Gouffre du Chevrier

door Bart Saey

Tussen pot en pint worden de plannen gesmeed. Gouffres, abîmes, sima's, ... gedreven worden ze op de to-do list geplaatst. Het enthousiasme wordt vaak wat gedrukt, wanneer je dat kleine boekje openslaat en alweer eens moet vaststellen dat een jaar simpelweg te weinig weekends telt. Af en toe wordt er toch een gaatje gevonden en dan... dan zijn we weg!

Met niet minder dan 12 reisden we vorige zaterdag af naar het Zwitserse Leysin. Het was Gouffre du Chevrier, één van de vijf ingangen van Réseau de la Combe du Bryon, die op een uitgebreide belangstelling kon rekenen. De ingang ligt op 1700 meter hoogte. Het idee om deze -500 tijdens de wintermaanden te bezoeken vereist wat extra voorbereiding, maar met behulp van enkele winteritems zoals sneeuwraketten, stokken en wat warmere kledij moet het wel lukken. De meteo, die is ronduit uitstekend. Koud, dat wel, maar een staalblauwe hemel, geen wolkje aan de lucht en dat zal de komende dagen zo blijven.

We verblijven op Camping du Soleil. De eigenaar van de camping kan het duidelijk niet aanzien dat verkleumde mensen straks bij vriestemperaturen in een tentje moeten kruipen. 's Nachts duikt het kwik immers ver onder nul. In een vlaag van medeleven biedt de vriendelijke man ons spontaan het feestzaaltje van de camping als slaap- en eetplaats aan. Voor sommigen behoeft dit alvast geen tweede uitnodiging. In no time wordt het zaaltje opgewaardeerd tot een echte gite. Anderen houden voet bij stuk en proberen enkele piketten in de hard bevroren bodem te drijven.

Gezien de grootte van de groep verdelen we het bezoek over twee dagen. Een eerste ploeg equipeert tot de fond. De tweede ploeg haalt, de volgende dag, al het touw weer naar buiten.

Zondag:
In de winter is de aanlooptocht naar de grot een stuk langer. Zelfs al ligt er dit jaar heel weinig sneeuw, tot aan de Combe mag je toch algauw een dik uur rekenen. In eerste instantie lijken onze sneeuwraketten overbodig, maar voor de laatste 150 hoogtemeters is dit wel even anders. Zonder raketten is het zelfs onbegonnen werk. In deze zone zak je gewoon tot je middel in de sneeuw en dit op een vrij steile flank. Lang rechts, langs links en langs boven proberen we de ingang te bereiken. Het kost ons een uur ploeteren, maar het lukt. Oef!!!

De omkleedpartij is pure luxe. Van vastgevroren neopreensokken geen sprake. ;-) De grot begint met een horizontaal zaaltje, waar je bij enkele graden boven het vriespunt je speleouitrusting kan aantrekken. Het traject in de grot kent geen bijzondere moeilijkheden. In een mooi tempo vorderen we tot de fond, waar we even wat kokkerellen. Op weg naar buiten optimaliseren we de equipeerfiche, want die is toch vrij minimalistisch opgevat.

Maandag:
Ploeg twee gaat naar de fond en desequipeert de grot. Na een vlotte trip wordt de sneeuwhelling van de combe omgevormd tot een glijbaan met pretparkallure.

De meesten rijden dinsdag of woensdag weer huiswaarts. Een deel van de ploeg blijft nog enkele dagen langer om op sneeuwraketten het prachtige winterse landschap te doorkruisen.

Hier vinden jullie nog enkele foto's.

Deelnemers: Friedemann, Tobias, Kevin, Ellen V.B., Sven, Kris, Rob, Frank, Stefan, Peter C., Raf, Bart.

Met dank aan de berghut.