Eindelijk! Vandaag gingen we een klassieker doen die al héél lang op mijn verlanglijstje stond maar telkens deze op het programma kwam sluipte er wel iets tussen waardoor ik niet mee kon. Dat zou dus nu veranderen! De Trou des Manants zou onze aanwezigheid moeten dulden. Om 10.00u hadden we afgesproken aan de parking van de Chawresse om de sleutel op te pikken, dus reden we thuis ruim op tijd door zodat we ons niet hoefden te haasten. Tegen kwart voor tien reden we de parking op dus hadden we nog tijd om een boterhammeke te eten. Enkele fietsers en wandelaars passeerden alsook de tijd, het was reeds 10.15u en nog niemand te bespeuren met de sleutel.
Opeens kwam er een auto aangereden en we waren ervan overtuigd dat het onze contactpersoon was. Spijtig genoeg had hij in plaats van een sleutel, een kooike bij waarin een beestje zat.Eerst konden we niet goed thuisbrengen wat het was maar later bleek het een rat te zijn. Hiervan moesten we het fijne weten dus wij gauw gaan vragen wat die meneer zijn plannen waren. Bleek dat er in het dorp heel wat van die beestje zitten die leven van de composthopen en graan van de vogeltjes. Dus, regelmatig zetten de dorpsbewoners enkele vallen waarmee ze deze beestjes lokken en daarna laten ze de diertjes terug vrij in het bos. Liever dat dan ze dood te doen. Deze persoon was ook vroeger speleoloog geweest (30 jaar geleden) en wist van de Chawresse en Veronica, maar van de Manants had hij nog nooit van gehoord.
Na dit intermezzo kwam er een volgende auto op de parking gereden. Ha, misschien is het nu de sleutelman? Noppes, het was een auto vol bekend volk nl Guido de Keyzer, Dennis Vertstraeten, Luc Ghion en nog twee leden van hun club (nog een Luc en ene Gerdi). Zij waren van plan de Chawresse te doen.
Hmmm, als we nu niet aan die verdomde sleutel geraakten konden we misschien wel bij hun mee aanpikken? Ondertussen was het al half elf geworden dus tijd om eens te telefoneren. Bleek dat onze man het totaal vergeten was maar geen probleem, hij kwam er direct aan.
Ondertussen waren we aan de praat geraakt en hoorden we dat de andere ploeg eigenlijk ook liever de Manants wilden doen en of ze niet met ons mee mochten. Natuurlijk waren we akkoord, dat zou nog héél plezant worden vandaag . In plaats van onder ons getweeën waren we nu plots met zevenen. Uiteindelijk was de sleutel gearriveerd en konden we met wat vertraging toch onze tocht aanvatten.
Annemie die toch al wat bedreven is in het openen van poorten had toch enige moeite met dit slot. Nochtans was het slot gesmeerd maar toch zat het vol modder. Enfin, de aanhouder wint altijd en algauw kon iedereen de ingangsput afdalen. Een vaste ladder die onderaan los staat dus niet vastgeankerd is geeft wel een raar gevoel als je hierop afdaalt.
Voorzichtig kropen we door de ingangséboulis en volgden we de weg die goed is aangeduid met reflecterende pijlen. Zo kwamen we in verschillende zaaltjes terecht waarvan er één me wel is bijgebleven vanwege zijn mooie concreties die in deze grot toch niet zo veelvuldig aanwezig zijn: “salle Blanche”.
De putten zijn allemaal met een vast équipement en ook zéér mooi van vorm. Beneden kom je dan ook nog eens in een fantastische rivier die je kan volgen tot aan de sifon. Hierbij passeer je enkele sprookjesachtige gours en een watervalletje als toetje.
Kortom, deze grot heeft van alles een beetje en is daarom echt wel de moeite waard om te bezoeken.
Achteraf hebben we ons buiten nog wat geamuseerd in de rivier en meteen onze spullen gereinigd.
Een frisse pint of warme choco met onze vrienden was dé perfecte afsluiter van een héle plezante en mooie dag.
Verslag en foto's: Michaëla
Geen opmerkingen :
Een reactie posten