Terug naar de roots

Ik heb me vaak proberen te herinneren wanneer mijn fascinatie voor de duistere wereld der grotten is ontstaan. Ik vermoed dat het is gebeurd toen ik als zevenjarig kind (1967 dus) met mijn ouders, in Luxemburg, de donkere spelonken rondom Echternach en Berdorf bezocht. Met een opgerold stuk krantenpapier als fakkel de stikdonkere “schluchten” of kloven of de duistere uithoeken van het “Hollay” verkennen: voor een kind was dat iets onvergetelijks.

In feite waren het daar atypische grotten, want gevormd in zandsteen en dus niet in kalksteen. Maar dat deed geen afbreuk aan deze eerste speleo-avonturen, noch aan de liefde voor dit bijzonder mooie gebied.

Toen ik vooraan de 20 was, in 1982, ging ik er met wat vrienden opnieuw op reis. Tentje op de camping in Berdorf en dan een paar dagen lang rondhossen in bossen en spelonken. We waren toen al voorzien van een echte helm en in de “Engishiel” maakte ik mijn eerste ondergrondse foto’s. Ik was zodanig onder de indruk van deze eenvoudige kloof in het zandsteen, dat ik er zelfs mijn eerste grottopo van tekende!

De daaropvolgende jaren zou Berdorf ons nog vaak terugzien. Intussen waren we “echte” speleologen geworden en aan de klimrotsen van Berdorf was er een schitterend speleocircuit. Alle hedendaagse cicruits (genre Villers-le-Gambon, Senzeilles) zijn slechts flauwe afkooksels van wat er daar te beleven viel. Neem de de Roche-aux-Corneilles maar dan nog wat hoger, zet er zo 10 op een rijtje en hang dat vol touw: dat was Berdorf. Over een afstand van een halve kilometer hingen de 30-40 m hoge zandsteen rotsen vol met touw. De grote overhangen leenden zich uitstekend tot het maken van vrijhangende stellingen of enorme ‘paraplu’s”. En typisch voor het zandsteen daar: in de vele diaklazen was een ongelooflijk “oppo-circuit” gemaakt, enkele honderden meters lang! Bedoeling was om puur in spantechniek doorheen dit labyrint te vorderen. Niet te moeilijk in de kloven van 80 cm breed. Uiterst lastig in die van 1m80 breed, en dat op soms wel 20 meter hoogte. Knikkende knieën gegarandeerd!

Enfin, toen was het traditie dat de speleofederaties jaarlijks dat circuit equipeerden, en na enkele deelnames voelden we ons sterk genoeg om het zelf eens te equiperen. Op 17-18 oktober 1987, equipeerde Avalon (met hulp van enkele andere VVS’ers, zoals een jeugdige Koen M.) het hele circuit, onder vlag van de “Speleologische Dagen”. Een groot succes met veel volk, maar jammer genoeg was het ook de laatste keer.

Vanaf dan gold er een strenge reglementering. Klimmen was verboden, tenzij met een (moeilijk te verkrijgen) vergunning had. Over het speleocircuit kon al helemaal een kruis worden gezet.

Sindsdien kwam Avalon nog één keer in Berdorf: in 1989 maakten we er een tweedaagse trektocht. Wie herinnert zich nog onze geïmproviseerde overnachting in open lucht, in de beukenbladeren onder één van de vele overhangende rotsen: de “Strauss” vast en zeker in zijn blauw nylonzeiltje gerold. De “Cools“ die in Berdorf een taart was gaan kopen, en om ze niet in zijn rugzak te vermorzelen, urenlang rondliep met de taartdoos aan het strikje voor zich uit te houden. Pure nostalgie.

Daarna werd het stil en 22 jaar lang lieten de Avalonners één van de mooiste gebieden links liggen. Hoewel het slechts 3 uur rijden ver is, en niet voor niks “La Petite Suisse” wordt genoemd.

Tot het voorbije weekend een duo krasse knarren toch eens terug de "roots" van de club gingen opzoeken: Paul en Annette die de “Mullerthal Trail Nr 2” gingen stappen, een trektocht van 38 km langs de meest pittoreske gebieden aldaar. Lees er hier alles over, op het blog van Polleke.