Sinterklaas

door Annette

Mijn Sinterklaascadeautje heb ik eigenlijk al een drietal weken geleden gehad.
Paul was niet tevreden over de oppervlaktemetingen om en rond de Fagnoules en alle dolines en gaten in de buurt die met elkaar in hydrologisch verband staan. Hij was er vast van overtuigd dat er iets niet in de haak was en gelijk kreeg hij. Lees daarover meer in zijn tekstje over analoge, digitale en andere clinometers.

Dus had hij iemand nodig om de decameter en de richtpaaltjes vast te houden. Dagobert was kandidaat, de weersvoorspellingen waren prima dus dacht ik: waarom zou ik het ook niet wagen, zou het met drieën niet gemakkelijker zijn? Er begon immers stilaan wat schot te komen in mijn wankel stappen en ik moest dringend eens tussen de verstikkende atmosfeer van mijn vier muren uit. Ik kon alleen maar proberen, indien het meeviel des te beter. Als het niet ging zou kon ik in de auto gaan zitten wachten en lezen.

Het moeilijkste bleek iets te vinden waar ik mijn nog steeds gezwollen en misvormde voet in kon krijgen. Tot hiertoe kon ik enkel maar sandalen aantrekken en dat is niet echt ideaal om in de modder en in bos te gaan rond ploeteren. Alle schoenen en laarzen van mijn collectie -die bijlange niet die van Imelda Marcos waard is- heb ik geprobeerd. De wanhoop nabij vond ik uiteindelijk ergens op zolder een paar zware sneeuwlaarzen, een maatje of twee te groot, en mirakel, met een dun sokje aan kreeg ik die voet erin gewurmd.

De grote dag is aangebroken. Het is een uitzonderlijk koude zondag in deze natte en vrij zachte novembermaand, het vriest zelfs stevig. Maar een lekker warm zonnetje vrolijkt de boel op. In Awagne aangekomen wurm ik in mijn laarzen en probeer heel even –twee passen maar- het normale speleotempo van mijn twee kompanen aan te houden. Het blijft een zeer kortstondige poging. Paul en Dagobert vertragen dan maar wat zodat ik met hen mee het weggetje kan afstrompelen naar de Fagnoules, ondertussen het pijnlijk gepriem van de omhoog stekende stenen in mijn voetzool negerend. Terwijl Paul wat met de GPS speelt en Dagobert het bos in verdwijnt op zoek naar dampende gaten -of met andere woorden mogelijke grotingangen-, ga ik alvast op mijn eigen tempo het weggetje verder af naar de plaats waar we zullen beginnen meten. Wel mijn geluk kan niet op! Foeragerende vogeltjes in de bomen, ijskristallen in de bevroren plassen, de zonnestralen die door de takken priemen, ja zelfs de koeien die me met een idiote blik aanstaren vanuit hun wei ontroeren me. Ik geniet van al die kleine dingen rondom mij en ben even verrukt dan een kind dat op 6 december zijn Sinterklaascadeautjes ontdekt.
Het wordt drie uur ploeteren door het bos, dolines in en uit, over takken kruipen en in de doornen blijven hangen met die stomme kruk. Bij het oversteken van de beken in de wei heeft die kruk bovendien nog de neiging om tot de helft in de modder te zakken wanneer ik er te hard op steun (wat nodig is). Dat alles is ineens veel ingewikkelder en moeilijker dan iemand met twee gezonde voeten. Voor mij is het werkelijk zwoegen en ik ben na verloop van tijd dan ook fysiek doodop. Mentaal zijn de batterijen echter eindelijk voor een tijdje opgeladen en ik durf weer te hopen dat het mettertijd en met genoeg geduld allemaal in orde komt. Dat ik volgende zomer eens een goede schop kan gaan geven tegen dat verdomde rotsblok dat mijn voet verpletterde.

Ondertussen zijn we weer enkele weken verder en ik stap nog wat beter. Als beloning voor al de inspanningen met de revalidatie ben ik vastbesloten me een eindejaarsgeschenkje te gunnen. Voor het einde van 2007 wil ik een grottocht maken; een kleintje maar, al is het op handen en knieën! Ik blijf nu eenmaal speleo in hart en nieren.