door Dagobert
Zondag 15/3/2009 zaten we weer in de Trou de Côtes. We dat waren Rudi, Peter V en ik. De bedoeling was om te trachten tot aan een vlak wandje te geraken waar we vorige keer al op keken. Te overbruggen afstand 3 meter waarvan 1 meter al een beetje verbreed was en waarvan de laatste 2 meter nog opgevuld was tot 15cm onder het plafond. Een ambitieus plan dus
De eerste vaststelling van de dag was direct al een stuk minder. In de anders droge ingangspijp stond nu een plas van een meter lang. De tweede vastelling deed ik met mijn neus. Een bestiale geur van uitwerpselen vulde mijn neus toen ik het plasje beroerde. Na een eerste stinkend bad en de nodige capriolen om de Hilti droog hierover te krijgen begonnen we eraan. Eerst nog het puin van de vorige verbreding opruimen en daarna gewoon verstand op nul. Links een massage van de wand / rechts een massage van de wand en daarna veel puin ruimen.
Na 2 zo’n links/rechts sessies was het reeds 16:00 uur en waren we reeds goed opgeschoten. De opvulling tussen de 2 wanden was uitgegraven en over 2 meter reeds breder gemaakt. Rudi deed dan maar eens een poging om helemaal tot vanachter te kruipen tot aan het wandje in de hoop in een putje te kunnen kijken. Dit lukte maar het putje liep dood. Na wat getwijfel besloot Rudi om het toch ook eens op zijn rug te proberen, wetende dat hij dan met zijn rug over een zeer scherpe omhoogstekende rotsblok moest schuren. Dit lukte en wat volgende was dit ...
- Rudi “Dat loopt hier door”.
- “Wat? dood” vroeg Peter.
- “Nee, nee, het loopt door en het wordt groot” zei Rudi.
- “Ik kijk in een zaal”
Rudi was er dus op één of ander manier in geslaagd om eerst over die scherpe rand te kruipen en daarna onder een lamel door zijn hoofd in een zaal/galerij te steken. Blijkbaar gaan we dus uitkomen in een zijwand, het is er ruim volgens Rudi en we zullen er terug recht kunnen staan. Maar om er door te geraken zal er toch nog wat werk te verzetten zijn. Zeker nog een halve dag om alles breed genoeg te maken. Enig minpuntje is dat we terug omhoog gaan en we zitten al zo hoog op de heuvel dat we maximaal nog 15 meter kunnen stijgen.
Dus om de dag te eindigen zette ik het verstand nog maar eens op nul en kroop, nadat Rudi niet zonder moeite was terug geraakt, terug naar achter. Bij de aanblik van waar Rudi zijn hoofd had ingestoken slikte ik toch eventjes. Ik moest daar nog niet over nadenken. Ik geraak daar geen 30 centimeter in. Na nog een linkse en rechtse wandmassage hielden we het voor bekeken. De volgende ploeg zal eerst al zoet zijn met minstens een uur puin ruimen om daarna misschien nog 1 of 2 maal wat te moeten verbreden. Maar dan zitten we er door da’s (bijna) zeker.
Dagobert
Ps. De schaal op de croquis klopt voor wat betreft de lengtes. De breedte van de gangetjes is echter een stuk smaller. Reken op de helft van de schaal. En daar waar de croquis stopt daar heeft Rudi zijn hoofd in het vervolg gestoken.
Geen opmerkingen :
Een reactie posten