Twee weken die voorbijvlogen. Paul en Annette zaten er al vanaf zondagavond 12/9, de andere Avalonners (Mark, Rudi, Kris en Bart) arriveerden vrijdag 17/9.
Allereerst dienden we een flinke teleurstelling te verwerken: de AN509-Pozo de la Mariposa, waarin we vorig jaar waren gestopt op –320 m in een enorme put die 99% zeker uitkomt in de Réseau Nostradamus van het Anialarrasysteem, zat dicht met sneeuw op –20 m. Er was geen doorkomen aan. Deze verbinding wordt dus minstens 1 jaar uitgesteld! Wel werd de uiterst instabiele doline grotendeels gesaneerd. Honderden blokken werden omlaag gekeild.
Daarentegen loste de AN60-Pozo Ryob’hilti wel zijn verwachtingen in. Ter herinnering: een jarenlang volgehouden desobstructie leverde in 2009 een grote doorbraak op: einde op –297 m voor een te nauwe meander. Deze meander werd in augustus 2010 verbreed, einde boven een grote put. Het trio Bart, Kris en Rudi daalde deze put vorige week af, een kanjer van liefst 120 m diep. Na nog een klein putje stond de ploeg zoals verwacht in het Systeem van Anialarra. De AN60 wordt dus de 5de ingang van het Systeem. Het is een schitterende grot, met imposante putten, –442 m diep en bijna 1 km lang. In de loop der jaren hebben we er 45 afdalingen in gemaakt, hoofdzakelijk om de meander op –30 te verbreden.
Toch niet zo evident voor een grot die 1200 km ver gelegen is. De grot werd nu volledig gedesequipeerd en zal allicht nooit meer door ons gedaan worden.Een kruis erover, en op naar andere en nog betere grotten!
Het Anialarrasysteem meet nu 27,5 km in lengte voor een ongewijzigde diepte van –739 m.
AN588-Pozo de la Grieta, één van onze blaasgaten die we op onze winterprospectie vonden, werd verder onderzocht (explo parallelle putten rond –180). Jammer genoeg leverde dit geen verder vervolg op. Topo en volledig desequipement. De grot is –220 m diep en 415 m lang. Al bij al niet slecht maar we hadden er meer van verwacht.
Maar niet getreurd, een ander blaasgat van deze winter leverde een groot vervolg op (die winterprospectie was een gouden zaak!). TSN25 (intussen AN595-Gouffre Polaire gedoopt) liep door en bleek een echte ijsgrot. Afdalingen tussen rots en sneeuw zijn niet ongebruikelijk op de Anialarra, maar in deze grot vroor het bovendien dat het kraakte! Er is daar kou geleden, mensen! Tot op grote diepte waren de rotsen wit berijmd of bedekt met een heldere laag ijs. De felle tocht die omlaag jaagt is hier niet vreemd aan.
In een drietal memorabele explo’s werd een diepte van –175 m bereikt, einde op enerzijds een put (zonder tocht), anderzijds een te verbreden vernauwing boven een put (hevige tocht). De grot ligt 100 m hoger dan de hoogste ingang van het Systeem, en boven een stuk lapiaz waaronder nu niets gekend is. Bovendien ligt ze in Frankrijk en niet Spanje zoals al de rest. Wordt vervolgd in 2011… als de grot dan niet dicht zit met sneeuw!
In de buurt van de Grand Entonnoir werd een grote put afgedaald die eveneens toegang gaf tot een grote ijszaal met tot 5 meter lange ijsstalactieten: AN596-Pozo Antártico. Einde op touw van 95 m lang, boven een diep zwart gat. Wordt ook (hopelijk) vervolgd in 2011.
Nog een nieuwe spruit: AN669-Pozo de la Babosa: dit gat, ontdekt door Paul en Annette op 14 sept, zag ons vijf keer over de vloer komen. De hevig aanzuigende tocht motiveerde ons tot zwaar desobstructiewerk in een afwisseling van kleine putjes en te nauwe passages. Einde op –40 m voor een nieuwe vernauwing, wordt dus vervolgd in 2011. Zou in relatie kunnen zijn met AN561 (Viento) of een afzonderlijke toegang tot het Anialarrasysteem kunnen worden. Wegens een putje met dikke moonmilch op de wanden in combinatie met de fluitende tocht, was dit een buitengewoon modderige, natte en koude grot.
Verder checkten we nog een reeks blaasgaten (AN590/AN593/AN668/AN673/AN675/AN675) en enkele andere grotten zoals AN62, een grote put, waar we 10 m dieper zijn geraakt dan de oude terminus (-75 m), einde op sneeuw.
Ook aan het “Marmottengat TS11” werd gegraven.
Het weer viel tamelijk goed mee, jammer van het laatste weekend waar de hemelsluizen twee dagen lang openstonden. Dit noopte ons tot een vervroegd en episch desequipement van de AN595-Gouffre Polaire in crue. Een ijsgrot exploreren is één ding, maar wanneer er langs overal ijswater door de sneeuw zeikt, lawines omlaag donderen en vastgevroren rotsblokken loskomen dan is het echt niet de plaats waar je moet zijn! Het afbreken van het kamp en de portages omlaag werden bijzonder bemoeilijkt door hevige regen en sneeuw. Goed voor één keer!
Het was in elk geval een bijzondere week, waarin de fundamenten zijn gelegd voor alweer een nieuwe expeditie… in 2011. Tijd voor een dagtrip in het Systeem hadden we overigens niet. Het enige minpunt: Mark die op weg naar de AN60 een schuiver maakte in het natte gras en aldus zijn pink brak. Een operatie in het hospitaal was noodzakelijk. Veel beterschap gewenst.
Thumbs up!
BeantwoordenVerwijderen