Terug naar de Roots - 2

Weeral naar Berdorf? Nee, ditmaal naar een grot waar ik sedert 1995 - da's 16 jaar geleden! - geen poot meer had ingezet en die we notabene zelf ontdekt hadden: de Grotte aux Contrastes. Voor wie denkt "hoe is het mogelijk dat je een grot ontdekt en er daarna zo lang niet meer terugkomt": als je zoals wij van de ene ontdekking in de andere rolt, dan kan dat gebeuren ja...

De Grotte aux Contrastes ligt in de Vallei van Pont-le-Prêtre (omgeving Bomal/Aisne) en daar staken we in de periode 1992-1995 flink wat tijd in. Tientallen dagen om de Grotte Strauss, de Contrastes, Trou sans Nom en andere karstfenomenen te exploreren en onderzoeken. Het werk is nooit "af" geraakt, want de ontdekking van de Grotte des Emotions, in 1995, noopte ons tot het stellen van andere prioriteiten...

Recent is onze belangstelling voor deze vallei weer aangewakkerd, doordat Nico Hecq het duiken in de resurgentie van het systeem heeft hernomen en met succes: er werden post-sifon een flinke réseau geëxploreerd. Zie hiervoor Nico's blog. Nadat we er enkele maanden geleden al eens in de vallei waren gaan "waterpassen", gingen we afgelopen zondag (10/4/2011) de Grotte Strauss en de Contrastes aan Nico tonen. Ik interesseerde me vooral aan de Contrastes, daar was immers nog een plekje waar we destijds niet aan hadden verder gewerkt en waar toch nog een kansje is. Nico wilde dan vooral de Grotte Strauss zien, die niet ver van zijn réseau "post-sifon" ligt. Het weer was schitterend, het valleitje zoals steeds rustig. We waren met 4: Nico, Bart, Annemie en ik. Nadien kwam Raf ook nog langs.

Mijn laatste bezoek aan Grotte Strauss dateerde van 2002, humm ook al even geleden. De poort was dan ook grotendeels bedolven onder de humus en aarde. Eens die weg was, kwam het volgend probleem: het slot openmaken. En wat we ook probeerden, dat lukte niet. De sleutel ging er vlot in, maar rond draaien bleek onmogelijk: de cilinder zat vast. Kruipolie hielp ook al niet, dus gaven we het na een half uur op. Verdomme, dat wordt nog een heel karwei om die poort weer open te krijgen!

Dan maar naar de Trou Sans Nom, waar de (tijdelijke) sifon droog stond zodat we het stuk erachter nog eens konden doen. Nog even modderig als toendertijd.  Daarna naar de Contrastes. Het weerziens was best leuk, want het is een grote en sportieve grot. Bezoek komt er nauwelijks, en al onze vernauwingen zitten er nog lekker in. Daardoor moesten we al gauw Raf achterlaten, die reeds op -4 vast kwam te zitten. De equipementen zouden we tegenwoordig wel wat uitgebreider doen; maar toen was die manie van dubbele ankerpunten er nog zo niet en ach onze zelfgemaakte broches (1 per put :-) ) zijn er toch nog steeds niet uitgekomen.

De grote zaal (Salle Gluante) bleek nog steeds indrukwekkend groot en vooral indrukwekkend modderig. Het was te zien dat de megacrues van de voorbije jaren de hele boel weer eens onder water hadden gezet... hoewel: midden in de zaal lagen er een paar enorme blokken (vele tonnen zwaar) en die waren geheel proper, terwijl hun naaste buren met een dikke laag modder waren overdekt. Vijf meter hoger zagen we dat er een hele rotslaag van het plafond was gebroken (iets van een meter of 5 lang en 1 meter dik). Conclusie: de Salle Gluante is nog steeds bezig zich te vergroten!

Het meer  was ietwat troebel, Nico voelde zich niet echt aangesproken om er te duiken (ter herinnering: Serge Delaby dook er in 1995 tot op -7 m in). Nog wat rondsnuffelen en dan terug naar buiten. Terwijl Annemie en Nico zich uit de nauwe Puits des Tiges omhoog worstelden, deden Bart en ik de P11. Begint met een vernauwing van formaat! Beneden ruim zaaltje, met een prachtig geconcretioneerde hoek die in feite nog steeds ongerept is. Hoeveel mensen zouden hier na ons nog zijn geweest? In die omgeving bekeek ik de mogelijkheid die ik mij herinnerde (trémie met wat tocht) en inderdaad: daar moeten we toch eens aan gaan werken (lap, weeral een gaatje in de overvolle agenda zoeken).

Buiten was het tropisch warm, nog even wat gaan snollen in de Chantoir de PLP (zit potdicht met takken) en dan gauw naar een zonnig terrasje aan de oevers van de Aisne.