Marathonsessie

Vrijdag, Annette en ik kruipen in de Veronika. Doel: eindelijk die topo afkrijgen. Het is vandaag de 51ste topodag! Gelukkig gespreid over bijna 15 jaar, maar toch. Hadden we dit van tevoren geweten, we waren er nooit aan begonnen! Veronika wordt in sneltreinvaart doorgekropen, hier moeten ze ons geen trukjes meer leren. De kitzakken worden gewoon voor ons uit gerold: in welke andere grot heb je die luxe?
30 minuten later - inclusief fotosessietje - zijn we de Jonction al voorbij en zitten we in de Réseau de l'Angle Droit van de Chawresse. Topomateriaal en beginnen maar. Echter we hebben zowat het modderigste stuk uitgekozen en binnen de paar minuten zijn we al niet meer herkenbaar. Probeer zo maar eens proper te werken. We zitten in een nauwe, stijgende meander, helemaal boven verspert een groot blok de weg. Annette geraakt er niet voorbij. We wisselen van plaats, ik krijg het blok wel weggerold en de première lonkt. Vijf meter verder zie ik een voetstap in de modder: de mijne, die ik hier een jaar of 4 geleden achterliet. Inderdaad, dit stukje hadden we reeds ontdekt; via een andere, parallel gelegen meander die we eveneens op het einde hadden opengemaakt. Fijn, kunnen we ineens al topograferend langs daar weer omlaag.

Zo gaat de dag verder, als automaten meten we verder, en verdomd wat is het hier weer een complexe zone. Alles verbindt met alles, modder à volonté, instortingen waar het water doorheen zeikt; dolle pret dus. Gelukkig is er de DistoX die het allemaal heel wat eenvoudiger maakt. Na een paar uur heb ik begr pen dat ik (weer) eens te licht gekleed ben voor deze natte en koude grot. Bibberen dus. Annette is slimmer en heeft een extra fleece bij. De uren schrijden verder, gaat dit nu nooit afgeraken? Puttenzone, de "11de Tranchée"; gelukkig de laatste van deze diepe dwarsdiaclazen die de Chawresse typeren en vaak echte grotten op zichzelf zijn.
Vorige keer zaten we een hele dag in de 7de Tranchée, die tot -66 m afdaalde, al een respectabele diepte. Het equipement ter plaatse, minstens 15 jaar oud, is goed voor de vuilnisbak. De moesketons zijn vrijwel weggeöxideerd ('s anderendaags maak ik ze thuis schoon, ze zijn nog slechts flinterdun).

De ruime put eronder, 8 m diep, valt niet vrij af te dalen. Speciaal hiervoor slepen we al ons klimmateriaal mee, een laddertje en wat touw. Onderaan de grote en mooie put stopt het niet. Onze vrienden van de GRSC hebben zich hier destijds echt in vastgebeten. We volgen hun spoor van verbrede meanders. Weer een put: 4 m diep. Wat verder: een steile toboggan, Annette waagt zich een meter of 3 ver maar verderop gaat de schuine gang over in een put. We gooien er stenen in, helaas, dat zal zonder touw niet lukken. Nu, we hebben nog wel touw, maar de enige ankerpunten hier zijn "goujons", waarop geen moeren meer zitten. En die hebben wij ook niet! Even overweeg ik om onze plakketten er zonder moeren op te hangen. Maar het gezond verstand zegeviert: hier een ongeluk hebben zou catastrofaal zijn. Een evacuatie op een brancard in deze réseau? Vergeet het maar!

Enfin dat laatste 4 m-putje zal voor een andere keer zijn (beneden eindigt het toch, volgens de info die ik ervan heb). Eerst de rest afwerken; wat nog de passage van een ongelooflijke modderbak vergt. Echt zo een trog vol crême-au-beurre. De tekeningetjes in mijn boekje worden hoe langer hoe summierder; trouwens de blaadjes worden hoe langer hoe bruiner. Tijd dat het gedaan is; we zijn tot op het bot verkleumd en we zijn het beu, beu, beu. Maar dan is het klaar! Hoera, op enkele kleinigheden na, is de topo van het Systeem Chawresse-Veronika ingeblikt. Het hele grotsysteem meet om en bij de 5610 meter. Historisch gewoon. Het is vrijdag 16 april 2010, 19u. Een moment om te koesteren.

We schrokken een suikerwafel binnen, stompen onze kitzakken vol modderig touw en ander materiaal, en kiezen voor de terugweg. Een half uur later staan we buiten in de laatste zonnestralen. Even preciseren toch. De topo is nu wel voor 98% af, maar er is nog veel werk. Tijdens ons jarenlang duren project hebben we vele plaatsen gevonden waar we kunnen werken. En met wat geluk, kan dat wel eens heel veel opleveren, want de echte collecteur is nog steeds niet ontdekt. We kunnen hem een 100-tal meter volgen in Trou des Manants, en nog veel verder in de Sainte-Anne. Hij is er gewoon, en ooit, voor we er te oud voor zijn, moeten we onze pootjes daarin kunnen baden onderin de Chawresse. Hoe dan ook, een publicatie over de Chawresse-Veronika, met daarbij een gigantische topo, zou wel eens sneller kunnen komen als verwacht.