Geen Surprises meer

Er zijn zo van die grotten die een ongelooflijk potentieel & courant d’air hebben maar zich wreed goed verdedigen. Zo goed dat zelfs Avalon er zijn tanden op stuk bijt. De Norbert, de D3…  Hopelijk vergaat het ons beter in onze recente werkplaats; de “Grotte des Surprises”, maar voorlopig blijven daar verdere surprises uit!

Donderdag 10 mei 2012 - Lembrée - Grotte des Surprises - Paul solo.

Zwoele en onweerachtige dag. De temp liep ‘s middags op tot 29°C ! De Surprises zoog flink aan maar minder dan had ik verwacht. De grot was extreem modderig en nat en ik was al gauw een modderduivel. Buiten stond de rivier in crue, het moet dus stevig hebben geregend.

Eerst verder gedaan in het venster in de grote diaklaas. Na veel werk erdoor geraakt. Erachter loopt het (zoals verwacht) dicht, maar mooi geconcretioneerd. Dan recht omlaag in de diaklaas: 4 m breed (passeerbaar) omlaag, dan de volgende 2 m slechts 15 cm breed. Verderop lijkt het breder. Stevig geplopt maar finaal rond 16u gestopt omdat de CO terugkwam. Bizar, ergens lijkt de tocht beneden in de diaklaas te stagneren... zou het vervolg wel daar zijn (twijfel twijfel)? Normaal nog één dagje werken en we weten meer.

- In de loop van de middag vastgesteld dat het dassengat 30 m verder en 5 m lager zeer sterk en ijskoud blaast. Tocht van 10,0° C, m.a.w. recht uit een grot. Weer een bewijs dat er hier “iets” moet zitten! Na een uur graven kon ik in het gat, het loopt enkele meters verder maar op dassenformaat. Te vervolgen.

Vrijdag 18 mei 2012 – Lembrée - Grotte des Surprises - Paul en Annette

Zonder dralen naar beneden in de diaklaas. Een paar uur stevig plopwerk. Eén probleem: waar naartoe met onze massa puin? Oplossing: opzij in de diaklaas, 2 m boven de bodem, was een klein gaatje met erachter wat ruimte (1 m3). Na dit gaatje vergroot te hebben, geraakte Annette erdoor en zodoende kon ze alle puin in de ruimte erachter stapelen. Twee uur later was het zaaltje bijna vol en geraakt Annette er nog met moeite uit. De bodem van de diaklaas was intussen bereikt en dan kwam de koude douche: potdicht met blokken en geen zier tocht! GRRR! Maar dit bevestigde wel wat we al een paar weken dachten: de stevige tocht die in de diaklaas valt, verdwijnt niet op het diepste punt maar ergens anders. Dat “ergens anders” werd na een kwartier speuren ontdekt. Je raadt het al: het zaaltje waarin Annette zich daarstraks levend had proberen in te metselen!

Dus hielden we ons een uur bezig om alle blokken daar weer uit te halen en naar beneden in de diaklaas te gooien. Daar waar we net twee dagen aan verbreed hadden. Ach dat is het leven van een speleoloog...

Daarna de tocht achterna. Die steeg weer omhoog in een soort cheminee om in een instabiele blokkentroep te verdwijnen, recht boven ons hoofd. Heel vies geval en dus een rampscenario. Maar halverwege de cheminee werd tussen het puin een mooi horizontaal gangetje ontwaard. Tegen 17u30 zaten we daar twee meter ver in. Loopt verder, weer omlaag zelfs, maar de tocht gaat niet langs hier zo lijkt het. So what, let’s call it a day en terug naar buiten. Volgende keer beter.

Tussen de bedrijven door werd ook nog wat aan het dassengat gegraven. Nog geen schokkende resultaten. Onderweg nog gestopt aan het lokaal van C7-CASA voor een frisse trappist bij onze Waalse spitsbroeders.