Werken voorbij de Ex-S6

Zondag 15/6/2008; met zes naar de Fagnoules. Gelukkig stond het water weer laag, maar er was onweer voorspeld en we voelden ons toch niet zo gerust om voorbij de sifons te gaan werken. Vooral de Siphon Moche passeert niet meer bij hoog water. Aan de S6 gekomen, bleek dat er nu bijna 30 cm lucht was boven het water: wat een luxe! Dago, Annette en ik kenden dan ook het plezier om als eersten ooit door de sifon te gaan (zonder duiken of pompen dan).

Geweldig, en de bekroning van een half jaar hard werk om deze sifon te elimineren. De sifon werd toch leeggepompt zodat we nog puin konden ruimen en nog op één plaats het dak wat verhogen. Intussen waren Jan, Bart en invité Nicolas Hecq ook aangekomen; nadat ze eerst nog de actieve galerij waren gaan bezoeken die boven de waterval uitkomt.

Datzelfde trio kreeg groen licht om ineens door te stomen naar de Oufti-Amai, geen van hen was daar al geweest en we waren vooral benieuwd naar het oordeel van duiker Nico over de eindsifon van deze réseau.

Intussen ruimden Dago, Annette en ik puin, en boorde Dago gaten in het dak voor de aller, aller, allerlaatste plop.

Daarna hielden Annette en ik ons gedurende een uur of 4 bezig met het topograferen van de Réseau Oufti-Amai.

Onderweg werden we gekruist door het trio dat terugkwam van deze réseau: zoals verwacht enthousiast over het “on-Belgische” karakter ervan. Nico was dan weer opgetogen over de sifon: perfect duikbaar en volgens hem mogelijk een hangende en korte sifon. ’t Is waar dat het niveau van de sifon niet erg schommelt, wat er op kan wijzen dat het een “hangende” sifon is.

We topografeerden het hele stijgende gedeelte (voorstel tot naam: la Montée Impossible - Anialarra gangers zullen de naam herkennen), tot aan de mooi geconcretioneerde zaal waar maar liefst 4 zijgangen uitnodigend lonken! We blikten zowat 100 meter in, toen was het bijna 16 u en moesten we terug. De anderen waren intussen aan het verder graven in de gang die boven de S8 zit. Jan groef als een gek en wist van geen ophouden, terwijl de anderen machinaal de ene bak zand na de anderen uit de gang sleurden. Nog geen grote ruimte in zicht… wordt vervolgd.

Tegen 17 u stonden we buiten, in de zon. Achteraf bleek dat zowat heel België geteisterd was door hevig onweer, met watersnood zelfs! Daar waren we dan weer mooi aan ontsnapt… oef! Hoe lang blijft ons geluk nog duren?

En naar waar gaat nu de Réseau Oufti-Amai naartoe? Toch wel een verrassing. Het getopografeerde stuk gaat voorlopig in noordelijke richting. In principe kan dat niet lang duren en ik verwacht dat de rest toch wel weer de hoofdrichting van de grot (westelijk) zal aannemen. Dat zullen we gauw weten, want die topo is één van de prioriteiten.