Trou du Bonheur 13/01/2013 - een mooi nieuwjaarscadeau

door Dagobert L'Ecluse

Deelnemers: Dagobert, Michaëla, Jos

Den Bonheur geeft geen cadeaus. We hebben al op diverse plaatsen hard gewerkt, maar telkens zonder veel resultaat (zie vroegere blogartikels). Alhoewel we nog steeds hopen op een verbinding met de Waerimont, moeten we stilaan toegeven dat de kans zeer klein is dat we dat gaan waarmaken. Den Bonheur lijkt eerder een aparte oude meanderafsnijding te zijn.

Alle gangetjes botsen op het einde op dezelfde opgevulde diaclase. Deze staat haaks op de richting van de gangen en blokkeert overal het vervolg. We vermoeden echter dat de grot achter deze opvulling moet verder gaan en hebben al op verschillende plaatsen geprobeerd om ons een weg doorheen de opvulling te graven.  We gaan vandaag voor de derde keer graven in het ‘onderverdiep’. De eerste keer had ik met Frank een klein gaatje vrij gekregen waarin de tocht verdween. Een echt vervolg konden we spijtig genoeg niet zien. Vorige keer was Dagobert en Annemie er  verder  gaan doen. Wegens té warm weer, was er geen tocht voelbaar. Toch hadden ze tijdens de graafwerken nooit tekort aan zuurstof: er moest dus zeker wel ergens luchtcirculatie zijn. Zoiets is voor Dagobert al voldoende om zich volledig te geven en na een ganse dag graven waren ze weer een meter opgeschoven. Op het einde werd er nog een plop gezet om een blok te elimineren.

Vandaag zijn we met drie en verdelen we ons over twee, vlakbij elkaar gelegen gangetjes. Beide plaatsen zouden ‘iets’ kunnen geven.  Maar gemakkelijk werken is het in geen van beide. Dagobert doet voort waar hij gestopt was. Ondertussen zit je er in een ‘klok’ onder een boel zand en stenen. Af en toe valt er wat naar beneden. Dagobert graaft en kapt echter stoïcijns verder. We kunnen het zand en puin gelukkig gemakkelijk stockeren. Het is echter niet heel duidelijk waar we naartoe moeten werken. Een vrijgekomen spleet zet ons even op het verkeerde been en doet ons naar beneden graven. Na een hele tijd kunnen we ons laag genoeg leggen en zien we een opening…naar boven!

Dus in feite moeten we toch gewoon rechtdoor werken. De klok krijgt ondertussen grote afmetingen en het aantal stenen dat er uit komt is indrukwekkend. Soms toch wel zééér grote. Het grootste blok, minstens een halve meter lang, zit voor ons in de wand geklemd, tussen het zand en stenen. Maar na een halfuur geeft deze kolos zich gewonnen en dondert hij met een stevige plof naar beneden. Gelukkig hadden we vroeger dat gat naar beneden gegraven en daar past hij juist in. Dagobert graaft verder, ik ga naar het tweede gangetje (waar er duidelijk tocht in een chemineetje verdwijnt) en Mich gaat in een derde gang wat snuffelen.

Na uren graven kwam dit gaatje vrij.

En wat we voor vandaag niet meer hadden verwacht, gebeurt toch! Er zijn van die momenten die je niet meer vergeet. We horen Dagobert plots roepen: een gat! Mannen, er is een gat open… komen!!! Hij gelooft zijn ogen niet. ‘Jos, ga eens kijken…wat denkt ge?’ Wat ik denk? … Ik kruip tot aan het gaatje dat doorheen het sediment gaat, schijn er doorheen en…… ‘Mich, kom ook eens zien. Pak uw fototoestel mee! ‘ Ik geloof mijn  ogen niet. Mich gaat op haar beurt tot aan het gaatje, loert erdoor, en dan breekt er een spontaan gejuich los: we zijn erdoor, we zijn voorbij de instorting.  Het vervolg ligt open , en wat een vervolg: een grote dalende gang waarin je rechtop kan staan. Dat zijn we zo niet gewoon in het eerste deel van de grot staan we bijna nergens rechtop.

Wat dan volgt, moet je zelf meegemaakt hebben. De ‘première-drug’ noemt Mich dit gevoel. Euforisch zoeken we onze weg doorheen dit labyrint. De volumes van de gangen zijn indrukwekkend. We verkennen eerst de evidente vervolgen: een grote gang die na een afklimmetje lager wordt en zich splitst in twee dalende pijpen, beneden net niet passeerbaar daar moet wat uitgegraven worden. ’t Zijn een soort zandsifons waar goed aan te werken valt.

La Grande Diaclase

Voor het afklimmetje vertrekt aan de linkerkant een grote stijgende diaclase. Mich gaat voorop. Links en rechts zijn er verschillende gangetjes, diaclasen enz. die allemaal penetrabel zijn. We verkennen de meeste ervan, en gewoonlijk stoppen ze op een nog open te maken passage.  Aan de rechterkant zien we echter een klein gat met in de verte duidelijk grotere ruimtes. Na graafwerken kan Dagobert erdoor, wij volgen en even later staan (!) we in een klein, mooi, zaaltje met een prachtig uitgekristalliseerde gour. Klein maar fijn! Daarachter een afklimmetje en een ruime galerij. Spijtig genoeg opgevuld na een tiental meters.

Aan de linkerkant in de Salle du Gour is er echter nog een opening. Een beetje graven en ik kan erdoor…en we zijn weer vertrokken. Wat een labyrint!! Alles beschrijven is niet mogelijk. We stoppen uiteindelijk voor een passage waarin een blok ons de weg verspert. Daarachter is het ruim genoeg…en we voelen duidelijk tocht.  We denken dat we ondertussen een 100-tal meters première gedaan hebben. We willen nog wat overhouden voor de volgende keer. Anders riskeren we vandaag een ‘overdosis’.

Een mooie gour

Fossiele schelpen in het plafond

Resultaat: Honderd meter première, veel ruimer dan in het eerste deel van de grot. Hier en daar mooie hoekjes: Salle du Gour, veel aragoniet, fossielen, en denkelijk gips. Daarbij zijn er zeker nog vervolgen . Heel deze réseau is trouwens frisser en beter geventileerd.

Eén van de vervolgen

Ik begon dit verslag met de zin: den Bonheur geeft geen cadeaus. Dat is dus niet waar. Als nieuwjaarscadeau kan dit tellen en we zijn meer dan content!!!

En als kers op de taart hebben we natuurlijk alles weer gefilmd zo kan iedereen meegenieten van een onvergetelijk avontuur

Om de film te zien klik je hier: Première film Bonheur 13 januari 2013

Verslag: Jos
Montage video: Dagobert
Foto's en video: Mich