Zondag 15/1/2012, eindelijk het vriest eens. Het ideale weer dus om eens in de D3 te duiken. Dus met 3 naar Hamoir (Jos, Frank, Dagobert) een ideaal ploegje qua aantal. Met 2 ben je met te weinig maar met 4 of meer zitten er enkele met hun vingers te draaien. Wanneer we de parking opdraaien geeft de thermometer -4°c aan. Maar het is windstil dus het omkleden viel nog goed mee.
Snel naar boven en halfweg de helling zien we van ver reeds de D3 een ferme stoompluim uitblazen. Als we aan de rand van de ingang staan is het fenomeen nog beter te zien. De D3 braakt de ene natte wolk na de andere uit.
Een kort filmpje van "Een soufleurke"
Het eerste werk van de dag is het ruimen van heel wat puin dat her en der was blijven liggen in het grotje. Een dik uur en tientallen bakken later ligt alles buiten. Het resultaat is een serieuze berg “rokende” stenen. Omdat het puin wat vochtig was en nog op grottemperatuur (11,5°c) begon alles sterk te dampen vanaf het moment dat het in de koude (-4°c) buitenlucht kwam.
We kruipen verder naar de werkplaats. In het kleine putje fluit de wind om je oren. Zo’n tocht kom je toch niet vaak tegen in België, dit is eerder AN60 tocht. Helemaal op het einde ligt nog een plop van de vorige keer te wachten. En wanneer de organisatie op punt staat vliegen de bakken naar boven. Daarna begint het repetitieve werk van boren, breken en puin versassen. Tegen het einde van de dag zijn we een kleine meter opgeschoten en krijgen we zicht op het vervolg. Dat nog steeds smal blijft maar er is wel iets veranderd. Het gaat nu sterk naar beneden en op het einde veranderd de richting. Het gaat niet langer rechtdoor richting Danielle maar er vertrekt een smalle (circa 10 cm) barst naar rechts. Waar we jammer genoeg nog niet ver in kunnen kijken omdat we niet tot helemaal van achter kunnen kruipen.
Om de dag te eindigen spelen we nog wat met de wierook. We hadden namelijk al gemerkt dat de 2 spleten naar links eigenlijk veel harder bliezen. Komt dit nu omdat die gewoon smaller zijn dat die veel harder blazen? In elk geval komt er vanachter/vanonder ook een duidelijke tocht. Volgende keer misschien toch eens die laatste linkse spleet wat verbreden om een te zien naar waar die gaat. Fijn puin schuift daar zonder problemen naar beneden dus misschien komt die snel in iets ruimer. Ook het einde zullen we moeten bekijken maar om daar gemakkelijk te geraken zal er eerst nog langs rechts moeten verbreed worden. Wat wel een lastige opgave gaat worden want deze wand is een mengeling van solide rots, calciet en aaneengekoekte klei met rivierzand en keien. Hierin lange bruikbare gaten boren… vergeet het maar. Misschien gaat dit beter met het breekhamertje van de Bosch?
Wanneer het buiten donker begint te worden houden we het voor bekeken en rond 18:00 verzeilen we op cafe waar de Rochefort's en Chimay's rijkelijk vloeiden. ’t Was een pittig dagje D3’en en er zullen er waarschijnlijk nog heel wat volgen van dit kaliber.
Geen opmerkingen :
Een reactie posten