Ploeteren in de Abime de Lesves

Annette en Paul namen deel aan een weekendje Spéléo Secours. Zaterdag 14/3 was een herhalingsdag in Floreffe. Rotsen, bomen en grot werden ingeschakeld om alle gangbare technieken nog een keer in te oefenen.
Contrepoids en frein de charge in de bomen, tyrolienne aan de rotsen, mise sur civière en brancardage in de grot, Généphone in het bos. Gooi er nog een régulateur, een palan, een balancier, wat mouflages en een déviation humaine tegenaan en 't is compleet. Je ziet het in de Spéléo Secours wordt Frans gesproken.

Zondag 15/3 zou er een "echte" secours gesimuleerd worden in de Abime de Lesves. Zoals het een goede secours past kwam het alarm in het holst van de nacht binnen. De eerste ploeg, de "équipe de reconnaissance" werd dan ook om half vijf ' s ochtends uit hun bed gezet en drie maal raden wie er tussen deze ongelukkigen zat: jawel Annette. Wat later volgde een "équipe civière" en om 7 uur was het dan de beurt aan al de anderen (waaronder ik) en versasten we collectief naar Lesves. Het kleine dorpje werd volledig overrompeld.
Elke ploeg krijgt een missie, en een van de eerste dingen die tijdens een reddingsactie gebeurt is het tot stand brengen van een communicatie tussen de grot en de PC (commandopost). Ik werd ingedeeld in de "telefoonploeg" en de komende uren worstelden we met onhandige bobijnen met honderden meters telefoondraad in de Abime de Lesves omlaag.
Iedereen was er in zijn naïviteit van uitgegaan dat de slachtoffers zich wel ergens beneden de grote put zouden bevinden maar toen we de "équipe civière" kruisten die weer omhoogkwam, werd het gauw duidelijk dat het ietwat moeilijker zou worden. Die mensen zagen eruit alsof ze in een beerput hadden liggen spartelen. Wat bleek: het slachtoffer bevond zich een flink eind in de réseau die de GRPS enkele jaren geleden stroomopwaarts had geëxploreerd. Voorbij 3 voûte-mouillantes nota bene waarin je mestnat werd, en in een wereld van blubbermodder genre "onderverdieping van de Grotte des Emotions".

Terwijl we de bedenkers van dit perverse idee hartsgrondig naar een andere planeet verwensten, legden we stoïcijns onze telefoon verder. Bij het slachtoffer gekomen (dat een gebroken been voorwendde)vonden we Annette en de rest van haar ploeg, die daar al een uur of 5 wortel zaten te schieten en te bibberen en droomden van een lekker hete warme chocomelk voor een knetterend haardvuur.  Ik was intussen al enkele malen door de voûte-mouillantes heen en weer gemoeten, daarbij per ongeluk in een diep bassin gevallen en dus nat tot op mijn ondergoed. Leuk! Vooral toen de PC via de telefoon aankondigde dat ik na mijn telefoonmissie beneden mocht blijven tot op het einde van het "maneuver" en de brancard mee naar buiten mocht zeulen.

Intussen werden door diverse andere ploegen de hele grot en de doline geëquipeerd van de nodige secoursstellingen, zodat rond de middag het verlossende nieuws kwam dat de evacuatie mocht beginnen. Een paar uur lang doorheen de rivier sleuren (geen betere manier om een hernia op te lopen dan met een brancard door een rivier te zeulen, met een te laag plafond, en de opdracht de brancard droog te houden); en wat in putten takelen en klaar was kees.
Rond een uur of 3 's middags kwam onder grote belangstelling van de locale bevolking de brancard weer bovengronds.
't Was leuk, zoals steeds buitengewoon leerzaam, maar vooral bijzonder frisjes. Drie uur later had ik nog koud. Dank aan de organisatoren: doe zo verder, we amuseren ons rot!