Met Rudi gingen we kijken in de Oufti-Amai en daar bleek de tijdelijke sifon, die al bijna een jaar de toegang tot de terminus (de S9) blokkeerde, eindelijk open te staan. We topgrafeerden dadelijk vanaf daar tot aan de S9: meer dan 100 m in rechte lijn!
Ook topografeerden we de Hyperventilateur die we meer dan een maand geleden ontdekten. Wat meer was: we localiseerden daar zelfs de oorsprong van de tocht die deze galerij kenmerkt: een piepklein gaatje waaruit een venijnige tocht blaast. Veel werk in het vooruitzicht.
Met Dago dan werd allereerst de boveningang weer vrijgemaakt. Met een takelblok en tir-fort werd het 200 kg zware rotsblok dat er bovenop lag, verwijderd.
De ingang werd in ere hersteld en voorzien van een metalen vat en deksel.
Daarna togen we in de grot naar een zijgalerij voorbij de S7, waar we al meerdere pogingen hadden ondernomen om doorheen een uiterst smalle passage te geraken, waarachter een grote ruimte met echo lonkte. Echter deze had aan al onze pogingen weerstaan. Dago opperde een naam voor deze galerij: Fort Knox. Ook nu gaf Fort Knox zich niet zomaar gewonnen!
Na twee uur hameren, boren, spartelen en wroeten, waarvan één uur enkel in T-shirt gekleed (aldus won ik 1 centimeter), geraakte ik er door. Wat erachter zat vertel ik wel op de clubvergadering.
De Fagnoules meet intussen rond de 2150 meter, en werd dieper: we zitten nu op bijna -60 m (niveau S9).
Geen opmerkingen :
Een reactie posten