Chawresse- Puits Boubou

Chawresse, Puits Boubou: na de “bijna erdoor” aflevering van intussen 2 maanden geleden (zie http://www.scavalon.blogspot.be/2013/12/puits-boubou.html ) was het lang wachten op een gelegenheid om er terug te keren, met een zeer moeilijk te boeken iemand, nl. de Rudi.

Gelukkig was het ook nog koud genoeg buiten, zodat de tocht nog steeds flink aanzuigend was. Alles leek gesneden koek, immers Rudi had in het verleden al vaker beweerd dat hij er “bijna” doorheen kon, en vorige keer (met Peter) had ik er liefst 5 plops gedaan, dus het was nu een “autostrade”. Edoch... onze allersmalste geraakt er nog steeds niet door!

Dus deden we een dubbele plop, het gaten boren was uiterst moeizaam want de omstandigheden waarin je ligt in deze spleet zijn echt niet menselijk. Het feit dat de kop van de langste boor bijna direct brak (die Hilti TCX boren zijn echt waardeloos) maakte het er niet gemakkelijker op.

Helaas, na de plop zat er nog steeds een vervelende hoekpunt in de weg. Dus, nieuwe poging om te boren, even moeizaam, en plop! Helaas, de rotspunt was nu wat kleiner maar niet weg. Toch geraakte Rudi er met veel gespartel door. Voor mij was er nog geen sprake van. Ruim was het daarachter niet echt, en 2 meter verder werd het opnieuw te smal: horizontale spleet van 20 cm breed over meerdere meters. Ik zag daar - vanop afstand en met enige ongerustheid - mijn compagnon toch in verdwijnen en millimeter per millimeter verder spartelen, tot nog enkel zijn voeten zichtbaar waren. Het zou niet de eerste keer zijn dat die kleine zich ergens in vastwroet, dus ik maande hem aan om toch maar braaf terug te komen tot die eerste vernauwing nog wat verbreed was, en  door mij ook kon gepasseerd worden.

Dat leek een formaliteit maar plots viel alles tegen. Was ons “goe poeier” over tijd, de kabel ergens onderbroken, of de batterij leeg? Ik bespaar jullie de details, maar we hebben bijna 2 uur liggen knoeien, telkens weer die klotespleet in en uit (de meeste mensen – voor zover ze er al in zouden geraken – zouden er na één keer voorgoed hun bekomst van hebben) en intussen elke truc in ons repertoire proberend. In zo’n omstandigheden is de verleiding heel groot om het op te geven, maar dat woord kennen we niet. Dus verstand op nul zetten en verder doen. Rond 16 u was die hoekpunt dan toch eindelijk weg, en kon ik ook eens proberen. Ik geraakte er door, met heel veel moeite en borstkascompressie, en heb dus niet aangedrongen om verder te gaan zien. Dit moet echt nog veel verruimd worden.  Na al het werk hier van de voorbije jaren, moeten we toch wel zeggen: nooit eerder hebben we ons zo miskeken op een smalle passage. De naam “étroiture de la Résistance” is dan ook gepast.

Toch komen we terug, en best niet te lang mee wachten, want het moet koud zijn.

Nu, we moeten realistisch zijn: de kans om gewoon een nieuwe verbinding met de Réseau des Anversois te maken, is groot (we zitten er nog 50 m af). Daar doen we het niet echt voor, we hopen nog altijd dat er “iets anders ” tussen zit…