Deze ploeg ging als eerste van start en kreeg 2 uur tijd om in de “contactzone” te geraken. Afspraak vanaf 12u00! De tweede ploeg was met 4: Rudi, Tobias, Dagobert en Peter V. Ze knapten eerst nog een karweitje op aan de ingangspoort van de Fagnoules en daalden dan rustig af in de Buc. Ploeg 1 koerste door de grot en geraakte op tijd aan de terminus van vorige keer: een klim boven een put van 7 m diep. Daar ging het tot onze verbazing niet verder omhoog, maar er vertrok een ruime, horizontale meander!
Eén probleem: in het begin lag een enorm blok dat de doorgang versperde. Dit kon na een kwartier zwoegen worden weggekanteld en de weg lag vrij. Het trio stoof door de zeer kronkelige meander, het was nu 12u05 en wat bleek: we hoorden vaag in de verte stemmen en geroep! Hoera, we juichten het al uit, nu nog enkel uitvinden waar het geluid vandaan kwam en dat was niet uit het evidente vervolg van de meander, maar wel uit een heel lage en scherpe doorgang waarin een riviertje stroomde. Friedemann kroop er prompt in, en kon heel snel visueel contact maken met Tobias in de Buc!
Tot onze verbazing zaten zij niet in Salle Peter, maar waren ze een nauwe zijrivier opgeklommen in de grote put (P11) van de Buc. De verbinding gebeurde dus op een totaal onverwachte manier, en wel via een een zijriviertje van de Buc, dat in een ver verleden echter een zijriviertje van de Fagnoules moet zijn geweest. Identiek en even origineel als de (veel grotere) historische verbinding Pierre-Saint-Martin/Gouffre des Partages vorig jaar. Enkele minuten later, na veel gesakker en gewroet van onze twee benjamins, konden ze elkaar aanraken en was de verbinding een feit!
Nog wat later kwam Tobias te voorschijn, gevolgd door Rudi: zij realiseerden als eersten de fysieke verbinding Fagnoules-Buc. Niemand die dit ooit had durven dromen, en dus champagne hadden we niet bij... maar wel een fototoestel om de ambiance van dit magische moment vast te leggen.
Iedereen zette zich nu aan het werk: Friedemann en Tobias gingen ergens graven, Rudi ging een looplijn uitspitten boven de P7, Paul en Annette gingen aan de slag met topomateriaal (en maten 43 m aan zonet ontdekte galerijen op), en in de Buc gingen Peter en Dago urenlang tekeer om te proberen de uiterst smalle “Jonction des Malades” reeds wat te verbreden. Jammer genoeg brak er een boor van de Hilti en waren hun verbredingswerken daardoor beperkt tot hamer en beitel.
De topoploeg geraakte niet door de Jonction: zij waren in neopreen gekleed en dat was niet compatibel met de +/- 5 m lange, nauwe spleet. Maar de topo ziet er zeer goed uit, erg groot zal de fout op de verbinding niet zijn.
Rond 17u30 zat de voltallige ploeg voldaan op een terrasje in Purnode, nog amper beseffend dat ze vandaag geschiedenis hadden geschreven.
De volledige clip (8 minuten) staat hier. Sorry, het is geen hoogstaande reportage, maar wel "live" gefilmd en dus historisch materiaal:
Geen opmerkingen :
Een reactie posten