Klassiekers noemen ze dat!

door Bart Saey

Het zit ons niet mee tijdens de eerste klassiekers van 2011. Twee weken op rij werden we tot stilstand gebracht door de gevolgen van de voorbije Crue(s). Vorige week werden we veroordeeld tot het leegscheppen van een sifon, althans een verdienstelijke poging tot. Dit weekend, alweer prijs! Ditmaal was het een instorting die de weg versperde.

Zondag 23 januari, de klassieker der klassiekers, Trou d'haquin. De meesten onder ons bezochten deze grot reeds ontelbare keren. Echter de "Nouveau Reseau" of "Reseau CRS" wordt hierbij dikwijls vergeten. Oorspronkelijk was dit deel van de grot toegankelijk langs twee opeenvolgende laminoirs op het niveau van het water. Natte bedoening dus. Hedendaags is dit niet meer mogelijk, maar "Bibiche" realiseerde na onwaarschijnlijke graafwerkzaamheden een shunt langs boven. Met een vijfkoppige ploeg (Annemie, Jan, Sven, Rudi, Bart) kruipen we deze ruim uitgegraven gang in. Ver geraken we niet. Door de extreem hoge waterstand van de voorbije weken is zelfs deze, van reputatie droge shunt, onder water komen te staan. Wat nu? Gelukkig liggen er her en der verschillende graafattributen in den Haquin. Een gerichte zoektocht levert 4 emmers en een bak op. Het scheppen kan beginnen. Na 2 uur vooruit met lege emmers en achteruit met volle, hebben onze knieën het gehad. De Sifon zakt ook niet meer. Het zal voor een andere keer zijn.

Zaterdag 29 januari, de Chawresse deze maal. Opnieuw met 5 (Tom, Friedemann, Kevin, Sven, Bart). Het plan was om langs Réseau Persephone een uitgebreid bezoek te brengen aan Réseau de Comblennois. Een instorting van een sleutelpassage besliste daar anders over. In Réseau de Comblennois zijn we nooit geraakt. De kruipgang, bovenaan een puinhelling, werd over ongeveer 3m versperd door een mengeling van vettige modder en grote stenen afkomstig van de rechterwand en plafond. Het is blijkbaar niet de eerste maal dat deze plaats de doorsteek Chawresse-Veronika onmogelijk maakt. We gaven ons niet onmiddellijk gewonnen en poogden de doorgang vrij te maken. Na een 2-tal uur ploeteren leek het passeerbaar maar zeer onstabiel. Op dat moment opnieuw een verzakking, gevaarlijke situatie dus. Er hangt nog steeds een onoverzienbare hoeveelheid puin en de stockageruimte is er zeer beperkt tot nihil. Onderaan de helling is een étroiture immers de enige uitweg. Het terug vrijmaken zal langs kant Veronika moeten gebeuren.


De volgende klassieker wordt alvast met argwaan op de agenda geplaatst.

(Foto's Bibiche, Tom)