Duik in het Verre Westen – vervolg en einde

Ongeveer een jaar geleden (okt 2008) dook Michel in de sifon die in het meest verafgelegen en meeste westelijk deel van de grot ligt: de sifon 9. Zie http://scavalon.blogspot.com/2008/10/duik-in-het-verre-westen.html voor het verslag van toen. Michel geraakte toen wel het diepste punt voorbij (op –8 m), steeg weer 5 meter doch een vernauwing op –3 hield hem tegen.

Gezien de extreem droge zomer van 2009 leek het ons het moment om deze duik te herhalen. Een flinke ploeg sherpa’s kreeg dan ook de eer en het genoegen om Michels zware spullen doorheen heel de grot te slepen: Annette, Bart, Raf, Tobias, Paul en genodigden Frans Kampkes en Florian De Bie.

Ondanks de regen van de voorbije weken waren de waterstanden onder de grond nog steeds ultra-laag. Meer nog: in vergelijking met ons bezoek van ongeveer een maand geleden, was het niveau van de S9 nog een extra meter gedaald: het stond dus zeker 3 meter lager dan tijdens de duik in 2008. Maar dit maakte het nog veel moeilijker voor Michel om zich in zijn neopreenpak en duikuitrusting te hijsen: hij moest dit staande in 1 m diep water doen. Blubber alom, heel slechte lucht (iedereen stond te hijgen), koud water, kortom een nachtmerrie. Na een half uur was Michel zover en verdween hij in het chocoladebruine water. Tien minuten later kwamen er geen bellen meer onze kant op: hij was het laagste punt voorbij! Wij droomden al van het grote vervolg dat hij vast en zeker aan het exploreren was…. maar een kwartier later kondigden bellen zijn terugkeer aan. Op die tijd kon hij onmogelijk veel hebben geëxploreerd (nog maar enkel de duikuitrusting afleggen en daarna weer aantrekken duurt al gauw 30 minuten).

Met spanning wachtten we tot onze duiker zijn adem had teruggevonden in de van CO2 verzadigde atmosfeer, en zijn relaas deed. De sifon daalde zacht over een meter of 25 afstand, tot op een diepte van 5,60 m. Dan werd het veel groter, hij kon recht omhoog stijgen tot aan een wateroppervlak: de sifon was gepasseerd! Maar, de enige uitweg uit deze luchtklok was een versmalling, recht boven hem. Onmogelijk die met duikuitrusting aan te passeren, en nergens was er iets waaraan hij zijn flessen en overige materiaal kon hangen. Alles dat hij uit zijn handen liet vallen zonk naar de bodem, 5 m dieper! Bovendien, hoe al watertrappend uit heel die uitrusting geraken, en dan een meter omhoog chemineren om te proberen die vernauwing te bereiken? Onmogelijk en levensgevaarlijk. Frustrerend maar er zat niets anders op dan terug te keren. Michel zocht alles onder water uiteraard goed af (op de tast): er schijnen geen andere doorgangen te zijn.

De vernauwing die Michel belette om verder te geraken, was ongetwijfeld dezelfde als diegene die hem tijdens zijn duik van vorig jaar ook stopte. Maar toen stond het water drie meter hoger, en was er dus geen luchtklok.

Jammer maar helaas, verdere duikpogingen schijnen zinloos. Avalon kan maar op één ding hopen en dat is een extreem-, ultra-, mega-, hyperdroog jaar 2010. Maar vooraleer die sifon opdroogt, zal er maandenlang een Saharaklimaat moeten heersen. De sifon is nu nog minstens 30 m lang en vertegenwoordigt een volume aan water van 50 m³ of meer. Maar niet getreurd: als het niet langs de S9 passeert, dan zal het langs de S8 moeten! Daar hebben we tot op heden nog niet veel aan gewerkt en dat gaan we heel spoedig rechtzetten. Binnen enkele weken lees je er hier meer nieuws over: we plannen immers om deze sifon leeg te pompen… Waarheen en hoe dat lossen we nog wel op.

Met dank aan alle dragers.