Hoe lang nog

Inderdaad, hoe lang gaat die D3 nog met onze kloten rammelen! Dagobert, Annemie en ik zijn er nogmaals gaan werken (zondag 26/12). Onderweg onze ogen uitgekeken, nooit eerder in mijn 50-jarig bestaan zag ik zoveel sneeuw in de bananenrepubliek genaamd "België". De sneeuw lag soms metershoog langs de wegen, bijeengeblazen door de wind of bijeengeduwd door de sneeuwruimers. Maar deze laatsten hadden prima werk geleverd waardoor we vrijwel probleemloos tot in Hamoir geraakten. Vanaf daar waren de wegen niet meer geruimd en vlakbij de grot zondigde Dago (die nog steeds denkt dat winterbanden een soort van rupsbanden zijn) tegen regel nummer 1 bij het oprijden van een sneeuwhelling: nooit stoppen! Gevolg: de auto wilde geen centimeter meer omhoog en dus achterwaarts de helling weer af, en maar in Hamoir gaan parkeren.

Kleine naderingsmars dus, door zowat 30-40 cm sneeuw tot aan de D3 die al van ver zichtbaar was: stoomwolk en alle sneeuw er rond gesmolten.  In de grot was het aangenaam warm maar de hevige tocht maakte het minder leuk. Muts op en de hele dag liggen snotteren.

Eerst een berg puin ruimen van vorige keer, en dat naar buiten versassen (25-tal bakken vol). Drie man bleek weer de perfecte ploeg. Vervolgens duchtig verder verbreden, rechtdoor. Na enkele uren bleek dat de vorige keer de oude wijze das het goed had gezien: het werd inderdaad een ietsie pietsie breder (10 à 15 cm) maar die 25 cm van onze bijziende holenbeer was in geen velden of wegen te bekennen (nu gaat hij zich weer verplicht voelen om te reageren, maar wie schrijft die blijft, en dat valt achteraf niet meer te ontkennen: zie de reacties onderaan http://scavalon.blogspot.com/2010/12/jammer-maar-niet-getreurd.html). Maar kom, het is geweten dat speleo's zichzelf oppeppen met dergelijke overdrijvingen, en dat is in het geval van de D3 echt wel broodnodig.

Na nog een paar uur moeizaam gedoe (de linkerwand wilde ditmaal niet meewerken, onze Bomaworsten leken over datum) waren we een kleine meter (een heel kleine) opgeschoten en kregen we zicht op iets dat inderdaad wat breder wordt. Helaas: heel eventjes maar want, een halve meter verder wordt het alweer smal, echt smal... Daar zien we een spleet van 5 à 10 cm breed en die lijkt recht omlaag te gaan. Kortom, er is nog héél veel werk, reken minsten een dag om nog maar tot aan het begin van die nauwe spleet te geraken. Het fotoapparaat werd zover mogelijk vooruit gehouden maar de foto bevestigde wat we konden zien: er is een korte verbreding (30 à 40 cm breed?) en dan een heel smalle barst, waarin stenen recht omlaag stuiteren (d.w.z. nog steeds smal).

Nu, het zou toch wel kunnen dat het die barst is die ons toegang zal verschaffen tot de rest. Mogelijk is die barst de bovenkant van een bredere diaklaas die dan - hoop doet leven - onder de hele grot doorloopt (aangezien overal in de grot, alle spleetjes die van beneden komen, blazen). Champagne was dus niet voor vandaag (en ook de volgende keer mogen de bubbels thuisblijven) en ik was dan ook wel wat depri. Tientallen keren zijn we al in de D3 gaan werken, en voorlopig vergeefs. Maar eens thuis was de neerslachtigheid gauw verdwenen en kriebelt het alweer om terug te gaan. Want, in die berg zit iets groot. Trouwens, een wandelingetje gisteren toonde opnieuw diverse diepe gaten die in de sneeuw gesmolten waren, en dat een heel eind voorbij de D3. Overal in die berg circuleert de warme lucht. Dus we geven niet op.