Wegens winterse toestanden was het hier wat kalmer op het blog, maar hier zijn we dus weer. Leuke bijkomstigheid: dit is het 200ste bericht sedert ons blog van start ging.
Vrijdag 15/1 prospecteerden we (Annette en Paul) verder in de zijvallei van de Ourthe, waar we vorige week reeds waren geweest. Opnieuw werden een aantal grotingangen gevonden. 
De meesten echter bewoond door dassen. Die beesten zitten de laatste jaren echt overal. Overal dassenpaadjes in de bossen; je hebt ze maar te volgen om een grot te vinden. Die grotjes hebben we dus niet bezocht. Ten eerste laten we die beestjes in de winter liever gerust, ten tweede is de afgrijselijke stank die uit zo’n dassengat komt weinig uitnodigend, en ten derde: plots neus aan neus liggen met één van België’s grootste “wilde dieren” is niet echt iets waar we naar uitkijken. 
Maar van zodra het lente is, komen we nog wel eens terug loeren in dit interessant valleitje waar we in totaal een 15-tal nieuwe ingangen hebben geïnventariseerd.
Zondag 17/1 dan zaten we in de Trou des Côtes. Eindelijk eens een zondag zonder sneeuw of ijzel. Dat werd tijd, want die kitzakken stonden al 3 weken gereed. Voor Annemie was het haar eerste bezoek aan deze mooie ontdekking, en ook Michaëla had het nieuwe stuk (Salle des Invités en verder) nog niet gezien. Het was dan ook gedeeltelijk een soort van gidsing voor ons (Paul en Annette), maar toch werd tussendoor nog flink wat gewerkt, geplopt, geëxploreerd en zelfs gebaliseerd. We waren ditmaal gewapend met wat speciale attributen die onmisbaar zijn om in zo’n supergeconcretioneerde grot te exploreren zonder alles te besmeuren, zoals een groot plastiekzeil.
Met veel moeite en met minimale schade geraakt Annette in een kleine zijzaal die we eerder reeds met de Autoflops hadden kunnen filmen vanuit de Salle des Invités. Een meter of vier in het vierkant; prachtig uitgekristalliseerde gour op het laagste punt. 
Op een andere plek (Salle Blanche) werd dankzij het stuk plastiek een modderhelling onderzocht, bovenaan was er een klein putje waarin enkel Annette geraakte. Twee meter lager liep het dood, jammer. Zo werden nog enkele vraagtekens geschrapt, maar er kwamen er ook twee bij. 
We zijn in deze grot nog lang niet rond. Op de terugweg werden nog enkele vervelende smalle passages geëlimineerd. Vroeg buiten, en dat was ook gepland want we wilden nog een paar uurtjes in de D3 gaan werken. Profiterend van het feit dat we met zijn vieren waren, werd er flink wat puin uitgehaald (intussen moet dat al 5 meter omhoog gesleurd worden). Wordt vervolgd, maar zal zeker nog heel veel werk zijn.
Die gour is echt wel 'Emotions' stijl zo met dat bloemkooltrosje :-)
BeantwoordenVerwijderen