Ambiance Aquatique

door Dagobert

Gisteren 25/7/10 werd er een grote groep (11 M/V in totaal) gesignaleerd aan “het systeem van Bretaye”. Het was dan ook HET moment van het jaar om den Bretaye eens te gaan doen. Het was al weken droog en er werd geen onweer voorzien dus niets dat ons parten kon spelen. Die 11 mensen waren 6 Avalonners (Paul, Bart, Annemie, Tobias, Kris, Dagobert) aangevuld met nog een 5-tal UBS'ers (2xCTS, 1x GSCT, 2xESB. De ESB is de club die ondermeer “Trou de la Chaise” in Yvoir beheren. Dus schrik van water zouden die niet mogen hebben.

Rond 10:30 is iedereen zo goed als klaar en vertrekken we in 2 groepjes. Het groepje Avalonners onder leiding van Bart gaat stroomafwaarts terwijl Paul de UBS’ers op sleeptouw neemt maar dan stroomopwaarts. De ingangszone geeft weinig problemen maar toch slaag ik erin om een kwak slijk recht in mijn oog te krijgen en dus moeten we eventjes improviseren. Het eruit wrijven was geen optie want op dat moment waren we reeds onherkenbaar geworden door de enorm slijkerige omstandigheden.


Dan kwam het eerste obstakel van formaat, de Harakiri, maar eigenlijk viel deze nog zeer goed mee. Er stond weinig water en de echte moeilijkheid was om je vooruit te trekken door de modder want drijven deden we niet. Na een zijsprongetje in de “Rivière Inconnu”, die toch wel enkele mooie dingen in petto heeft, verder door grote galerijen waarvan de plafonds bij momenten mooi gedecoreerd zijn. We bewonderen nog een calcietvloer net voor de "Passage du Président" en horen dan de anderen aan de ander kant van deze passage.

Eén voor één komen de lichtjes boven aan onze zijde. Ze hebben het koud dat is duidelijk maar de gezichten vertellen nog iets meer. Blijkt dat de komende passages limiet limiet zijn en beduidend hoger staan dan vroeger (dixit Paul). Waarschijnlijk komt dit omdat door het steeds lager wordende debiet van de ondergronds rivier (een tendens die al jaren zichtbaar is), het stroomafwaartse deel van de grot aan het verzanden is. 

Vooral de “Pieds Humides” blijkt veel hoger te staan dan vroeger, daar moet je gewoon kopje onder volgens Paul. We zullen straks wel zien. Eerst de Président maar eens doen. Op de rug glijden we erdoor. De lippen op sommige plekken tot tegen het plafond. Oef we zijn erdoor, iedereen kon zijn zenuwen de baas. Hmmm toch wel spannend zo’n passage en de moeilijkste moeten nog komen, dat belooft.

De Jonction dan, we kiezen om langs onder te beginnen en de shunt langs de étroiture bovenaan niet te nemen. Hiervoor moeten we echter een eerste keer kopje onder gaan. De Jonction is, denk ik, de langste passage, maar je kan die in stukjes doen want op 2/3 van het traject is er een luchtspleetje, waar je eventjes tot rust kunt komen. Allez tot rust komen is veel gezegd, je kan net je hoofd een beetje oprichten om beter te kunnen ademen en dat is het dan. Een beetje verder kom je dan boven in een echte klok. Hier zit Bart op me te wachten. Daarna nog een klein stukje dat zeer extreem is (2cm lucht) en we zijn de Jonction gepasseerd. Bart vertrekt als eerste en ik volg een beetje later, nadat ook Kris in de klok is gearriveerd. Bij het rechtkomen slaat de koude op mijn achterhoofd (ik had geen kap op) en eventjes zie ik sterretjes.


Snel eventjes op de topo kijken om te zien wat er nog moet komen en weg zijn we. Snorkel en Blubs stellen niet veel voor (nadat je de Jonction hebt gedaan) en in "La Ligne Droite" kunnen we zelfs enkel zwemslagen doen. Eventjes verlaten we het water om dan weer af te dalen tussen de blokken naar het begin van de beruchte "Pieds Humides".

Het aanzicht zegt genoeg, er is dan wel lucht over de hele lengte maar zonder snorkel kan je die lucht niet gebruiken, dus moet je onder water. Even twijfel ik om voorwaarts door te duiken (het kan want er zijn er nog al die dat gedaan hebben) maar vertrek toch maar op mijn rug. Halverwege nog een goede teug lucht nemen en hopla onder water het laatste stukje door (1m). Iedereen passeert ook dit obstakel zonder problemen. Maar het moet gezegd: ik zie toch niet iedere speleoloog dit allemaal doen. Je moet je zenuwen toch wel goed de baas kunnen blijven en paniek is uit den boze.


Op het Brevet B leren ze dan wel in theorie hoe je je moet voortbewegen in waterrijke passages, maar eigenlijk zouden ze zo’n passages ook eens in de cursus LIVE moeten proberen. Misschien niet direct den Bretaye maar er zijn nog andere minder stressy watergrotten mogelijk (Chaise, Loutre om er maar 2 te noemen).

Enfin we hebben het moeilijkste gehad en na wat zoeken vinden we de uitgang het is 2:49 in de namiddag dus we hebben er zo’n 4 uur over gedaan. Niet slecht voor een eerste keer, maar we hadden dan ook een super gids bij ons. Bedankt Bart om de waterpassages als eerste te gaan verkennen. De andere groep komt een twintig minuten later ook aangewandeld. Het was dus een zeer geslaagde doorsteek die zonder problemen is verlopen.

Alle nodige info en historiek van dit prachtig systeem kan je natuurlijk vinden op de avalon website