A114: Een klein doorbraakje

door Dagobert L'Ecluse

Vrijdag 20 mei, ’t was weeral bijna een maand geleden dat ik met Frank aan de A114 had gewerkt. Toen waren we gestopt met een zicht op een vervolgje. Vandaag zou ik samen met Jos trachten te achterhalen waar dat vervolgje naar toe ging.

Maar voordat we dat konden beoordelen was er toch nog heel wat werk te verzetten. Vooral dan het veilig maken van de wand die net boven de toegang van het vervolgje zat. Er was nog 1 hiltimassage nodig en daarna nog een gigantische opkuis actie, want er was heel veel puin te versassen. Maar uiteindelijk lag alle loszittend puin buiten. Op 1 te groot blok na, maar dat kon ik nog net in het putje dat Frank vorige keer had uitgegraven duwen.

Nu konden we er echt aan beginnen, om beurten groeven we de bodem van het driehoekig gangetje uit. Het graven op zich ging nog gemakkelijk. Lastiger was het puin achteruit krijgen. Elke keer moest je met je puin enkele meters terug. Daar alles doorgeven aan de 2e persoon die boven aan een putje zat die het dan achter zich in het ingangsgangetje stockeerde. Eens dat het daar vol lag moest 1 persoon over het puin zien te kruipen naar buiten en dan werd het puin in een 2e fase naar buiten gebracht. Zo zijn we ettelijke uren bezig geweest. Maar het loonde. In de late namiddag konden we dan met de wierrook bepalen vanwaar de tocht kwam en naar waar hij ging.

De verbazing sloeg toe toen de wierrook van rechtdoor bleek te komen dan direct wat steeg en dan ergens links verdween, richting uitgang. Richting uitgang dat is niet goed want eigenlijk zou die moeten aanzuigen (wat die uiteindelijk wel deed). De wierrook moest ergens anders heen gaan. Ons laatste wapenfeit van de dag bestond er dan ook in om zo veel mogelijk los puin links weg te werken om te zien wat het vervolg was. We konden wel al een mooi uitgespoeld plafond zien maar voor de rest nog niets. Daarvoor moesten we links en half metertje kunnen stijgen. Na de zoveelste keer achteruit te zijn gekropen met een hoop blokken was bij mij het vat bijna af en liet ik de eer om te gaan kijken aan Jos.

Jos wou wel nog eens gaan proberen of hij verder kon geraken. En ja dat lukte wonderwel, Jos geraakt wat hoger kon dan nog een dikke meter verder kruipen en zag dan een smal gangetje vertrekken met hanteerbare blokken op de bodem. Maar het was al dik na 17:00 uur en om hier in te geraken zijn toch nog wel enkele uurtje nodig van puin ruimen en misschien ook nog wel wat plopwerk. Maar oordeel zelf de 2 foto’s die volgen is de terminus, bloemkooltjes op de wanden en zien we daar vanachter nu geen donker gat tussen de blokken? Whisfull thinking of niet, volgende keer weten we meer.

Soit we hadden wel een pint verdient vonden we en we belanden dan ook tegen 18:30 op ons vast terras in Hamoir. Net op tijd om van de tapa’s te genieten die de cafébaas serveerde omwille van “Vendredi Sympa”.