiwé waar we de voorbije weken ook al wat gewerkt hadden en bijna 20 m hadden bijgevonden. Gaatje van 2 x 6 cm maar het zou niet de eerste keer zijn dat zo'n muizenholletje ons mooi vervolg oplevert.
Zondag 24/7 tenslotte, met een trio naar daar: Tom, Lieven en Paul. Het blok-van-één-meter zorgde voor twee uur opruimplezier. Eens al die brokken geruimd, was er beneden nu genoeg plaats om met 2 te zitten. Echter naar waar werken? Een kwartier meditatie bracht weinig soelaas. Het was verleidelijk om te proberen naar boven in het puin te werken, daarboven zat immer "onze zaal". Maar tussen die tientallen blokken was geen gaatje te bespeuren, bovendien zou zo'n desob zeer gevaarlijk zijn en de hele boel nog meer destabiliseren.

Toch maar gekozen om beneden te blijven, tegen de vloer. Om beurten groeven we daar klei en puin weg. Een enorm blok dat dwars lag belemmerde ons zicht en moest weg! Eens de 50 kg zware dwarsligger uit de weg, en na nog wat graven, opende zich plots een klein gaatje in de vloer. Hooguit een decimeter, maar plat op de buik liggend, zagen we er wel 2 meter ver in, schuin omlaag. En wat meer was: alle tocht kwam van daar. Maar dit was nog heel veel werk. Het was al laat en Lieven en Tom gingen intussen naar de Tié de l'Aiwé om daar nog wat aan het andere kleine tochtgaatje te werken. Intussen hakte ik nog wat met mijn pioche in het rond en plots werd het gat in de vloer flink groter. Het bleek slechts een korte vernauwing, erachter werd het breder! Doordringbaar zelfs, en ten einde het gangetje zag ik ... een zwart gat. Ikke dus in zeven haasten naar buiten gespurt, mijn 2 kompanen weer gaan recruteren (die gelukkig net gedaan hadden met hun karwei in de andere grot) en weer met zijn drie aan de arbeid. Anderhalf uur lang hebben we daar nog alle registers opengetrokken. Aldus geraakten we nog een meter verder, maar daar belet een korte vernauwing ons om in het zwart gaatje te duikelen. Wat we ook nog zien: een opening naar boven, met een ruimte boven. De zaal?

Ik ben echt wel hoopvol nu. Eén ding is zeker: we zijn de blokkeninstorting voorbij en zitten weer in een gezonde gang. Op vijf dagen tijd hebben we een totaal verstopte gang over wel 5 meter leeggemaakt, en is een vrijwel hopeloze desob plots omgeslagen in een zeer hoopvolle!
Het was intussen 19u 's avonds en we waren toch wel wat geradbraakt na een hele dag puin versjouwen. Onze plannen om nog eens in Perte 144 te gaan kijken smolten dus - opnieuw- als sneeuw voor de zon. En zeggen dat het daar nog altijd droog staat!
Wordt vervolgd, maar we gaan nu 3 weken naar de Anialarra, dus effe geduld.