Bonheur, een deur terug open...oef!!

door Jos Beyens

Een ingestorte passage in een grot, met daarachter grotere gangen, is iets dat een mens geen rust geeft. Zeker geen speleo's. Vandaar dat we met z'n drieen vandaag weer in de Bonheur doken om deze vervloekte instorting nog eens aan te vallen.
Voor de Serre (Servaes)(SC Persephone) is het de eerste keer dat hij de grot bezoekt. Het is trouwens de eerste niet-Avalonner die in de Bonheur  afdaalt.

Serre Servaes, klaar voor enkele uurtjes modderplakken.

Het valt ons direct al op dat de grot zeer nat en dus slijkerig is. En het is van het soort 'plak-slijk'. We geraken met moeite door de gangetjes, en de kitzakken blijven overal 'plakken'.. Gelukkig is het traject vrij kort en liggen we snel voor de ingestorte passage. Er is weer wat brol naar beneden gedonderd en we zien helemaal geen opening meer.
Het vraagt toch wel wat denkwerk om ons met zijn drie deftig te plaatsen. Het is hier wel erg klein geworden na de laatste graafwerken: alle zijgangetjes en nissen en holtes zijn inmiddels al volgestouwd met modder en smurrie en blokken. De serre 'parkeert' zich in een zijgangetje en maakt zich zo klein mogelijk: kwestie van toch nog iets plaats te hebben om slijk te stockeren.  Ik graaf boven verder, Sven duwt de smurrie verder naar beneden en de Serre probeert deze smurrie ergens kwijt te spelen. Met een keuterstok kan ik enkele blokken en veel zand losduwen. Na een hele tijd graven, lost Sven me af. Hij denkt dat het wel passeerbaar is, mits nog een beetje wringen. We lossen na een tijdje weer af en na nog wat keuteren met de keuterstok en verder puin ruimen, durf ik er eindelijk door te kruipen. Het ziet er wel goed uit, enkel één kant is nog onstabiel. Als ik nog hoger kruip en me omdraai, zie ik tussen het plafond en het ingestorte puin een opening...

Zo blij om dat gele topopunt weer te zien...

Dit is de toegang tot de reseau 2013...we zijn erdoor! Nu kan ik puin en zand beginnen doorduwen, en na een tijdje is het veilig genoeg om er door te kruipen. Aan één kant hangen er nog wel enkele blokken in het slijk geklemd en het inslijpelend water maakt de boel er niet stabieler op.
De Serre volgt als eerste. Sven blijft aan de andere kant voor de veiligheid. Daarna wisselen ze. We bezoeken maar een klein stukje van de nieuwe reseau.


Sven passeert de verticale 'nieuwe' toegang.

Het valt op dat het hier beduidend frisser en beter geventileerd is. De uitzonderlijke koude buiten heeft dus ook zijn goeie kanten. Het is ook een bewijs dat er nog wel wat meer moet achter zitten dan we tot nu toe weten.


Zeer content, ook al heeft onze 'keuterstok' het begeven. 

Hoopvol gestemd en zeer content, kruipen we weer naar buiten. We zullen hier rap terugstaan, dat is wel zeker.

Verslag: Jos
Foto's: Sven en Jos