Onvergetelijke namiddag in TDC

Wie ons blog aandachtig volgt, weet dat we in de Trou des Côtes zicht hadden op een vervolg. Zou deze grot dan nog meer in petto hebben? Zou dit “het” vervolg zijn?  Of zouden we toch weer niet uit het blokkenstort geraken waar we ons de voorbije weken met enige doodsverachtiging hadden doorgewerkt? Veel vragen… die snel een antwoord zouden krijgen: de desobstructie leek een formaliteit van enkele uren.

Zondag 8/11/2009: een prachtige herfstdag. We zijn met 5, teveel voor in de TDC  dus er gaan er 3 (Bart, Dagobert en Peter) werken in een grot die in de buurt ligt, de D3.

De komende twee uur houden Rudi en ik ons bezig in de TDC met het verbreden van de te smalle passage in het blokkenstort. Tussen de bedrijven door toon ik Rudi de rest van de grot. In onderpak en op kousen om niks vuil te maken. Het blijft verdraaid mooi, en alles bij elkaar toch al wel een flink stuk. Lastige progressie, dat wel, want volgestouwd met concreties waar je voorzichtig tussendoor moet kruipen en slalommen, en alles is begroeid met bloemkooltjes, dus pijnlijk voor de knieën.

Weer naar onze desobstructie, het moment is daar, de passage lijkt groot genoeg, het onbekende lonkt. Ik wurm me als eerste door de toch nog zeer smalle doorgang en even later sta ik dan in het nieuwe vervolg. Zoals steeds is dit slechts half zo groot als we hadden ingeschat, een diaklaas van amper 50 cm breed en waarin ik net kan rechtstaan. Ik zie enkele meters verder, maar daar zie ik weer enorme blokken. Humm dat valt precies wel wat tegen! Rudi volgt ook, samen wurmen we ons 3-4 meter verder tot waar we achter een hoek kunnen kijken en dan… zien we wel 7 meter ver in een veel ruimere gang. Geen concreties: een kleivloer en blokken, maar iets zegt me dat dit “het vervolg” is. We besluiten onmiddellijk om de anderen te gaan halen; een gok want misschien loopt het helemaal niet verder, daarginds. We zetten nog een plop in de vernauwing, spurten naar buiten en bellen de anderen met de GSM op: “Komen, mannen, we hebben zicht op iets interessants”.  Die uitnodiging laten ze niet links liggen.

Een uur later zitten we met zijn allen aan het begin van het nieuwe stuk. We zijn uitgelaten als kinderen, de stemming zit erin. Rudi gaat als eerste, ik probeer te filmen.
Na vijf meter reeds zegt Rudi “oh la la!” en wie Rudi kent, weet dat zulks een uiting is van extreme blijdschap!  Yippie, het loopt verder, het wordt groot, zeer groot zelfs, en we zien de eerste concreties. De zaal  wordt voor de allereerste keer door mensenogen aanschouwd en prompt gedoopt: dit wordt de “Salle des Invités”. Wat verder kijken we onze ogen uit naar spierwitte vloeren vol glinsterende kristallen, druipstenen in alle formaten en vormen, en vooral een groot zwart gat dat in de verte lonkt.

Onze speleopakken en laarzen worden uitgetrokken, voorzichtig kruipen we door een wat lagere doorgang tussen de hagelwitte concreties. We staan in een grote, hoge zaal, het loopt verder langs links maar ook langs rechts. Ik neem rechts want daar is geen modder, en geraak zo in een magnifiek zaaltje met grote kolommen. Vanuit een zeer lage doorgang in het calciet komt een frisse bries. Deze lage passage zorgt voor flink wat hilariteit, want enkele stalactietjes maken de passage heel smal. Ik moet passen, en zelfs “geheim wapen” Rudi heeft er last mee. Vijf meter verder is er weer een smalle doorgang waar Rudi met veel moeite doorgeraakt. Wij hebben intussen enkele stalactietjes een zachtmoedig en goedbedoeld tikje gegeven waardoor we hem kunnen volgen. We belanden in een prachtig zaaltje met een glinsterend witte vloer. Er is geen evident vervolg te zien maar de plaats is wonderbaarlijk mooi.

Terug maar, want Peter staat al te springen van ongeduld: hij is ergens omhoog geklommen en heeft zicht op een ruim vervolg, dat boven de Salle des Invités ligt. De hele stoet volgt hem, via een indrukwekkend balkon dat de zaal eronder domineert. We stijgen verbazend veel, we moeten hier nu toch echt wel vlak onder de oppervlakte zitten. De concreties zijn hier spaarzamer, maar een nestje met enkele afgeplatte grotparels levert alweer de inspiratie voor een naam: Salle Menthos.

Gedurende een half uur zit iedereen wel ergens in een hoekje te exploreren, want het loopt in alle richtingen wel wat verder. Finaal vinden we het welletjes; we hebben ruim 100 à 150 m bijgevonden en we hebben geen flauw idee van welke richting we uitgaan. Zonder topo verder exploreren is te gek, daar moeten we nu echt werk van maken! Terug dus, allen zeer voldaan. Wat een prachtige grot. En vrijwel geen modder: je loopt hier een uur lang rond op je sokken, over het calciet. Hopelijk blijft het zo. Want de combinatie concreties en modder haten we als de pest (cfr. Grotte des Emotions).

Op de terugweg verbreden Rudi en ik nog enkele nauwe passages, de andere 3 stomen gauw naar buiten om in hun grotje, de D3, te gaan opruimen. Rond zes uur zitten we allen in het café, en kunnen we het glas heffen op één van onze mooiste ontdekkingen ooit. En het is nog niet gedaan!

Meer foto's vind je hier (maar alles gauw-gauw genomen in volle première...).

Maar vooral... klik HIER voor de enige echte live video van deze onvergetelijke exploratie (13 minuten...)