Zondag 3 juli 2011, terwijl Paul en Annette reeds op de Anialarra rondlopen gingen Mich, Peter VdB en mezelf (Dago) Pauls laatste (her-)ontdekking in de Lembrée bekijken. Zonder problemen vinden we de A138 en al snel zitten we alle drie aan de terminus. Op het traject zit er maar 1 lastige kurkentrekker. Waarschijnlijk is dit de plek waar de verstopping zat.
Paul’s vuurwerk had zijn werk gedaan en nu viel er wel aan de terminus te werken. De posities werden ingenomen en de komende uren waren we bezig met ruimte te maken. Rond 13:00 denk ik dat we de Hilti mogen boven halen. Maar net wanneer Mich klaar is met haar voorbereidingen beslis ik om eens op mijn kop in het uitgegraven gat te gaan liggen. Ik had daarvoor namelijk enkele foto’s genomen waarbij ik het toestel onder het plafond had gehouden en daarop was toch wat “zwart” te zien.
Terwijl ik daar lig te wroeten om wat verder te geraken zie ik plots in een iets ruimer vervolg. Ik berg direct de plannen met de Hilti op want dit valt nog wel uit te graven. Het is amper een duiker van zo’n 40 cm lang en dan is het direct een stuk hoger. Ik schat zo’n 3 meter ver te kunnen zien in een vervolgje. Zouden we vertrokken zijn?
Terug graven dus en na nog een klein uurtje is het zover. Peter wurmt zich door de passage. Daarachter komt hij in een klein vervolgje terecht dat natuurlijk weer kleiner is dan eerst gedacht maar toch is er iets opmerkelijks. Voor de passage is alles bedekt met een dikke laag klei, hier echter niet, alles is proper gespoeld. De enige conclusie die ik kan trekken is dat wanneer de waterstand hoger is dan stroomt hier de rivier! Jammer genoeg kunnen we al snel niet verder want een groot blok ligt in het gangetje. Daar achter propere rotsen en er lijkt ook iets naar boven te vertrekken. Maar we kunnen er jammer genoeg niet in kijken.
"Peter VDB als eerste door de passage"
Al snel is het duidelijk, de Hilti mag komen. Tot zover het goede nieuws want de volgende uren zijn er om je haren van uit te trekken. Want het vuurwerk wil maar niet afgaan. Alles wat ik ter plekke kan bedenken probeer ik en ik kruip keer op keer naar achter. Na veel vijven en zessen zet ik er een punt achter en koppel alles af en vertrek naar buiten. De lucht voor de uitgegraven passage is ondertussen niet meer zo goed want wanneer Peter wierook tracht aan te steken lukt het zelfs niet om een aansteker aan te steken. Waar ik zit denk ik echter toch wat tocht te voelen maar dat is dan ook voorbij de uitgegraven passage.
3 meter is al een mooie progressie, had ik niet direct gedacht. En het loopt nog verder!
BeantwoordenVerwijderenMaar Dago, zo'n geknoei: ik denk dat je die Plopkabouter-trofee toch zult moeten teruggeven hoor :-)
Deze reactie is verwijderd door de auteur.
BeantwoordenVerwijderenals fervente wandelaars die geregeld in die omgeving wandelen, vinden wij het enorm fascinerend te weten wat er zich onder onze voeten afspeelt. Nooit gedacht dat waardevolle parels als een Grotte des Émotions zich daar konden bevinden.
BeantwoordenVerwijderen